Opaski

Opaski wykonuje się w postaci palisad umacnianych od tyłu (lub lepiej jeszcze z przodu) faszyną lub kamieniem. Są one odpowiednie tylko na brzegach zatok, zalewów i w innych miejscach osłoniętych. Opaski wykonuje się często jako tymczasowe. Służą one wtedy do przejściowego umacniania uszkodzonych wydm do czasu ich uzupełnienia lub rozbudowania. Wykonuje się je z faszyny układanej pomiędzy pionowymi palami lub z warstw faszyny i kamienia na przemian (program uprawnienia budowlane na komputer).

Opaskę złożoną z rozstawionych w odległości osiowej 1,3 m dwóch rzędów pali w odstępach 2-3 m w rzędzie. Pale te służą do utrwalenia położenia kiszek faszynowych układanych na przemian prostopadle i równolegle do rzędów pali i od góry przyciśniętych blokami betonowymi. Przeciwległe pale połączone są ze sobą ściągami. Opaski tego typu były w ubiegłych latach często stosowane na naszym wybrzeżu, jednakże nie zdały egzaminu, bardzo szybko ulegały zniszczeniu, a co gorsze przyczyniały się do erozji brzegu zamiast jej zapobiegać. Dlatego też były one wielokrotnie krytykowane (zob. m. in. Kowalski [24]), i raczej należy unikać stosowania opasek tymczasowych do umacniania uszkodzonych wydm (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jako opaski tymczasowe stosowane bywają ostatnio „węże” z tworzyw sztucznych (na podstawie polietylenowej) o średnicy 0,90-1,20 m (gdy są wykonywane „bez szwu”) lub 1,30-1,80 m (gdy są „zszywane” z kilku pasm plastyku). Węże te układa się w miejscu przewidzianym (np. równolegle do brzegu u podnóża wydmy), wypełnia piaskiem pod ciśnieniem (najczęściej z refulera) między dwoma rzędami pali lub bez nich. Niekiedy układa się kilka węży jeden na drugim. Próby takie czynione były w latach sześćdziesiątych na Wybrzeżu Fryzyjskim w różnych okolicznościach i na ogół dały pomyślne wyniki (uprawnienia budowlane).

Okładziny skarp wydm

Okładziny skarp wydm czy wałów mają postać narzutów, bruków lub płyt betonowych albo żelbetowych. Od strony morza okładziny wymagają zabezpieczenia ścianką szczelną, gdyż podmycie skarpy i nieznaczny nawet ubytek gruntu spod okładziny prowadzi zwykle do jej nieuchronnego zniszczenia (program egzamin ustny).
Narzuty kamienne stosowane są tam, gdzie akcja morza jest gwałtowna.
Narzuty układane są zwykle na podkładzie z filtru odwrotnego, który wypada najczęściej zbyt gruby i musi być dokładnie wykonany, tak aby jego ziarna pod wpływem uderzeń fal przenikających przez głazy okładziny nie uległy wyrzuceniu. Wykonanie filtra wymaga zwykle dużego nakładu pracy ręcznej. Z tego też względu stosuje się obecnie często podkład z mat asfaltowych grubości 6-7 m (opinie o programie).

We Francji narzuty kamienne okładzin wzmacniane są mastyksem, którym wypełnia się przestrzenie puste między głazami. Przedstawia okładzinę wzmocnioną w ten sposób. Wypełnienie mastyksem jest skuteczne w narzucie o średniej granulacji (od 10 do 50 cm średnicy pojedynczych głazów), gdyż w wypadku przekroczenia podanych granic w górę, nie można zapewnić ciągłości wypełnienia mastyksem przestrzeni między głazami, gdy zaś kamień jest zbyt drobny, mastyks może nie przeniknąć do wszystkich przestrzeni z podobnym skutkiem do omówionego wyżej (segregator aktów prawnych).

Okładziny z bruku stanowią już umocnienie słabsze. Zwykle będzie to kostka kamienna (lub betonowa) układana na warstwie żwiru łub tłucznia jako filtru odwrotnego. Tu również pokład stanowić mogą maty asfaltowe lub warstwa asfaltobetonowa.
Okładziny betonowe wykonuje się bądź z płyt gładkich lub żebrowanych wykonywanych na miejscu przeznaczenia, albo - coraz częściej
z prefabrykatów (promocja 3 w 1).

Prefabrykaty w postaci bloków betonowych różnych kształtów są najczęściej tak skonstruowane, aby górna powierzchnia okładziny była nierówna, przeciwstawiając nabiegającej fali tzw. „szykany” w postaci różnie ukształtowanych występów, zębów, guzów itp.