Wał brzegowy

Ponadto stosowane bywają coraz częściej różne metody sztucznego zasilania brzegów, które polega na doprowadzeniu do zagrożonego erozją odcinka brzegu potrzebnej dla wyrównania ewentualnych strat ilości materiału o odpowiedniej jakości (piasku) przez narefulowanie go lub naniesienie w inny sztuczny sposób, bądź na sam brzeg, bądź w jego sąsiedztwo, skąd już fale i prądy przeniosą je dalej ku brzegowi (program uprawnienia budowlane na komputer).

Powierzchnie brzegów macierzystych, a także wału brzegowego wymagają utrwalenia przed wpływami czynników atmosferycznych: deszczu, który powoduje osuwiska i obrywy na stokach klifów, oraz wiatru, rozwiewającego i przenoszącego wydmy. Utrwalenia tego dokonuje się za pomocą roślinności, przez zatrawianie i zalesianie powierzchni klifów i wydm (tzw. biologiczne utrwalanie brzegów morskich).
Przy planowaniu tego rodzaju akcji należy opierać się nie tylko na doświadczeniu uzyskanym drogą obserwacji rozwoju pojedynczych gatunków roślin, ale także i na zdobyczach socjologii roślin, która uczy, że każdy stan w ewolucji utrwalania wydmy jest warunkowany nie przez pojedyncze gatunki roślin, lecz przez zespoły współżyjących ze sobą gatunków (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Typując zatem gatunki roślin do utrwalenia wydmy, wybierać należy takie zespoły, dla rozwoju których dane warunki będą najlepsze i które będą dawać gwarancję, że, wzajemnie się popierając, przyczynią się do dalszego rozwoju szaty roślinnej na wydmie, a nie do jej zubożenia.
Zarówno wał brzegowy, jak i nie osłonięte brzegi macierzyste wymagają często specjalnej biernej ochrony przed bezpośrednimi atakami fal, które, zwłaszcza przy podniesionych stanach wody, powodują ich rozmywanie i ubytek (uprawnienia budowlane).

Prefabrykowane bloki betonowe

Do zabezpieczenia służą sztuczne umocnienia powierzchniowe: narzuty kamienne, utrwalanie dna, sztuczne pochłaniacze fal itp. oraz sztuczne umocnienia liniowe: opaski, okładziny i falochrony.
W wykonawstwie wszelkich sztucznych umocnień brzegów w coraz większym stopniu wprowadzana jest prefabrykacja, montaż ich z elementów uprzednio wykonanych na lądzie w miejscu zabezpieczonym od wpływu czynników dynamicznych morza i układanych na miejscu przeznaczenia w dni, gdy morze jest spokojne (program egzamin ustny).

Prefabrykowane bloki betonowe o kształtach zwartych lub rozczłonkowanych (gwiazdobloki) coraz szerzej zastępują naturalne głazy lub kamień łamany w różnego rodzaju narzutach i oskałowaniach. Ponadto sięga się coraz częściej do nowoczesnych tworzyw, takich jak żelbet, beton sprężony, stal, asfalt, wypierających tradycyjne drewno.
Każde umocnienie, wstrzymując na pewnym odcinku postęp abrazji, wyłącza z ogólnego bilansu pewną ilość rumowiska, co powoduje zaburzenia w istniejącej równowadze sił i mas wzdłuż wybrzeża, objawiające się zwykle (opinie o programie). W postaci wzmożonego niszczenia brzegów po zawietrznej 1 (w stosunku do kierunku panujących wiatrów) stronie umocnienia.
Dążenie do zapobieżenia temu zjawisku doprowadziło do opracowania systemów umacniania brzegów, obejmujących cały obszar jednostki fizjograficznej (segregator aktów prawnych).

Dla południowego Bałtyku proponowane były następujące systemy:
a) punktów stałych (Heisera), polegający na umacnianiu jedynie przylądków, jako punktów najbardziej wysuniętych w morze, z tym że odcinki brzegów między nimi miały ulegać samoczynnemu zapiaszczaniu. System zaczęto realizować w latach dwudziestych, dotychczasowe doświadczenie jednak nie wskazuje na to, aby zdał on egzamin. Umocnione przylądki nie przeszkodziły erozji w swoim sąsiedztwie, a w miarę wysuwania się ich w morze erozja odcinków między nimi przybiera na sile (promocja 3 w 1).
b) wielkich ostróg (Hansena), mający polegać na założeniu wzdłuż całej długości jednostki fizjograficznej poprzecznych do linii brzegu ostróg długości ok. 100 m, rozstawionych co 500 m. System ten nie był wypróbowany, ale budzi zastrzeżenia głównie natury ekonomicznej. W świetle wymogów racjonalnej gospodarki rumowiskiem przybrzeżnym jest niesłuszny.