Papy w izolacjach podziemnych

W papach bitumicznych asfalt lub smoła jest naniesiona w bardzo cienkim filmie na włókna, z których składa się wkładka, ewentualnie nałożona jest na papę jako powłoka, posiadająca niewielką grubość. Dzięki takiej budowie bitum, będący właściwym materiałem wodoszczelnym w papie, jest na niej rozciągnięty na bardzo dużej powierzchni w stosunku do swej masy, co umożliwia bardzo intensywne i głębokie działanie czynników destrukcyjnych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Papy w izolacjach podziemnych lub zamkniętych nie są wprawdzie narażone na silne działanie czynników atmosferycznych, ale woda, z którą się stale stykają, wnika w drobne pory i nieszczelności papy. Powoduje to jej niewielkie wprawdzie pęcznienie, które jednak może w końcu doprowadzić do rozluźnienia filmu bitumicznego i umożliwić bezpośrednie zetknięcie się wody z włóknem, co doprowadza do dalszego oddzielania bitumu od włókna wkładki i w rezultacie do zmurszenia papy.
Papy użyte jako pokrycie dachowe są narażone na działanie zmian temperatury i powietrza, które zawiera nieznaczne ilości takich silnie
działających czynników jak dwutlenek wodoru (ozon) i tlenki azotu. Dlatego też papy położone na dachach, zwłaszcza wystawione na działanie słoneczne od strony południa, szybko kruszeją i murszeją.

Jako sposoby zapobiegania procesowi starzenia się stosuje się papy powłokowe, posiadające powłoki z wysokowartościowych dmuchanych asfaltów lub też z kompozycji asfaltów ponaftowych i naturalnych, które daleko lepiej wytrzymują wpływy destrukcyjne czynników atmosferycznych niż asfalty destylowane (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Również gęsta, równa i jasna posypka, pokrywająca zewnętrzną stronę papy, odbija promienie słoneczne i chroni papę od nagrzewania i wpływów chemicznych.

Papy smołowe jako pokrycia dachowe są dużo mniej odporne i ulegają szybszemu procesowi starzenia się.
Ostatnio dąży się do zwiększenia odporności pap przez stosowanie mas powłokowych z wypełniaczami mineralnymi, które stabilizują własności bitumów.
Najprostszym i najbardziej zbliżonym do warunków rzeczywistych sposobem badania jest obserwacja próbek papy, naciągniętych na deski i wystawionych na otwartym miejscu. Poważną wadą tego sposobu jest długi okres czasu potrzebny do uzyskania wyników (uprawnienia budowlane).

Procesy utleniania

Spośród proponowanych sposobów przyspieszonego badania papy najbardziej zbliżone do rzeczywistości wyniki daje naświetlenie papy z bliska bardzo silną lampą łukową, połączone z okresowym zraszaniem papy wodą, i jej zamrażanie w chłodniach (program egzamin ustny). Do tych badań skonstruowano specjalne przyrządy, które automatycznie poddają papę naświetlaniu, zwilżaniu i mrożeniu w cyklach, które można dowolnie regulować zmieniając kolejność i czas oddziaływania poszczególnych czynników. Przyrządy te pozwalają na skrócenie okresu badania papy na starzenie się, przy czym badania w przyrządzie trwające 3 do 4 tygodni ilustrują zmiany papy na dachu (opinie o programie).

Aparat typu Atlas do badania odporności papy na starzenie się, próbki papy po ich przyspieszonym badaniu na starzenie się.
Zmiany, jakim ulegają asfalty pod wpływem czynników atmosferycznych, a które prowadzą w rezultacie do utraty zdolności izolacyjnych, mogą być częściowo zahamowane lub opóźnione 141 przez dodatki antyoksydacyjne, które dodane do mas asfaltowych w niewielkich ilościach opóźniają proces starzenia się (segregator aktów prawnych).
Próby z tymi środkami datują się od niedawna i prowadzone są głównie w odniesieniu do nawierzchni asfaltowych na lotniskach.

Ponieważ jednak procesy utleniania i starzenia się asfaltów na pokryciach dachów itp. przebiegają szybciej niż na drogach, stosowanie dodatków przeciwutleniających do materiałów asfaltowych izolacyjnych, a zwłaszcza do mas powłokowych dla pap, wydaje się bardzo wskazane (promocja 3 w 1).

Literatura drogowa ostatnich lat I4’ 3G] omawia również szeroko dodatki do smół i asfaltów, mające na celu zwiększenie przyczepności tych materiałów do kruszywa, co pozwala z jednej strony na budowę nawierzchni bitumicznych w niesprzyjających warunkach atmosferycznych, z drugiej zaś na stosowanie do budowy dróg materiałów kamiennych o wyraźnej przyczepności do bitumów, jak np. granity lub porfiry.