Osadniki radialne

Najprostszym i często stosowanym w praktyce sposobem wydzielania ze ścieków zanieczyszczeń jest osadzanie ścieków. Służące do tego celu osadniki wykonane są najczęściej jako powłoki walcowe zakończone lejem stożkowym lub jako niegłębokie zbiorniki, przeważnie o konstrukcji żelbetowej. Osadniki poziome o rzucie prostokątnym są stosunkowo płytkie i mają kształt wydłużony. Osadniki radialne są to zbiorniki okrągłe płytkie bez przykrycia, o znacznych średnicach sięgających do 40 m, wykonane z żelbetu lub sprężone (program uprawnienia budowlane na komputer). Osadniki dwupiętrowe wykonuje się jako zbiorniki o rzucie prostokątnym lub kołowym z dnem w postaci ostrosłupa lub stożka. W górnej części znajdują się koryta osadowe, w dolnej komora gnilna; w tym przypadku stosuje się żelbet.

Kontaktowe złoża zraszane wykonuje się jako zbiornik żelbetowy lub sprężony o ściankach i dnie wodoszczelnych, wypełniony gruboziarnistym materiałem filtracyjnym, jak koks, żwir lub tłuczeń. Złoże napełnia się od góry ściekami, które odprowadza się dołem drenażem (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Złoża zraszane wykonuje się jako zbiorniki o rzucie kołowym i prostokątnym. Do napowietrzania ścieków stosuje się wydłużone zbiorniki żelbetowe o przekroju prostokątnym. Zbiornik ma jedną lub więcej komór. Do wykonania większości zbiorników zaliczanych do tej grupy, stosuje się konstrukcję żelbetową, częściowo również sprężoną.

Grupa b. Należą tu przede wszystkim zbiorniki na wodę pitną, najczęściej w postaci powłok walcowych o płaskim dnie, przykryte dachem kopulastym, stożkowym lub płaskim. Zbiorniki mogą być wykonane jako naziemne i podziemne. Dla uzyskania potrzebnego w instalacjach wodociągów ciśnienia, zbiorniki usytuowane są na znacznych wysokościach, jako wieże ciśnień. Wszystkie te zbiorniki wykonuje się przede wszystkim z żelbetu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Stosowanie sprężenia

Stosowanie sprężenia daje duże korzyści ekonomiczne i zapewnia dobrą szczelność ścian i dna zbiornika. W praktyce spotykamy również zbiorniki na wodę w rzucie poziomym - prostokątne i inne. Przy dużych pojemnościach stosuje się dno i przekrycie płaskie w postaci stropu grzybkowego. Przykłady ilustrują stosowane kształty i materiały (program egzamin ustny).

Grupa c. W przemyśle chemicznym stosowane są zbiorniki wykonane z różnych materiałów ze względu na szkodliwe działanie cieczy. W praktyce spotyka się zbiorniki na kwas azotowy i zbiorniki do przechowywania solanki, kadzie do elektrolizy, zbiorniki na smołę itp. W przypadku przechowywania stężonego kwasu siarkowego stosuje się zbiorniki stalowe, a przy rozcieńczonym kwasie siarkowym konieczna jest wykładzina ołowiana. Kwas azotowy magazynuje się w zbiornikach aluminiowych (czyste aluminium) (opinie o programie).

Inne produkty chemiczne przechowuje się w zbiornikach wykonanych z polichlorku winylu, o rzucie okrągłym, wzmacniane obręczami stalowymi. Konstrukcje żelbetowe lub sprężone są rzadziej stosowane, gdyż wymagają starannej izolacji ochronnej w postaci wykładziny kwasoodpornej, która zwiększa koszt konstrukcji (segregator aktów prawnych).

Grupa d. Do tej grupy zaliczyć można zbiorniki na wino, mleko, moszcz itp. Zbiorniki te wykonane w konstrukcji żelbetowej wyłożone są płytkami kwasoodpornymi. Grupa e. W cementowniach spotykamy się z basenami do mieszania szlamu. Są to zbiorniki o rzucie kołowym, o dużych średnicach sięgających nawet do 60 m, wykonane z żelbetu lub betonu sprężonego. Głębokość tych basenów wynosi 5-7 m. Dno jest płaskie, przekrycie stanowi czasza kulista o stosunkowo małej strzałce.

Zbiorniki korekcyjne stosowane w cementowniach są to wysokie żelbetowe powłoki walcowe o średnicy 6-8 m i wysokości 15-20 m. Mogą być wykonane jako konstrukcje sprężone. Dno w postaci leja wykonuje się z blachy stalowej ze względu na duże ciśnienie, które wywołuje rozciąganie zarówno w kierunku południkowym jak też równoleżnikowym (promocja 3 w 1).