Partia cementu

Rozpatrzone zostaną teraz poszczególne czynniki wymienione oraz kolejne decyzje aż do ostatecznego doboru proporcji mieszanki. Jest to jedna z najważniejszych właściwości betonu zarówno sama w sobie, jak również z uwagi na jej wpływ na wiele innych pożądanych cech stwardniałego betonu. W zasadzie średnia wytrzymałość na ściskanie wymagana w określonym wieku, zwykle po 28 dniach, określa nominalny stosunek wodno-cementowy mieszanki (program uprawnienia budowlane na komputer). Na podano dla cementów portlandzkich stosowanych do betonów dojrzewających w normalnych temperaturach, przy czym nowoczesne cementy mają tendencję do uzyskiwania wyższych wytrzymałości, niż podane. Jeśli jednak jedna partia cementu ma być używana w czasie całego betonowania (np. cement został dostarczony luzem i magazynowany w silosie), można wykorzystać rzeczywistą wytrzymałość danego cementu, tzn. należy stosować doświadczalną zależność między wytrzymałością i stosunkiem wodno-cementowym (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jeśli stosuje się krzywe podobne do zilustrowanych, należy znać rodzaj cementu, ponieważ różne jego rodzaje mają odmienną prędkość twardnienia jednak w wieku powyżej 1 roku lub powyżej 2 lat wytrzymałość betonów wykonanych z różnych cementów jest w przybliżeniu podobna. W mieszankach o wysokiej wytrzymałości, np. powyżej 40 MN/m², również stosunek kruszywa do cementu wpływa na wytrzymałość i projektowanie takich mieszanek rozpatrzono oddzielnie (uprawnienia budowlane).

Projektowanie konstrukcji

Zależność między wytrzymałością średnią i „minimalną” Projektowanie konstrukcji jest oparte na założeniu pewnej minimalnej wytrzymałości betonu, lecz rzeczywista wytrzymałość betonu produkowanego na budowie lub w laboratorium jest zmienna (program egzamin ustny). W projektowaniu mieszanki betonowej należy więc dążyć do średniej wytrzymałości wyższej niż minimalna. Nowoczesne podejście niektórych norm, np. „Zaleceń” CP 110: 1972, oparto na charakterystycznej wytrzymałości betonu, określonej jako wytrzymałość, która jest przekraczana przez 95% rezultatów uzyskanych na podstawie badania próbek. W normach szwajcarskich używa się pojęcia wytrzymałości „nominalnej”. Jest ona określona jako wartość, która jest przekraczana przez 84% wyników uzyskanych na podstawie badania próbek; wyjaśnienie wskazuje, że wytrzymałość ta leży o wartość jednego odchylenia standardowego poniżej średniej wytrzymałości (opinie o programie).

Rozkład wytrzymałości uzyskany na podstawie badania próbek można opisać za pomocą odchylenia średniego i standardowego. Na podstawie znajomości prawdopodobieństwa, że dana próbka ma wytrzymałość różniącą się od średniej o daną wartość, można określić wytrzymałość „minimalną”’ danej mieszanki. Nie można jednak ustalić żadnego absolutnego minimum, ponieważ z punktu widzenia statystyki istnieje zawsze pewne prawdopodobieństwo wystąpienia takiego wyniku badania, który będzie leżał poniżej minimum, niezależnie od tego, jak nisko ustali się to minimum; ustalenie tego prawdopodobieństwa krańcowo nisko byłoby nieekonomiczne (segregator aktów prawnych).

Zwykle określa się „minimum” jako wartość, która będzie przekroczona przez z góry ustalony procent wyników badania, zwykle 95 lub 99%. Jak już wspomniano, taka wartość jest nazywana wytrzymałością charakterystyczną i w praktyce brytyjskiej opiera się ona na proporcji 95-procentowej. Jeśli nie używa się w sposób wyraźnie określony wytrzymałości charakterystycznej, należy dokładnie stwierdzić, czy wymagania procentowe mają być stosowane do pojedynczych kostek próbnych, czy też do średniej z każdej grupy kostek próbnych badanych w tym samym czasie; prawdopodobieństwo, że średnia grupy będzie niższa niż wartość charakterystyczna, jest niższe niż w przypadku gdy bierze się pod uwagę pojedynczą kostkę (promocja 3 w 1).