Osiadanie podpór

Wyniki obliczeń zależą w dużej mierze, jak powiedziano wyżej, od założeń dotyczących odkształceń poszczególnych elementów ustroju. Stwarza to, szczególnie w przypadku konstrukcji żelbetowych, dodatkowe trudności prowadzące często do konieczności przeprowadzania obliczeń alternatywnych dla różnych możliwości założeń, dotyczących np. fazy pracy elementów zginanych, modułu sprężystości betonu, spodziewanych osiadań podpór itp. (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dodatkowe trudności występują przy tym przy wzmacnianiu konstrukcji żelbetowych. Zaleca się bowiem taki dobór schematu i kształtu wzmocnienia, aby nie istniała konieczność zwiększenia istniejącego przekroju elementu lub wprowadzenia dodatkowego zbrojenia do jego wnętrza. Konieczność taka wystąpi zaś wtedy, gdy wzmocnienie prowadzić będzie do zmian znaku momentów w przekroju po wzmocnieniu w stosunku do stanu przed wzmocnieniem, a także jeśli powstanie konieczność zwiększenia w pewnych obszarach ilości zbrojenia pracującego na ścinanie (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Podparcie więc np. belki żelbetowej w środku rozpiętości jest celowe jedynie wtedy, gdy moment istniejący w przekroju podparcia przekracza wartość momentu podporowego, który powstanie w tym przekroju po podparciu od późniejszego obciążenia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Podparcie takie jest ponadto możliwe jedynie wtedy, gdy nie nastąpiło zarysowanie podpieranego odcinka belki lub gdy rysy mają charakter włosko waty. Liczenie natomiast (przy istnieniu zbrojenia górą mającego przenieść pewne siły rozciągające) na zamknięcie się szerzej rozwartych rys po podparciu i na wytworzenie się w części zarysowanej pasa ściskanego prawidłowo pracującego na momenty ujemne, może okazać się złudne. Wzmocnienie konstrukcji przez zwiększenie przekroju nośnego prętów i połączeń jest, dzięki rozwojowi techniki spawania, szczególnie proste w przypadku konstrukcji stalowych. Na temat tych zagadnień istnieje dość szeroka literatura (program egzamin ustny).

Dobetonowanie przekroju

Celowe może być również często wzmocnienie stalowych konstrukcji przez ich obetonowanie. Zabieg taki stanowi jednocześnie zabezpieczenie konstrukcji stalowej na wypadek pożaru oraz ochronę antykorozyjną (opinie o programie). Teoria konstrukcji zespolonych stalowo-betonowych została szczegółowo opracowana dla potrzeb nowo wznoszonych konstrukcji. Może jednak być przydatna również do obliczania wzmocnienia betonem konstrukcji istniejącej, szczególnie jeśli chodzi o zagadnienie uwzględniania w obliczeniach naprężeń w przekroju zespolonym, wywołanych skurczem i pełzaniem betonu. Wzmocnienie przekroju konstrukcji żelbetowych może polegać bądź to na wprowadzeniu do istniejącego zbrojenia dodatkowych wkładek, bądź też na zwiększeniu istniejącego przekroju przez dobetonowanie.

W pierwszym przypadku zabieg polega na wykuciu odpowiednich bruzd, w które wprowadza się nowe wkładki tak, aby objęte były istniejącymi strzemionami. Trudności związanych z przewlekaniem wprowadzanych do przekroju wkładek można uniknąć przez przecięcie i ponowne zespawanie strzemion (segregator aktów prawnych). Również nowe pręty powinny być zespawane z istniejącymi zbrojeniem. Taki sposób wzmacniania jest jednak rzadziej stosowany, zarówno z uwagi na trudności związane z wykuwaniem bruzd i odpowiednim założeniem wkładek, jak i wskutek możliwości niewielkiego tylko zwiększenia nośności przekroju tym sposobem.

Nie zaleca się też stosowania tego sposobu wówczas, gdy istniejące w przekroju zbrojenie wykonane jest ze stali wysokowartościowej, nie mającej wyraźnego obszaru płynięcia, gdyż w takim przypadku nie można liczyć na wyrównanie się w stanie granicznym naprężeń w starym i nowym zbrojeniu, a więc na pełne wykorzystanie nośności prętów wprowadzanych do przekroju (promocja 3 w 1). Dobetonowanie przekroju prowadzi do powstania elementów zespolonych złożonych z dwóch rodzajów betonu, różniących się wiekiem, stanem naprężenia, a na ogół również i właściwościami wytrzymałościowymi. Spełniony musi być wówczas warunek zespolenia, tzn. że aż do załamania przyrosty odkształceń stykających się ze sobą włókien starego i nowego betonu muszą być wspólne.