Oporność akustyczna

Oporność akustyczna jest miarą oporu, jaki stawiają cząsteczki danego materiału energii fali dźwiękowej, dążącej do wprawienia ich w ruch drgający. Oporność akustyczną Z oblicza się jako iloczyn gęstości danego ciała (o) i prędkości rozchodzenia się w nim fal (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przy dużej oporności akustycznej intensywność drgań rozpatrywanego materiału jest mała, wobec czego zużycie energii na wprawienie cząsteczek w ruch jest nieznaczne. W tych warunkach większa część energii zostaje przepuszczona, a fala dźwiękowa przechodząca przez materiał o dużej oporności akustycznej zostaje stłumiona tylko w nieznacznym stopniu. Natomiast przy małej oporności akustycznej cząsteczki zostają wprawione w silne drgania własne, pochłaniając na to dużą część energii falowej; powoduje to znaczne stłumienie przechodzącej przez materiał fali dźwiękowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W tych warunkach o oporności akustycznej materiału decyduje głównie gęstość lub ciężar właściwy materiału.

Ze względu na niski ciężar właściwy oporność akustyczna drewna jest niższa od oporności innych materiałów; największe wartości wykazuje ona w kierunku wzdłuż włókien, najmniejsze w kierunku stycznym. Mała oporność akustyczna korka jest wynikiem współdziałania niskiego ciężaru właściwego i małej prędkości fal; materiały takie mają duży współczynnik pochłaniania (uprawnienia budowlane).
Gdy fala głosowa przechodzi przez dany ośrodek lub odbija się od niego, część energii drgań zostaje pochłonięta, wskutek czego zmniejsza się natężenie fali i maleje amplituda drgań; zjawisko to nosi miano tłumienia.

Tłumienie drgań może zachodzić:
1) wskutek tarcia wewnętrznego (tłumienie wewnętrzne),
2) wskutek promieniowania.
Tłumienie wewnętrzne jest to osłabienie drgań fali rozchodzącej się w rozpatrywanym materiale, wyrażone w db/m. Tłumienie wewnętrzne jest wynikiem wewnętrznego tarcia cząsteczkowego, które powstaje wskutek drgania cząsteczek ośrodka. W wyniku tarcia zachodzi tłumienie drgań, a część ich energii zostaje zamieniona na ciepło. Związana z tym absorpcja fal głosowych jest w ciałach stałych tym większa, im mniejsza jest ich sprężystość (program egzamin ustny).

Materiały silnie tłumiące

Materiały silnie tłumiące, takie jak korek, guma lub wytworzone z drewna płyty dźwiękochłonne, stosowane są do wykonywania izolacji akustycznej ścian w pomieszczeniach oraz przy tłumieniu odbić od ścian w dużych salach, zwłaszcza koncertowych lub teatralnych. W wyniku tłumienia zmniejszają się amplitudy i drgania stopniowo zanikają. W zakresie drgań tłumionych (zanikających) dowolna amplituda wyraża się iloczynem amplitudy poprzedniej i czynnika eó, a więc kolejne amplitudy tworzą wyrazy szeregu geometrycznego o stałym ilorazie (stosunek tłumienia) (opinie o programie).

Z liczb zestawionych w tab. 144 wynika, że różnice w wartościach dekrementu tłumienia przy drganiach w kierunku równoległym i w kierunku prostopadłym do przebiegu włókien są nieznaczne. Jako średnią wartość logarytmicznego dekrementu tłumienia przyjmuje się dla drewna iglastego 0,025, dla drewna liściastego 0,035. Powłoka lakieru zwiększa logarytmiczny dekrement tłumienia o około 40%. Ze wzrostem wilgotności rośnie wartość dekrementu tłumienia; moczenie np. drewna w wodzie powoduje zwiększenie tłumienia o około 75%. Natomiast tłumienie jest niezależne od częstotliwości drgań w zakresie od 10 do 10 000 okresów/sek (segregator aktów prawnych).

Tłumienie wskutek promieniowania dźwiękowego polega na tym, że fala dźwiękowa uderzając o materiał lub płytę pobudza ją do drgań. W związku z tym fala ulega stłumieniu, gdyż część energii falowej zostaje zużyta na drgania własne cząsteczek płyty; dzięki drganiom giętnym płyty znaczna część dźwięku zostaje wypromieniowana na jej drugą stronę. Chcąc uzyskać duże tłumienie przez promieniowanie nie należy umocowywać płyt w sposób sztywny; umocowanie powinno być elastyczne (zawieszenie lub luźne osadzenie w ramię), tak aby umożliwiało drganie całej płyty (promocja 3 w 1).