Oparcie płyt

Celem zwiększenia szerokości oparcia płyt na ścianach płytowych, a przez to polepszenia warunków oparcia, stosuje się czasami poszerzenie górą płyty ściennej lub wykrój mijankowy na obwodzie płyty albo różnego rodzaju łapy żelbetowe lub stalowe o wysokości mniejszej lub równej  wysokości stropu (uprawnienia budowlane).

Przy płytach stropowych kanałowych można stosować oparcie ich za pomocą trzpieni żelbetowych. Sposób ten nie jest jednak korzystny pod względem wykonawczym, gdyż trzeba stosować w montażu dodatkowe stemplowanie stropu, które usuwa się po osiągnięciu wymaganej wytrzymałości przez betonowe wieńce i trzpienie (program na telefon). Z punktu widzenia statyki, dzięki trzpieniom płyty stropowe można uważać za częściowo utwierdzone na podporze.

Minimalną długość oparcia elementów stropowych (płyt lub belek, łap), mierzoną po odliczeniu tolerancji ustawienia ściany i odległości końca zbrojenia od czoła prefabrykatów.

Przy małej szerokości ścian podporowych stwarza się niekorzystne warunki docisku w miejscu podparcia, mogące spowodować skośne ścięcie podpory. W przypadku ścian ze żwirobetonu marki nie mniejszej niż 140, zbrojonych wzdłuż górnej powierzchni (pod oparciem stropów), długość oparcia można przyjmować jak dla oparcia na elementach żelbetowych.

Oparcie płyt stropowych następuje na rozpostartej warstwie zaprawy cementowej o grubości 2 cm i o wytrzymałości nie mniejszej niż 50 kG/cm2. W celu zwiększenia wytrzymałości zaprawy zaleca się czasami zatopienie w niej siatki z prętów 0 1-1-2 mm o oczkach 3-4-5 cm (program na komputer). Przy grubszych spoinach, dla uzyskania większej nośności, należy w zaprawie układać zbrojenie w postaci siatki lub wężyka z prętów 4,5 mm.

Praca przestrzenna budynku wymaga, aby poszczególne prefabrykowane płyty stropowe były połączone w sztywną tarczę (przeponę) poziomą, zdolną do przekazywania sił poziomych (parcie wiatru), działających na budynek, na pionowe przepony ścienne (program egzamin ustny).

Zespolenie konstrukcji wielkoblokowych

Przy konstrukcjach wielkoblokowych zespolenie to osiąga się przy pomocy wieńców żelbetowych:

— w budynkach o układach podłużnych — za pomocą wieńca obwodowego połączonego poprzecznie wieńcami lub spoinami podłużnymi na ścianach usztywniających (opinie o programie),

— w budynkach o układach poprzecznych — za pomocą wieńców lub spoin podłużnych na ścianach poprzecznych i wieńcach na ścianach usztywniających równoległych do kierunku rozpiętości stropów (segregator aktów prawnych).

W budynkach wielkopłytowych o układzie krzyżowym, z płytami o wielkości pomieszczenia, istnieje sztywność całego ustroju w oparciu o sztywność przestrzenną poszczególnych zestawów prostopadłościennych. W celu przeniesienia sił stycznych w tarczy stropowej spoiny między poszczególnymi prefabrykatami zalewane są zaprawą cementowa o marce co najmniej 30.

Mijankowe ukształtowanie obrzeża płyt lub klockowe daje również korzystne warunki przeniesienia sił stycznych w tarczy stropowej (w celu uniemożliwienia wzajemnego przesuwania się płyt w płaszczyźnie poziomowej). Inne jeszcze rozwiązania tego zagadnienia można uzyskać projektując specjalne złącza żelbetowe lub spawane między prefabrykatami stropowymi w ich narożach (promocja 3 w 1).