Posadowienie ścian

W związku z dążeniem do posadowienia ścian zewnętrznych na belkach pod- walinowych opartych na stopowych fundamentach, które tworzą cokół budynku wystający ponad teren o ok. 50 cm, powstaje groźba zwiększonego przenikania przez nie ciepła, a tym samym ochładzania budynku oraz przylegającej posadzki (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wysokość cokołu ok. 50 cm wynika z warunku ochrony nasiąkliwych materiałów, np. betonów komórkowych, przed nadmiernym zawilgoceniem od opryskiwania jej wodą deszczówką. Należy również zabezpieczać cokół przed przemarzaniem, powiększając jego opór cieplny do oporu ścian. Izolację cieplną można wtedy stosować zarówmo od wewnątrz jak i zewnątrz, zabezpieczając ją przed uszkodzeniem mechanicznym oraz zawilgoceniem (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Przegrody z mostkami cieplnymi szczególnie narażone są na możliwość występowania na ich wewnętrznej powierzchni skraplania pary wodnej. Poza tym mostki termiczne w postaci żeber z betonu lub zaprawy wpływają w znacznym stopniu na obniżenie średniego współczynnika K (uprawnienia budowlane).

Ocieplenie lub właściwa konstrukcja naroży pomieszczeń zapobiega obniżeniu się temperatury na ich powierzchni poniżej punktu rosy. Zwraca się jednocześnie uwagę, że grubość materiału ocieplającego o większym oporze cieplnym niż materiał ściany musi być w pewnym określonym stosunku do jej grubości.

Wymagania w stosunku do ścian osłonowych są większe niż w stosunku do ścian nośnych (program egzamin ustny). W szczególności należy uwzględnić następujące warunki:
a) sztywność ścian osłonowych musi być dostatecznie duża, aby nie powstawało ich nadmierne odkształcenie pod wpływem działania wiatru, np. aby nie zachodziło rozwieranie styków;
b) okładziny wewnętrzne muszą mieć odpowiednią chłonność sorpcyjną pary wodnej.
W ścianach osłonowych największe znaczenie ma spełnienie warunku właściwego oporu cieplnego i pojemności cieplnej ścian zewnętrznych, aby na wewnętrznej powierzchni ściany temperatura nie spadła poniżej punktu rosy (opinie o programie). W układzie warstw w ścianach osłonowych należy uwzględniać następującą kolejność:
- okładzina wewnętrzna,
- izolacja parochronna (w miarę potrzeby),
- izolacja cieplna,
- okładzina przeciwwiatrowa (w ścianach ze szczeliną wentylowaną),
- szczelina wentylowana (w miarę potrzeby),
- okładzina zewnętrzna.

Ściany osłonowe

W ścianach osłonowych warstwowych o konstrukcji żelbetowej za okładziną wewnętrzną może być warstwa nośna i wtedy izolacja parochronna może być zbędna.
Wymieniony układ warstw powinien zapewniać odprowadzenie do powietrza atmosferycznego dyfundującej przez przegrodę pary wodnej oraz zapewnić stałe wysychanie materiałów z wilgoci budowlanej (segregator aktów prawnych).
W ścianach należy przestrzegać właściwego uszczelnienia styków. Szczelność złącza zależy w dużej mierze od jakości i trwałości materiałów uszczelniających. Krawędzie płyt powinny mieć odpowiedni profil, a spoina utworzona przez stykające się elementy - odpowiedni kształt, zabezpieczający przed przenikaniem wody w głąb ściany. Materiał do wypełnienia i uszczelnienia spoiny powinien odznaczać się wodoszczelnością, być trwale sprężysty, charakteryzować się dobrą przyczepnością do betonu lub innego materiału przegród. Z krajowych materiałów do uszczelniania stosuje się kity Polkit-115 i Polkit-120.

Materiał uszczelniający powinien być cofnięty 3-5 cm poza licem ściany w celu pewnej ochrony przed działaniem czynników atmosferycznych. Spoiny od zewnątrz nie należy wypełniać cementem, gdyż po pewnym czasie ulegnie zarysowaniu, co może powodować kapilarne podciąganie wody deszczowej.
Ochrona ścian z betonów komórkowych przed zawilgoceniem.

Ponieważ w budynkach inwentarskich stosuje się często ściany z betonów komórkowych, podaje się dane z badań i obserwacji tych ścian, dokonanych przez Instytut Techniki Budowlanej (promocja 3 w 1).
W wyniku prac ITB nad stosowaniem ściennych elementów w budownictwie zagrodowym stwierdzono, że:
- przy wilgotności względnej powietrza tp; 80°/o zawilgocenie sorpcyjne bloczków z betonu komórkowego wynosi 4-6%, a przy p:100% osiąga 15-17%,
- beton komórkowy wysycha powoli na skutek małego podciągania kapilarnego wody i słabej zdolności jej oddawania,
- ściany z betonu komórkowego zarówno w budownictwie mieszkalnym, jak i inwentarskim powinny mieć wilgotność w granicach 15-17%,
- wadliwie wykonane budynki w latach 1960-1966 miały średnie zawilgocenie ścian 17%, a maksymalne 29,60%, zaś prawidłowo wvkonane miały minimalne zawilgocenie 3,20%.