Palnik gazowy

Cięcie wykonuje się powoli, aby nie rozgrzewać zbytnio materiału oraz nie powodować jego zlepiania się i deformacji przecinanych części. Podczas cięcia zaleca się chłodzenie materiału podmuchem powietrza (np. z wylotu odkurzacza). Wiercenie otworów w płytach może być dokonywane za pomocą wierteł do metali przy szybkości 700-1400 obr/min. Aby uniknąć nadmiernego nagrzania materiału, przerywa się często wiercenie i chłodzi otwór nadmuchem powietrza, a przy otworach większych niż 13-15 mm stosuje się wiercenie dwustopniowe (program uprawnienia budowlane na komputer). Poza tym materiał ten może być poddawany toczeniu i frezowaniu na szybkobieżnej frezarce do drewna.

Odpowiednio obrobione i dopasowane płyty poddaje się nagrzaniu w gorącym piasku lub w nadmuchu ciepłego powietrza, a niekiedy nawet w płomieniu palnika gazowego, albo nagrzaniu promiennikami podczerwieni i wygina się płyty według żądanych kształtów na odpowiednich szablonach.

Stosunkowo proste urządzenia do gięcia płyt stanowi zestaw rur podgrzewanych parą do 135°C. Pomiędzy końcówki rur doprowadzających parę wprowadza się kształtki metalowe o różnych profilach i włącza się je do obiegu grzejnego. Pomiędzy kształtkami umieszcza się płytę przeznaczoną do gięcia i po upływie kilku minut wygina się zmiękczoną płytę według właściwego profilu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Czas ogrzewania wynosi ok. 1 min na każdy milimetr grubości płyty. Po wygięciu płyty zamyka się dopływ pary i z kolei przepuszcza się przez kształtki zimną wodę chłodzącą wyrób. Odpowiednio uformowane płyty przykłada się do elementów chronionych i przymocowuje się je za pomocą śrub lub uchwytów do konstrukcji (uprawnienia budowlane). Otwory w płytach powinny być większe od średnicy śrub o 2-M mm, a pod nakrętki lub główki śrub należy dawać podkładki, z wierzchu zaś przykrywać je nakładkami z płyt PCW, przyspawanych na wierzchu okładziny.

Powierzchnia betonu

Ten sposób mocowania zapobiega uszkodzeniom izolacji płytowej, wywołanym ruchami termicznymi materiału. Nie zaleca się stosowania tego rodzaju zabezpieczeń na większych powierzchniach bez odpowiednich dylatacji. Izolacje z płytek pochodzenia mineralnego na kitach z żywic syntetycznych są szeroko stosowane w obiektach narażonych na działanie agresywnych czynników chemicznych (program egzamin ustny). Płytkami wykłada się różne kadzie, wieże, kanały, zbiorniki, neutralizatory, ściany hal produkcyjnych, wanny, fundamenty pod maszyny itp. W budynkach zwykłych płytki, zwłaszcza glazurowane, stosuje się głównie w celu uzyskania estetycznych powierzchni licowanych, w pomieszczeniach i urządzeniach przemysłowych spełniają one przede wszystkim rolę izolacji chemoodpornej (opinie o programie).

Płytki ceramiczne (kamionkowe, klinkierowe) oraz kamienne i z leizny bazaltowej są produkowane bez żadnych dodatków z tworzyw sztucznych, natomiast pewne gatunki płytek węglowych i grafitowych są nasycane tworzywami, np. fenolowymi, w celu zmniejszenia ich nasiąkliwości. Do łączenia płytek między sobą i z podkładem służą kity fenolowo-formaldehydowe, epoksydowe, poliestrowe, furanowe i inne występujące pod różnymi nazwami handlowymi (segregator aktów prawnych).

Kity fenolowo-formaldehydowe (KWŁ, KDB-110) nie mogą być nakładane bezpośrednio na konstrukcje żelbetowe i betonowe; pozostałym kitom nie stawia się takich ograniczeń. Powierzchnia betonu przed nałożeniem tych kitów powinna być zagruntowana roztworem asfaltowym. Przy układaniu płytek wyłącznie na wymienionych kitach spoiny między płytkami powinny być jak najmniejsze (do 2 mm), przy stosowaniu zaś innego spoiwa pod płytkami i późniejszego spoinowania płytek kitami z tworzyw sztucznych pozostawia się szczeliny między płytkami szerokości ok. 7 mm i głębokości do 15 mm, a następnie wypełnia się je jednym z wymienionych kitów (promocja 3 w 1).

Rozróżnia się w zasadzie kity odporne na kwasy lub na ługi. Niektóre z nich wykazują odporność w obu środowiskach. Kity z tworzyw sztucznych są przeważnie dwuskładnikowe i są stosowane bez podgrzewania. Twardnienie ich po użyciu następuje wskutek reakcji chemicznych zachodzących między składnikami.