Pęknięcia warstw pokrycia

Współcześnie realizowane stropodachy żelbetowe ulegają podczas swojej pracy w budynku poważnym odkształceniom wywołanym wahaniami temperatury. Wpływa to bezpośrednio na zachowanie ich podbudowy oraz pokrycia dachowego (program uprawnienia budowlane na komputer). Zjawiska te, niejednokrotnie nie doceniane przez projektantów oraz wykonawców, powodowały częste pęknięcia, przesunięcia ścian szczytowych, attykowych lub ostatniej kondygnacji, pęknięcia gzymsów, nadproży oraz odspajania od podłoża wieńców i nadproży albo wpływały na proces powstawania pęknięć pokrycia dachowego.

Stropodachy dwudzielne z nie ocieploną górną częścią z płyt panwiowych wykazują stosunkowo najwięcej wad. Zastosowanie wielkowymiarowych płyt panwiowych, przy dokładnym zabetonowaniu złączy między płytami oraz braku dylatacji cieplnych, stworzyło układy bardzo sztywne, przekazujące całkowicie odkształcenia cieplne na podbudowę stropodachów (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W obiektach, w których zastosowano to rozwiązanie, stwierdzono:

• pęknięcia konstrukcji ścianek kolankowych,
• pęknięcia konstrukcji ścian zewnętrznych ostatniej kondygnacji,
• pęknięcia ścian wewnętrznych ostatniej kondygnacji, szczególnie w elementach osłabionych otworami,
• ścinanie elementów prefabrykowanych kominów nad dachem (uprawnienia budowlane).

Pęknięcia warstw pokrycia występują stosunkowo rzadko, prawie wyłącznie w przypadkach nieprawidłowego przejścia warstw papy przez dylatację cieplną oraz przy dachach o dużych nie dylatowanych płaszczyznach.

Przejście warstw papy

W kolejnych rozwiązaniach stosowano dylatacje cieplne stropodachów w odstępach ok. 12 m. Konstrukcja tych dylatacji polegała na wypełnieniu złącza między dwiema płytami panwiowymi pakułami lub sznurem smołowanym i zalaniu od góry lepikiem asfaltowym. Przejście warstw papy nad dylatacją wykonywano bez żadnych specjalnych zabezpieczeń. Konstrukcje te, jakkolwiek w zdecydowany sposób poprawiły współpracę połaci dachowej z podbudową, powodowały jednak wzmożone pękanie papy nad dylatacjami w okresie obniżonych temperatur (program egzamin ustny).

W celu uniknięcia tych zjawisk wprowadzono specjalny układ warstw papy przy przejściu przez dylatację cieplną. W tym przypadku odpowiednią odporność pokrycia na rozrywanie zapewniono przez zastosowanie nad szczeliną dylatacyjną paska papy nie klejonego do podłoża. Przy skurczu połaci w zimie odkształcenie między dylatacjami przenoszone było przez pokrycie na znacznie większej długości, co zapewniało nieprzekraczanie dopuszczalnej wydłużalności papy przy zerwaniu.

Mimo teoretycznie prawidłowego zabezpieczenia dylatacji zdarzają się jednak uszkodzenia mechaniczne spowodowane zbyt miękkim wypełnieniem spoiny lub wykonaniem zbyt szerokiej spoiny dylatacyjnej. Dylatację konstrukcyjne nastręczały też wiele kłopotów. Zastosowanie przekryć z elementów prefabrykowanych w poważny sposób utrudniło prawidłową obróbkę dylatacji konstrukcyjnej dachów (opinie o programie).

W celu zapewnienia właściwej współpracy obróbki dylatacji z warstwami pokrycia konieczne jest zapewnienie odpowiedniego zakotwienia obróbki blacharskiej do konstrukcji stropodachu. Zastosowanie płyt prefabrykowanych w wielu przypadkach uniemożliwiło odpowiednie zakotwienie obróbki, co zmuszało wykonawców jedynie do wklejania obróbki między warstwy papy (segregator aktów prawnych). Tak wykonana obróbka dylatacji powodowała wyrywanie jej podczas ruchów cieplnych stropodachu, co doprowadzało do powstawania przecieków. Typowe uszkodzenie spowodowane zbyt ostrym zakończeniem obróbki. Jako doraźne zabezpieczenie można okleić obróbkę blacharską paskiem papy jutowej.

Przy remontach kapitalnych dachów należy wykonać zabezpieczenie dylatacji konstrukcyjnej wg rozwiązania. Szczelinę dylatacyjną należy napełnić pakułami zaimpregnowanymi Bitizolem R, następnie przekryć dylatację paskiem papy jutowej na lepiku asfaltowym, sfalowanej przy przejściu przez szczelinę dylatacyjną. Po zamocowaniu obróbki blacharskiej należy przekryć szczelinę drugą warstwą papy (promocja 3 w 1).