Papowa spoina

Znaczne ułatwienie w rozwiązywaniu spoin uzyskuje się przez stosowanie folii igelitowej zamiast blachy i rolowych materiałów asfaltowych.
Rozwiązanie spoin dylatacyjnych krytych było zastosowane na szeroką skalę w Warszawie przy izolacji płyty dworcowej nad peronami i torami dworca Śródmieście przed Pałacem Kultury i Nauki. W tym przypadku szło o tarasowe przykrycie wielohektarowej przestrzeni przeznaczonej na jezdnie, chodniki, aleje ogrodowe, kwietniki i miejsca na sadzenie drzew i krzewów (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wobec ściśle ustalonego poziomu nawierzchni tarasów należało grubość jej bardzo zmniejszyć, a w szczególności w miejscach, gdzie ze względu na uzyskanie spadków dla spływu wody grubości te były niewystarczające pod względem technicznym.
W tych warunkach według schematu ułożono kilkanaście tysięcy metrów spoiny dylatacyjnej z folią igelitową. Folia ta w tym przypadku posłużyła za wzmocnienie rozciąganej warstwy izolacyjnej złożonej z lepików i papy. Jeżeli nawet założyć, że warstwa papy uzyska jakieś rysy czy spękania, igelit pozostanie jako izolacja zasadnicza (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Tego rodzaju wzmocnienie spoiny papowej jest słuszne, ponieważ badania trwałości izolacji dowiodły, że najsilniej ulegającym korozji elementem pokrycia są właśnie spoiny dylatacyjne.

Nawet w przypadkach, kiedy zasadnicze pokrycie papowe pozostało dostatecznie trwałe, spoiny z papy były jednak w znacznym stopniu zniszczone.
Do specjalnie trudnych zagadnień należy rozwiązanie zabezpieczenia krzyżujących się spoin (uprawnienia budowlane).
Wobec dużej elastyczności i wytrzymałości igelitu na odkształcenia używa się go do krycia krzyżujących się spoin dylatacyjnych.
Pasy igelitu nakłada się i klei z użyciem specjalnych klejów do łączenia oraz stosowaniem innych metod spajania, np. łączenia na gorąco z jednoczesnym dociskiem.
Igelitowa folia może mieć zastosowanie w różnych, nawet bardzo małych grubościach, jeżeli do łączenia jej używa się zwykłych lepiszczy bitumicznych. W przypadku konieczności spawania igelitu jest wskazana grubość przynajmniej 1-2 mm (program egzamin ustny).

Uszkodzenia spoiny

W przypadkach, kiedy szczelina dylatacyjna oddziela segmenty w postaci bloków o różnej wysokości, płaszczyzna dachowa bloku niższego powinna mieć podwiniętą warstwę izolacji wodoszczelnej na ścianę budynku sąsiedniego. Jednakże wzajemne przesunięcia ścian wskutek dzielącej je szczeliny powodują zwykle przerywanie się izolacji (opinie o programie).
W przypadkach, gdy budynek z tarasem jest niższy i przylega do budynku, od którego powinien być dylatowany, zachodzi również konieczność zabezpieczenia szczeliny od wody atmosferycznej. Zachodzi wówczas przypadek zastosowania spoiny żeberkowej jednostronnej. Szczelina jest przykryta blachą przymocowaną do wyższego budynku.
Jeżeli dwa budynki są właściwie segmentami tej samej budowli, szczelina może przebiegać wzdłuż linii łamanej.

Szczelinę zamyka specjalnie wysunięty gzyms pokryty blachą lub wyłożony jutą na masie izolacyjnej (segregator aktów prawnych).
W przypadku, gdy na tarasie w strefie szczeliny dylatacyjnej wypada otwór drzwiowy, zachodzi konieczność starannego zaizolowania szczeliny przez wykonanie progu o specjalnej konstrukcji.
W praktyce wykonania budowli całkowicie pogrążonych w gruncie rzadziej zachodzą przypadki, kiedy zwierciadło wód gruntowych występuje powyżej przykrycia budynku. Przeważnie dolne partie wykonuje się z zabezpieczeniami przed ciśnieniem hydrostatycznym, a górne jedynie jako zabezpieczenie przed przesiąkającymi wodami atmosferycznymi.

spoistych gruntów nie tworzyły się nad budynkiem zbiorniki okresowych wód gruntowych (promocja 3 w 1).
Jednakże przy większym zagłębieniu, kiedy warstwa gruntu sięga większych grubości, należy oprócz drenowania uwzględnić staranniejsze zabezpieczenie spoin, które wskutek znacznego obciążenia mogą ulegać odkształceniom doprowadzającym nieraz do uszkodzenia spoiny.