Pęcherzyki

Pęcherzyki takie mogą stanowić duże, pojedyncze bańki ulegające później podziałowi lub „chmurę” małych banieczek. Płyną one wraz ze strumieniem wody, a docierając do strefy wysokiego ciśnienia niszczą się przez silne uderzenie. Ponieważ zniszczenie takich powietrznych pustek oznacza, że do obszaru uprzednio zajmowanego przez powietrze wchodzi z dużą prędkością woda, w bardzo krótkich okresach powstają nadzwyczaj wysokie ciśnienia. Właśnie takie powtarzające się na danej części powierzchni betonowej rozpadanie się baniek powietrza powoduje tzw. „ospowacenie” (program uprawnienia budowlane na komputer).

Największe uszkodzenia powodowane są przez chmury drobnych pęcherzyków spotykanych w wirach. Zazwyczaj łączą się one chwilowo w duże bezkształtne pustki, które ulegają bardzo szybkiemu rozpadowi. Liczne pustki pulsują ze znaczną częstotliwością i wydaje się, że pogarsza to zniszczenie na sporej części powierzchni (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Uszkodzenia kawitacyjne zdarzają się w kanałach otwartych na ogół jedynie przy prędkościach ponad 12 m/s, natomiast w przewodach zamkniętych nawet przy 8 m/s. Konieczny do powstania kawitacji spadek ciśnienia może być spowodowany przez przepływ nad nierównościami ograniczającej powierzchni betonu lub przez odchylenie przepływu od tej powierzchni. Chociaż pojawienie się kawitacji zależy przede wszystkim od zmian ciśnienia (a w konsekwencji również od zmian prędkości), szczególnie prawdopodobne jest występowanie jej w obecności niewielkich ilości nie rozpuszczonego w wodzie powietrza (uprawnienia budowlane).

Te pęcherzyki powietrza zachowują się jak zaczątki, w których łatwiej następuje zmiana fazy ciekłej na gazową. Cząstki pyłu dają efekt podobny, prawdopodobnie dlatego, że zatrzymują one powietrze nie rozpuszczone w wodzie. Z drugiej strony, wolne powietrze w dużych ilościach (do 2% objętościowo), chociaż pobudza kawitację, może jednak amortyzować uderzenia i w ten sposób redukować uszkodzenia kawitacyjne. Może być przeto korzystne, celowe wprowadzanie powietrza do wody (program egzamin ustny).

Powierzchnia betonu

Powierzchnia betonu pod wpływem kawitacji staje się nierówna, poszarpana i „ospowata”, w przeciwieństwie do gładko zużytej powierzchni betonu ulegającego erozji spowodowanej działaniem przenoszonych przez wodę cząstek ciał stałych. Zniszczenie kawitacyjne nie rozwija się w sposób ciągły. Zazwyczaj po początkowym okresie niewielkich uszkodzeń następuje niszczenie gwałtowne, a po nim niszczenie z mniejszą prędkością (opinie o programie).

Najlepsza odporność na kawitację uzyskiwana jest przez stosowanie betonu o wysokiej wytrzymałości, wykonywanego w miarę możliwości w formie absorpcyjnej (forma tego rodzaju obniża lokalnie wartość stosunku wodno-cementowego). Maksymalny wymiar kruszywa w pobliżu powierzchni nie powinien przekraczać 20 mm, ponieważ kawitacja ma tendencję do odrywania większych cząstek tworzywa. Twardość kruszywa jest tu mało ważna, inaczej niż w przypadku erozji, natomiast istotna jest dobra przyczepność między zaprawą a kruszywem (segregator aktów prawnych).

Beton z polimerami wykazuje dobrą odporność na kawitację, zależnie głównie od rodzaju wypełniacza, kohezji lepiszcza oraz adhezji na połączeniach z wypełniaczem. Mogą być również stosowane powłoki elastyczne w celu obniżenia naprężeń do wartości, którą przeniesie beton znajdujący się pod tymi powłokami. Stwierdzono zadowalające zachowanie się pewnych powłok z neoprenu lub poliuretanu, muszą one jednak bardzo silnie przylegać do betonowego podłoża (promocja 3 w 1).

Chociaż użycie właściwego betonu może zmniejszyć uszkodzenia, najlepszy nawet beton nie może w nieskończoność wytrzymywać działania sił kawitacyjnych. Rozwiązanie tego problemu leży zatem przede wszystkim w ograniczeniu kawitacji. Osiągnąć to można zapewniając gładkie, dobrze wyrównane powierzchnie betonu, pozbawione nieregularności, takich jak wgłębienia, występy, złącza czy nierówności oraz unikając gwałtownych zmian nachyleń lub krzywizn, które mają tendencję do odchylania strumienia cieczy od powierzchni. W miarę możliwości należy unikać lokalnego wzrostu prędkości wody, ponieważ uszkodzenia są proporcjonalne do szóstej lub siódmej potęgi tej prędkości.