Opcje polityczne

Analiza cech polityki regionalnej w czterech stadiach rozwojowych (realnego socjalizmu, rozwiniętej gospodarki rynkowej, okresu przejściowego, rozwoju zrównoważonego, ekorozwoju) pozwala na wyprowadzenie wniosków istotnych dla uwarunkowań regionalnych w warunkach polskich, przy przyjęciu założenia, że rozwój realny (a nie teoretyczny czy zaprojektowany) będzie wypadkową wszystkich czterech faz (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ustrojowa transformacja może sprzyjać idei ekorozwoju w skali regionalnej. Instytucje gospodarki rynkowej znajdują się bowiem w fazie koncepcji lub wdrażania. Opcje polityczne, siła lobbys proekologicznych, wzorce europejskie i świadomość ekologiczna polityków kreują rozwiązania pro- lub antyekologiczne. Nieskrępowany rozwój systemu bankowego stworzył możliwość powstania unikatowego w skali europejskiej Banku Ochrony Środowiska, który poprzez oddziały regionalne kreuje samoistnie zasadę regionalizacji i ekonomizacji ekorozwoju (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Funkcjonowanie Wojewódzkich Funduszy Ochrony Środowiska, mających uprawnienia zarówno w zakresie dotacji, kredytowania, jak i rynku akcji oraz obligacji, tworzy nową formułę ekologizacji regionalnej gospodarki rynkowej, której podstawową cechą jest jednakowe traktowanie kapitału, siły roboczej i środowiska przyrodniczego (uprawnienia budowlane).

Przyjęcie przez rząd polski strategii redukcji polskiego zadłużenia, także drogą ekokonwersji, stworzyło silne podstawy finansowe ekofunduszu jako instytucji wspierającej inwestycje ekologiczne, a wyraźnie zorientowanej regionalnie (np. regiony nadmorskie w kontekście oddziaływania na środowisko Bałtyku) (program egzamin ustny).

Margines przedsięwzięć reformatorskich

Polska stoi w obliczu kolejnej fazy reformy systemu terytorialnego państwa. Istotna część tej reformy dotyczy struktur regionalnych państwa. Według J. Kołodziejskiego: „Wraz z procesem przekształceń ustrojowych nie kształtują się korzystne warunki prawnoustrojowe i organizacyjne uprawiania aktywnej polityki rozwoju regionalnego (opinie o programie).

Dotychczasowy przebieg tego procesu zepchnął bowiem na margines przedsięwzięć reformatorskich sterowanych przez centrum decyzyjne państwa, a zainteresowanie nią terenowych ogniw władzy (województw i samorządów terytorialnych) jest minimalne i sporadyczne, zaś dotychczasowa przebudowa terytorialnego systemu funkcjonowania państwa poprzez upodmiotowienie samorządu terytorialnego jedynie na szczeblu lokalnym i oddzielenie od niego administracji rządowej pozbawia politykę regionalną szczebla wojewódzkiego podmiotowości (sejmiki samorządowe nie zostały jej podmiotami, a wojewodowie jako przedstawiciele rządu mogą być jedynie reprezentantami jego centralnie kierowanej polityki regionalnej) (segregator aktów prawnych).

Powyższe uwarunkowania tworzą potrzebę i szansę kreowania nowego kształtu podmiotu regionalnego. Zachodzi pytanie, czy wypadkowa różnych opcji wykreuje rozwiązanie na miarę XXI wieku wobec tak poważnych obciążeń, jak rodowód realnego socjalizmu (centralizm) czy neoliberalna gospodarka rynkowa. W tym kontekście pojawia się koncepcja regionalnego podmiotu zarządzania środowiskiem. Deklaracja ekorozwoju, przyjęta w Białowieży w 1990 roku, postulowała wprowadzenie regionalnych władz ochrony środowiska i gospodarki wodnej, obejmujących swoimi kompetencjami środowisko przyrodnicze, planowanie przestrzenne i gospodarcze.

W pierwszej kolejności uznano konieczność utworzenia na obszarach zlewni rzek władz regionalnych, dając im kompetencje do usprawnienia zaopatrzenia w wodę i ochrony wód. Idea ta, wpisana na listę cech regionalnej polityki ekorozwoju, została przewrotnie zrealizowana w postaci utworzenia Regionalnych Zarządów Gospodarki Wodnej podległych Ministrowi Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z enigmatycznym współdziałaniem wojewodów i brakiem jakiegokolwiek przełożenia na samorządowe struktury lokalne (promocja 3 w 1).