Określenie wytrzymałości

Określenie wytrzymałości wcześniejsze jest potrzebne w produkcji prefabrykatów. Na zakończenie tego punktu należy zaznaczyć, że niejednolitość budowy wewnętrznej betonu powoduje duże rozrzuty wyników badań. Dla wytrzymałości na ściskanie wahają się one w granicach 7-20% (program uprawnienia budowlane na komputer). Za miarodajną przyjmuje się wytrzymałość średnią, obliczoną jako średnia arytmetyczna uzyskanych wyników.

Minimalna ilość próbek wynosi 3 szt. Przeważnie jednak seria badawcza składa się z 6 próbek. Wyniki odbiegające więcej niż 20°/o w dół i w górę od średniej na ogół odrzuca się (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Przy bardzo odpowiedzialnych konstrukcjach granicę tę zacieśnia się nawet do ± 10%. Ostatnio zwrócono uwagę, że na wyniki wywiera też wpływ szybkość, z jaką związana jest siła cisnąca. Zagadnienie to bliżej zostanie omówione w następnym rozdziale. Beton po poddaniu go obciążeniom ulega odkształceniom, jak każde ciało stałe.

Odkształcenia te mają charakter częściowo sprężysty, częściowo zaś plastyczny. Ponadto beton nie obciążony ulega też odkształceniom spowodowanym zmianami temperatury i skurczem lub pęcznieniem betonu. Odkształcenie betonu klasyfikujemy w zależności od miar geometrycznych tych odkształceń, zwrotu i rodzaju sił wywołujących odkształcenia, odwracalności odkształceń. W zależności od miar, którymi osiągamy odkształcenie, rozróżniamy odkształcenie liniowe i kątowe (uprawnienia budowlane). Pierwsze wyrażamy stosunkiem przyrostu długości Al do pierwotnej długości. Graniczną wartość tego stosunku nazywamy odkształceniem jednostkowym. Odkształcenia kątowe wyrażają przyrosty kąta zawartego między dwoma kierunkami zbiegającymi się w jednym punkcie.

Zależnie od zwrotu sił wywołujących odkształcenie odróżniamy skrócenia wywołane ściskaniem i wydłużenia od rozciągania. Z uwagi na rodzaj sił spotykamy odkształcenie od obciążenia stałego, użytkowego, zmian temperatury i skurczu. W zależności od sposobu występowania odkształceń w czasie mamy odkształcenia natychmiastowe i opóźnione. Wreszcie z uwagi na odkształcalność odróżniamy odkształcenia sprężyste i trwałe (program egzamin ustny).

Ośrodki idealnie sprężyste

Beton, począwszy od zarobienia go wodą, znajduje się w ciągłym rozwoju. Nieprzerwanie następuje w nim rozpuszczanie i hydroliza ziarn cementu oraz hydratacja i koagulacja rozpuszczonych w wodzie składników. Reakcje te są wrażliwe na wpływy zewnętrzne, jak zmiany temperatury, wahania wilgotności, drgania i oczywiście na różne działania chemiczne. Stąd proces odkształcenia się betonu pod wpływem sił zewnętrznych jest związany z całą jego historią. Warunki, w jakich beton powstawał, rzutują na jego budowę wewnętrzną, a tym samym na sposób reagowania betonu na obciążenia (opinie o programie).

Odkształcenia sprężyste betonu występują wówczas, gdy działanie sił zewnętrznych zwiększa lub zmniejsza, jak wspomnieliśmy wyżej, przyciąganie lub odpychanie wzajemne elementów strukturalnych betonu, ale go nie pokonuje. W tym przypadku równowaga wzajemnego układu elementów zakłócona przyłożeniem siły zewnętrznej, po zdjęciu tej siły zostaje przywrócona. Tym samym odkształcenie wywołane naprężeniem, powstałym wskutek przyłożenia siły zewnętrznej, po odjęciu tej siły zanika.

Oczywiście cały ten proces wywoływania i zaniku odkształceń musi być adiabatyczny (segregator aktów prawnych). Wprowadzona do ośrodka energia zamienia się całkowicie w energię sprężystą. Całkowitą odwracalność odkształceń, niezależną od czasu trwania obciążenia, wykazują tylko ośrodki idealnie sprężyste. W betonie odkształcenia bliskie sprężystości występują na stosunkowo krótkim odcinku krzywej, charakteryzującej zależność odkształcenia od naprężenia. Przy większych odkształceniach zachodzą stosunki wyraźnie nieliniowe.

Stopień nieliniowości jest różny i zależy od udziału i struktury poszczególnych składników betonu, a głównie od zestawienia kruszywa i spoiwa cementowego. Wyraża się to większą plastycznością występującą w chudym betonie. Rozpatrując bliżej siły wiążące mikroelementy składowe betonu zauważymy, że nawet największe z nich, walencyjne, przy oddaleniu jonów ponad 400 A spadają poniżej 1.10-10«G. Dla sił polaryzacji odległość ta jest jeszcze mniejsza (promocja 3 w 1).