Panorama śródmieścia

Architekci radzieccy wyciągając wnioski z doświadczeń przeszłości stworzyli koncepcję współistnienia nowej i starej skali w zespole centrum Moskwy. Wobec rozpiętości obu skał kontrast mógł się 270. Panorama śródmieścia Moskwy z lolu ptaka. Rysunek Henryka Dąbrowskiego (program uprawnienia budowlane na komputer). Na pierwszym planie w lewej połowie rysunku plac Czerwony, za nim założenie kremlowskie. W prawym rogu panoramy plac Swierdłowa z bryłą Teatru Wielkiego, za nim, po prawej stronie masywu hotelu „Moskwa“ - Targ Myśliwski z gmachem Rady Ministrów, po lewej - plac Rewolucji. Dalej - plac Maneżowy przechodzący w prospekt Pałacu Rad. Za Pałacem Rad (w centrum) założenie organizujące pętlę rzeki Moskwy, na którego zamknięciu widnieje wysokościowy zespół Uniwersytetu Moskiewskiego (na dalekim planie w lewej części rysunku) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ku centrum zbiegają się promieniste ulice Moskwy, widoczne na rysunku (od prawej), ul. Gorkiego z gmachem Rady Moskiewskiej, ul. Herccna, łącząca się dalej z szosą Choroszewską, ul. Kalinina łącząca się z ul. Arbat, magistralą Nowoarbacką, a dalej cztery obwodnice nowej Moskwy (uprawnienia budowlane). W okolicy drugiej magistrali okrężnej (Ogrodowej) widoczne trzy wieżowce, wchodzące do wieńca elementów sylwetowych wokół centrum. Są to (od prawej) wieżowiec mieszkalny na placu Powstania, hotel na wybrzeżu Dorogomiłowskim oraz wieżowiec administracyjny na placu Smoleńskim przekształcić w wartość kompozycyjną przy pewnym ich zbliżeniu i wniesieniu elementów harmonii. Autorzy wysokościowców starają się więc zbliżyć kolosalne wymiary swych budowli do skali na miarę ludzką przez ich bogate rozczłonkowanie, wielokrotne po- podziały pionowe, a nieraz i poziome (program egzamin ustny).

Bajeczne kryształy

Osiągają w ten sposób uzasadnienie architektoniczne wielkości gmachów-olbrzymów, a zarazem powiązanie ich z dotychczasową zabudową. Jednakże rząd wielkości nierozczłonkowanych partii i płaszczyzn oraz stopień lakonicznej zwartości brył wieżowców jako całości przewyższa znacznie skalę pierwiastkowych elementów przestrzennych w budowlach zabytkowych. W kontraście dwu wieżowce i nowe budowle wielopiętrowe urastają do znaczenia monumentalnie jednorodnych dominant kształtowanych w wielkich formach architektonicznych, rola i siła zostają podkreślone i wzbogacone przez zestawione z nimi kompozycyjnie filigranowe klejnoty zabytków. Zestawienie to zostaje konsekwentnie przeprowadzone również przez kontrast materiału, koloru, faktury (opinie o programie). Bogato oszklone, lub białe bryły wieżowców wznoszą się za rdzawoczerwonymi wieżami kremlowskimi, za sczerniałymi kopułami świątyń, jak bajeczne kryształy stworzone przez siły z gruntu inne, rzeczywiście niepojęte dla epok ubiegłych.

O efekcie kompozycyjnym tego trudnego zestawienia decyduje w dużym stopniu umiejętne sytuowanie budowli wielkoskalowych, zabezpieczające przemyślane odstępy przestrzenne i właściwe kierunki ujęć perspektywicznych zabytków i wieżowców (segregator aktów prawnych).

Dzięki właściwemu usytuowaniu budowli wysokościowych oraz znacznym wymiarom przestrzennym Kremla, rozsiadającego się na obszernym terenie centrum Moskwy, z większości punktów obserwacji, z centralnych placów i magistral widoczne są na pierwszym planie zarysy kremlowskich budowli i fortyfikacji i dopiero na drugim, oddalonym - jasne piony wieżowców. Usytuowanie wieżowców zabezpiecza jednocześnie eliminację budowli zabytkowych z pola widzenia przy wielu perspektywach, w których wieżowce występują na jeden z pierwszych planów. Tak pomyślana kompozycja perspektyw sprzyja harmonijnej percepcji dwóch skał śródmieścia moskiewskiego (promocja 3 w 1).

Wieżowce potraktowane są jako bryły wolno stojące. Ułatwia to ich zestawienie z założeniami historycznymi, w których również przeważa swobodne, wieloclewacyjne ukształtowanie budowli. Wieżowce i zabytki tkwią we wspólnej przestrzeni grupując się w niej kompozycyjnie w zespoły o ogromnym bogactwie przejść od wielkiej do małej formy.