Określenie właściwej ilości spoiwa

Określenie właściwej ilości spoiwa ustala się za pomocą wykresu, na którym na osi rzędnych nanosi się wytrzymałość betonu o optymalnej zawartości wody, a na osi odciętych zawartość cementu. Z tego wykresu odczytuje się wymaganą ilość cementu dla danej marki betonu (program uprawnienia budowlane na komputer).

O ile zachodzi tego potrzeba, optymalną ilość wody określa się w sposób podobny jak poprzednio. Jeżeli w rezultacie opisanego toku postępowania uzyska się beton o założonej wytrzymałości lecz wyższym ciężarze objętościowym od dopuszczalnego, należy wykonać uzupełniającą serię próbek. Użyte w tym przypadku kruszywo powinno zawierać mniejszą o 10 do 20% zawartość drobnej frakcji (do 5 mm) od pierwotnie przyjętej (program uprawnienia budowlane na komputer). Jeżeli mimo to ciężar objętościowy betonu przekracza dozwoloną granicę, należy zmienić rodzaj kruszywa stosując kruszywo o mniejszym ciężarze nasypowym. Metoda Rothfuchsa. Punktem wyjścia tej metody jest stwierdzenie, że wytrzymałość betonu lekkiego i jego zdolność izolacyjną charakteryzuje zawartość porów w masie związanego betonu. Na całkowitą zawartość porów składa się porowatość własna kruszyw, zaczynu cementowego oraz pory powstałe wskutek wyparowania nadwyżki wody zarobowej (uprawnienia budowlane). Wskaźnik C/p jest wykładnikiem stosunku zawartości cementu (kg/ms) do zawartości porów (1/m3) betonu lekkiego. Przy założeniu jednakowej wytrzymałości normowej cementu Rc ze wzrostem wskaźnika wzrasta wytrzymałość betonu. Zawartość porów można również wyznaczyć za pomocą specjalnie opracowanego wykresu. Przy opracowaniu diagramu przyjęto, że 100 kg cementu wiąże chemicznie 20 litrów wody. Znając ilość składników, ciężar właściwy kruszywa i ilość cementu, można odczytać objętość porów; na górnej pionowej prawej skali odczytujemy objętość absolutną wszystkich składników (kruszywo, cement, chemicznie wiązana woda), a na poziomej dolnej objętość absolutną kruszywa (program egzamin ustny).

Próbny skład mieszanki betonowej

Próbny skład mieszanki betonowej ustala się następująco. Przyjmuje się, że na 1 m lekkiego betonu potrzeba 1000 litrów składników. Metoda projektowania składu betonu z ke- ramzytu dla konstrukcji nośnych opublikowana została w 1964 r. Wg jej autora powołującego się na Wagonowa istnieją dwie fazy zmiany wytrzymałości betonu keramzytowego (opinie o programie). Dla każdego kruszywa istnieje krytyczna wytrzymałość betonu, której przekroczenie możliwe jest tylko przy znacznym zużyciu cementu. Wytrzymałość ta odpowiada przypadkowi jednakowych granicznych odkształceń zaprawy i keramzytu i przy maksymalnym nasyceniu betonu kruszywem może być nazwana optymalną wytrzymałością keramzyto- betonu. Równolegle ze wzrostem ciężaru objętościowego (wytrzymałości) keram- zytu zwiększa się wytrzymałość betonu keramzytowego. W pierwszej fazie między wytrzymałością betonu i wytrzymałością zaprawy istnieje zależność liniowa. W drugiej fazie zależność ta przybiera kształt krzywej zbliżonej do paraboli. Chcąc uzyskać beton z keramzytu o wysokim współczynniku sprężystości i możliwie niskim wspóczynniku pełzania, zalecane jest stosowanie zaprawy z piaskiem naturalnym (kwarcowym).

Dla otrzymania betonu zwartego o dobrej urabialności w łącznej ilości kruszywa ilość grubych frakcji kruszywa nie może przekraczać wartości ciężaru nasypowego, tj. ilość ich nie może być większa niż 1 m3 na 1 m3 betonu (segregator aktów prawnych). W przypadku projektowania keramzytobetonu o strukturze zwartej przy użyciu dwóch frakcji kruszywa, udział ich przyjmuje się w stosunku 1:1. Następnie określa się doświadczalnie ciężar objętościowy dwóch frakcji. Jeśli ilość kruszywa obliczona ze wzoru jest większa niż wynosi ciężar nasypowy mieszaniny frakcji, to należy zmniejszyć udział cięższej frakcji. Jeśli odwrotnie, ilość kruszywa ze wzoru jest mniejsza - to należy zwiększyć udział cięższej frakcji. W ten sposób ustala się najbardziej korzystny udział frakcji dla każdego przyjętego zużycia cementu. Należy jednak zwracać uwagę, aby zawartość grubej frakcji nie była większa niż 70% ogólnej ilości kruszywa powyżej 5 mm (promocja 3 w 1).

W tym przypadku należy stosować dodatek piasku naturalnego. Określenie najkorzystniejszego stosunku między ilością piasku lekkiego (keramzytowego) i naturalnego ustala się w sposób obliczeniowy i potwierdza doświadczalnie, dążąc do uzyskania założonego ciężaru objętościowego. Jeżeli jednak określona ze wzoru ilość grubego kruszywa przewyższa jego ciężar objętościowy w stanie luźno nasypanym, znaczy to, że dla danego rodzaju kruszywa nie można uzyskać betonu o strukturze zwartej i o żądanym ciężarze objętościowym. W takim przypadku jedynym wyjściem jest użycie kruszywa o niższym ciężarze nasypowym lub podwyższenie dopuszczalnego ciężaru objętościowego betonu. Przy ustalaniu składu betonu półzwartego (z porami międzyziarnowymi).