Osadniki gnilne

Osadniki gnilne mogą być stosowane do:

• wstępnego oczyszczania ścieków polegającego głównie na usunięciu zawiesin i zanieczyszczeń wypływających przy maksymalnym dopływie ścieków nie przekraczającym 50 m³/d,
• biologicznego oczyszczania ścieków na drodze beztlenowego rozkładu substancji organicznych przy maksymalnym dopływie ścieków nie przekraczającym 10 m³/d (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przy projektowaniu osadników gnilnych do oczyszczania ścieków można przyjmować maksymalny efekt oczyszczania ścieków jako równy 30% obniżenia BZT₅ i 60% obniżenia zawartości zawiesin przy wstępnym oczyszczaniu ścieków oraz 75% obniżenia BZT₅ i zawartości zawiesin przy biologicznym oczyszczaniu ścieków (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Osadniki gnilne wykonywane są z cegły, żelbetu lub prefabrykatów. Konstrukcja ich powinna mieć ściany i dno nieprzepuszczalne. Wykonywane są w konstrukcji monolitycznej lub z prefabrykatów, którymi są zazwyczaj kręgi betonowe, jako 2-, 3- lub 4-komorowe. Schemat dwukomorowego osadnika gnilnego wykonanego z prefabrykowanych kręgów betonowych, natomiast czterokomorowy osadnik gnilny wykonany również z prefabrykowanych kręgów betonowych. Schemat trójkomorowego osadnika gnilnego wykonanego w żelbetowej konstrukcji monolitycznej (uprawnienia budowlane).

Zarówno osadniki gnilne monolityczne (OGM), jak i prefabrykowane (OGP) zostały stypizowane pismem nr DT-II-413a/32/27/70 z dnia 5 marca 1970 Prezesa Centralnego Urzędu Gospodarki Wodnej. Wymiary typowych monolitycznych osadników gnilnych, zaś prefabrykowanych osadników gnilnych (program egzamin ustny).

Osadniki gnilne można wykonywać w postaci jednego zbiornika prostokątnego lub kołowego z wewnętrznymi ścianami oddzielającymi komory osadnika. W przypadku zbiorników kołowych o średnicach poniżej 2 m dopuszcza się szeregowe połączenia zbiorników, z których każdy stanowi odrębną komorę osadnika.

Objętość osadnika gnilnego

Całkowita użyteczna objętość osadnika gnilnego składa się z części przepływowej i części osadowej. Objętość części użytecznej, tzn. objętość części wypełnionej osadem, ściekami i kożuchem, należy ustalać następująco:

• w przypadku wstępnego oczyszczania ścieków jako równą:
• 2,5-krotnej maksymalnej dobowej ilości ścieków, jeżeli ilość ta nie przekracza 5 m³/d, lub
• 2-krotnej maksymalnej dobowej ilości ścieków, jeżeli ilość ta przekracza 5 m³/d (opinie o programie),
• w przypadku biologicznego oczyszczania ścieków jako równą 10-krotnej maksymalnej dobowej ilości dopływających ścieków.
• Objętość użyteczna osadnika gnilnego nie może być mniejsza od 3 m³ - jeżeli osadnik przeznaczony jest do wstępnego oczyszczania ścieków, a od 6 m³ - jeżeli osadnik przeznaczony jest do biologicznego oczyszczania ścieków. Objętość użyteczna jednej komory osadnika nie może być mniejsza niż 1 m³ (segregator aktów prawnych).
• Głębokość części użytecznej osadnika nie może być mniejsza niż 1 m. Maksymalna głębokość części użytecznej nie może przekraczać dopuszczalnych wartości. Wysokość przestrzeni osadnika ponad zwierciadłem ścieków nie powinna być niższa niż 0,4 m.
• Wewnętrzna szerokość prostokątnych osadników gnilnych nie może być mniejsza niż 0,75 m, a wewnętrzna średnica osadników lub ich komór o kształcie kołowym nie może być mniejsza niż 1 m.
• Ścieki do osadnika należy doprowadzać przewodem o średnicy nie mniejszej niż 150 mm. Dno przewodu doprowadzającego ścieki, w miejscu połączenia go ze ścianą osadnika, powinno znajdować się 0,10 m powyżej obliczeniowego zwierciadła ścieków w osadniku gnilnym.

Połączenia poszczególnych komór osadnika należy tak zaprojektować, aby nie przedostawały się przez nie ani osady zatrzymane na dnie komór, ani kożuch (promocja 3 w 1).