Opór podstawy

Na podstawie przytoczonych rozważań wyciągamy wnioski następujące:

• przy palowaniach w gruntach piaszczystych oraz w gruntach spoistych słabo zawilgoconych (w stanie zwartym lub półzwartym) możemy polegać na wynikach obliczeń nośności na podstawie pomierzonego wpędu i wzorów dynamicznych (program uprawnienia budowlane na komputer),
• jeśli chodzi o wbijanie pali w gruntach spoistych o nieco większym zawilgoceniu, to wyników otrzymanych przy użyciu wzorów dynamicznych nie można przyjmować jako zupełnie pewnych. Z uwagi na tę niepewność najlepiej po wbiciu paru pali i zanotowaniu ostatnich wpędów poczekać 2-^-3 dni i znów przeprowadzić wbijanie tychże pali; jeżeli wielkości wpędów będą bliskie do otrzymanych uprzednio przed paru dniami, będzie to oznaczać, że woda gruntowa nie wywiera znaczniejszego wpływu na postęp zagłębiania się pala i że w tym wypadku ze wzorów dynamicznych można skorzystać,
• w gruntach spoistych o znacznym zawilgoceniu wzory dynamiczne mają wartość względną, ogólnikową, albo w ogóle nie mają wartości (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przy projektowaniu pali ważną rzeczą jest wiedzieć, jakiej długości pale potrzebne są w każdym wypadku, ze względu na wymaganą ich nośność. W podręcznikach najczęściej spotykamy wzór Dorra. Wzór ten oparty jest jednak na błędnych założeniach teoretycznych i wskutek tego nie daje zazwyczaj nośności obliczeniowych zgodnych z rzeczywistością. Opór podstawy podany tu jest jednakowej wielkości dla podstaw zwykle używanych pali. Jeżeli podstawa ma dużą powierzchnię oparcia, to wówczas opór tej podstawy możemy przyjąć większy, a mianowicie w postaci iloczynu: pole podstawy razy dopuszczalny nacisk na grunt znajdujący się pod podstawą (w tym wypadku należy brać największe wartości dopuszczalne dla tego gruntu) (uprawnienia budowlane).

Dźwignik hydrauliczny

Jak widzimy, tablica ta daje wskazówki bardzo ogólnikowe, jednakże często pozwala na określenie potrzebnej długości pali z dokładnością 0,5-hl m. Wyniki licznych próbnych obciążeń pali systemu Wolfsholza doprowadziły do ułożenia bardziej szczegółowej tablicy, w której powierzchnia bocznego oporu pala została obliczona w stosunku do wymiaru rury wiertniczej. Wobec tego powiększenie się objętości trzona pala przy wykonywaniu go zwiększa również zapas bezpieczeństwa (program egzamin ustny).

Gdy mamy do czynienia z palami wbijanymi, to przy pomocy wzorów dynamicznych można oznaczyć ich nośność w pewnych wypadkach dość dokładnie, w innych orientacyjnie, jak to już zostało wyjaśnione, natomiast do określenia nośności pali wierconych możemy korzystać wyłącznie z orientacyjnych danych. Jeżeli chcielibyśmy sprawdzić dokładniej posiadane wiadomości, musimy przeprowadzić próbne obciążenie pala (opinie o programie).

Ponieważ częstokroć wprowadzamy pale o dużej nośności, np. 35-60 T, więc przeprowadzenie próby przez bezpośrednie obciążenie pala jakimkolwiek ciężarem do 1,5-krotnej jego nośności (zwykle przeprowadza się obciążenie o 50% większe od projektowanej nośności) jest bardzo kłopotliwe i wymaga poza tym dodatkowych urządzeń do pomiaru zachodzących osiadań nieraz z dokładnością do ułamków milimetra (segregator aktów prawnych). Z tego powodu najdogodniejszą metodą do przeprowadzania prób jest wytwarzanie nacisku na badany pal za pomocą dźwignika hydraulicznego i cała trudność polega wówczas na znalezieniu odpowiedniego oparcia dla tego dźwignika. Podamy dwa schematy wykonania próbnego obciążenia (promocja 3 w 1). Poddajemy obciążeniu środkowy pal za pomocą dźwignika 1, który znajduje oparcie o krzyżową żelbetową konstrukcję, powiązaną stalowymi prętami 3 z czterema palami pracującymi na wyciąganie podczas próby. Konstrukcja krzyżowa niekoniecznie musi mieć ramiona pod kątem prostym (na rysunku podany jest układ pod innym kątem, a może być wykorzystany nawet układ o liniach łamanych), a nieraz zamiast konstrukcji krzyżowej bywa stosowana belka powiązana tylko z 2 palami.