Pale Brechtla

Wodę gruntową usuwa się z rury w sposób podobny do stosowanego przy palach Wolfsholza; podobnie też wprowadza się do rury beton (program uprawnienia budowlane na komputer).

Po pewnym podciągnięciu rury wibrator umacnia się w takim położeniu, by znajdował się ok. 30 cm poniżej jej dolnego końca. Następnie uruchamia się wibrator i wskutek tego masa betonowa zagęszcza się, a nawet częściowo zostaje wciśnięta w otaczający grunt.
Pale Michaelisa-Masta (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Stanowią one również odmianę pali powietrznie betonowanych. Wykonanie ich jednak znacznie odbiega od wykonania pali Wolfs- holza.
Rurę obsadową zagłębia się w grunt normalnie, sposobem wiertniczym. Po doprowadzeniu jej do ostatecznego położenia wpuszcza się w nią zbrojenie z dospawaną u spodu płytą stalową o średnicy równej średnicy wewnętrznej rury. W osi pala umieszcza się równocześnie rurę pionową, przechodzącą przez wspomnianą płytę. Zadaniem tej rury jest odprowadzenie wody gruntowej, która wypierana przez płytę uchodzi z rury obsadowej tą właśnie rurą pomocniczą (uprawnienia budowlane).

Równocześnie doprowadza się do rury obsadowej masę betonową, którą następnie po zamknięciu rury głowicą poddaje się znacznemu ciśnieniu powietrza, dochodzącemu do kilku atmosfer. Ciśnienie to z jednej strony powoduje pewne przenikanie betonu w otaczający grunt oraz ku dołowi, z drugiej zaś podnosi rurę obsadową.
Pale tego rodzaju można wykonywać również jako gilzowe.
Są one również palami betonowanymi powietrznie, wykonywanymi przy zastosowaniu nieco odmiennego sprzętu niż pale Wolfsholza. Ponadto uzyskują one poszerzoną podstawę przez usunięcie gruntu poniżej dolnego końca rury z odpowiedniej przestrzeni, którą wypełnia się betonem przy wykonywaniu pala. Grunt wycina się za pomocą odpowiedniego patentowanego noża.
Pale Rodio. Wykonanie pali Rodio jest podobne jak pali Wolfsholza, różni się jedynie tym, że beton zagęszcza się w nich przez poddawanie ciśnieniu wody znajdującej się w rurze obsadowej nad partią betonu.

Pale Lorenza

Pale tego typu wykonuje się w sposób zbliżony do pali Straussa, występują przy tym następujące różnice:
a) Rura obsadowa, zwykle o większej niż u pali Straussa średnicy, z reguły pozostaje w gruncie jako rura stracona (program egzamin ustny).
b) Poniżej dolnego końca rury w jej ostatecznym położeniu wycina się w gruncie (specjalnym sprężystym nożem) kulistą przestrzeń, którą potem w czasie betonowania wypełnia się betonem, tworząc poszerzoną podstawę pala. Wskutek takiego ukształtowania dolnego końca pala odznacza się on znacznie większym udźwigiem niż pal Straussa o takiej samej średnicy trzona.
c) Pale betonuje się bez uprzedniego usuwania wody gruntowej przy zastosowaniu rury nieruchomej, tzw. metodą „Contractor”.

Wykonuje się je podobnie jak pale Lorenza, z tym że wycięcie przestrzeni dla poszerzonej podstawy pala następuje za pomocą specjalnego patentowanego urządzenia (opinie o programie). W gruntach sypkich nie usuwa się gruntu z przestrzeni przeznaczonej na podstawę pala, lecz odspojony grunt miesza się wprost z dostarczoną do rury obsadowej zaprawą cementową, za pomocą specjalnego mieszadła.
Pale betonuje się metodą rury nieruchomej (Contractor).
Pale Franki wiercone. Do pali tego typu stosuje się zwykle rurę obsadową o średnicy wewnętrznej 370 mm, skręcaną z odcinków ok. 1 m długości. Zagłębia się ją w grunt sposobem wiertniczym, usuwając z niej równocześnie grunt (segregator aktów prawnych).

Po doprowadzeniu rury do przewidywanej głębokości, uszczelnia się jej dolny koniec za pomocą korka betonowego, po czym usuwa się wodę czerpakiem. Pal wykonuje się w sposób analogiczny jak zwykle pale Franki. Najpierw wykonuje się poszerzoną podstawę pala, ubijając za pomocą baby o ciężarze 0,5 T dostarczane w głąb rury porcje świeżego betonu. Babę zawieszoną u wierzchołka trójnogu opuszcza się na dostarczony do rury beton tak długo, dopóki grunt nie przestanie przyjmować już więcej betonu. Wielkość kulistej poszerzonej podstawy pala zależy od ściśliwości gruntu otaczającego pal.

Po ukształtowaniu podstawy wpuszcza się do rury kosz zbrojeniowy. Zwykle stosowane zbrojenie składa się z 4 wkładek wzdłużnych 0 16 mm i uzwojenia z drutu 6 mm, o skoku 15 mm. W szczególnych przypadkach (np. gdy pale mają być rozciągane) może być zastosowane inne zbrojenie (promocja 3 w 1).