Paryskie sympozjum

Znam słabości i trudności wszystkich tych środowisk. Nie uważam też, że tylko one wskazują kierunek pracy. Sądzę jedynie, że łącznie dają zespół wartości i metod, potrzebny wszystkim, sprawdzający się w życiu, a który może być wykorzystywany na różne sposoby przez wiele różnych środowisk czy organizacji. Także przez wychowanie w rodzinie, w szkole i w parafii (program uprawnienia budowlane na komputer).

W krajach, które przeszły przez okres „realnego socjalizmu", refleksja pedagogiczna, zarówno na poziomie naukowym, jak i codzienno-praktycznym. była w szczególny sposób deformowana i niszczona. Dziś odradza się z trudem i jakby nie znajduje swego miejsca w przekształcających się społeczeństwach. Być może dlatego, że brak jej szerszego oddechu, wizji zdrowej kultury przyszłości (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Paryskie sympozjum bardzo mi pomogło w jej kształtowaniu. Nie ulega wątpliwości, że takie debaty trzeba powtarzać w innych miejscach Europy z ludźmi o innych doświadczeniach. Zaplanowane już jest w Budapeszcie, rodzą się też inne propozycje. Mnie osobiście najbardziej zależy na Berlinie. Kijowie. Moskwie i Wilnie (uprawnienia budowlane).

Najnowszy film Quentina Tarantino zaczyna się od słownikowej definicji tytułu. „Pulp" to miazga, papka, „pulp fiction" oznacza literaturę brukową. Film odwołuje się do obydwu znaczeń słowa. Pulp fiction Tarantino osadzony jest dokładnie w schemacie literatury brukowej (program egzamin ustny). Poruszając się w stereotypach gangsterskiego filmu i tworząc postacie nieomal wzorcowe dla tego typu sztuki, Tarantino łamie jej narracyjne zasady, a pewne jej motywy doprowadza do krańcowości, ośmieszając i rozbijając w ten sposób kanon. Charakterystyczny dla tej sytuacji jest dialog w filmie. W klasycznych formułach narracyjnych dialog w sposób jednoznaczny musi czemuś służyć.

Rzeczywistość kreowana

Posuwa do przodu akcję lub przekazuje znaczenia. Bywają to prawdy o świecie przedstawionym, charakterystyki bohaterów, sygnały dla odbiorcy, które pozwolą mu zrozumieć rzeczywistość kreowaną, i temu podobne. Oczywiście, zdarza się na przykład w klasycznym filmie gangsterskim dialog, który na pierwszy rzut oka wydaje się prowadzić donikąd, nie rozwija akcji, a nawet jeżeli mówi coś o bohaterach - to w sposób pośredni. Jego zadaniem jest tworzenie atmosfery, odsyłanie do określonej rzeczywistości. Całość dialogów u Tarantino ma ten właśnie charakter. Odnosi się wrażenie, że dialog ten nie posiada celu poza samym sobą (opinie o programie).

Bohaterowie gadają bez końca i na każdy temat. FIlm zaczyna się od opowieści młodego człowieka, który swojej partnerce tłumaczy, jak trudne są napady na sklepy. Po długim absurdalnym monologu okazuje się, że jest to wstęp do propozycji napaści na restaurację, w której bohaterowie się znajdują. A potem jest jeszcze bardziej absurdalnie i bezsensownie. Dwaj zawodowi mordercy opowiadają sobie o różnicach między McDonaldem europejskim a amerykańskim, po czym, pod drzwiami mieszkania, którego lokatorów mają zabić (o czym dowiadujemy się później), długo spierają się, czy masaż stóp ma podtekst erotyczny i czy można porównać go z minetą. Właściwie z trudem domyślamy się, kim są bohaterowie i jakie zadanie mają do wykonania (segregator aktów prawnych).

Wściekłe psy, poprzedni film Tarantino, będący jego debiutem, rozpoczyna się od długiej rozmowy grupy mężczyzn, którzy opowiadają sobie, jakich piosenek i w jakiej stacji radiowej słuchają i co one dla nich znaczą, a potem spierają się na temat napiwku dla kelnerki. Dopiero po zakończeniu tej sceny dowiadujemy się. że są to gangsterzy, którzy posilają się przed skokiem. Jednocześnie dialog ten odsłania ich świat złożony z mieszaniny cytatów kultury masowej, ułomków najrozmaitszych stereotypów, poprzez które - i tylko przez nie - bohaterowie mogą próbować określić siebie i komunikować się między sobą. Ten bełkotliwy język to jedyny świat, jaki jest im dostępny (promocja 3 w 1).