Pełne zabezpieczenie instalacji

Na powierzchni ocynkowanej tworzą się warstwy ochronne (wodorotlenki, tlenki i sole zasadowe o bardzo małej rozpuszczalności w wodzie) zapobiegające w zwykłych warunkach dalszej korozji (program uprawnienia budowlane na komputer). Okazuje się jednak, że w temperaturze ponad 55°C warstwy te tracą przyczepność do powierzchni metalowej, stają się ziarniste i luźne. Działanie ochronne zmniejsza się, wzrasta natomiast szybkość korozji i osiąga wartość maksymalną w temperaturze ok. 7(rC. Przy dalszym zwiększaniu temperatury występują dodatkowo skomplikowane procesy korozyjne, w wyniku których może nastąpić skorodowanie przewodów na wylot. W literaturze technicznej mówi się nawet o zjawisku przewrotu potencjału cynku przy temperaturze od 60 do 70°C (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Pełne zabezpieczenie instalacji ciepłej wody użytkowej przed korozją może być uzyskane przez zastosowanie ochrony za pomocą anod galwanicznych, a w niektórych przypadkach i za pomocą prądu z zewnętrznego źródła(uprawnienia budowlane).

Teoretycznie największą wydajność prądową mają anody aluminiowe, jednak przy ich zastosowaniu w wodzie następuje szybka pasywacja powierzchni anody. Również anody cynkowe są łatwo pasywowane, stąd używane są rzadko, np. do zabezpieczania zbiorników wody zmiękczonej w instalacjach przemysłowych oraz do ochrony przed działaniem wód bardzo agresywnych (solanek, wody morskiej itp.)(program egzamin ustny).

Do ochrony instalacji ciepłej wody użytkowej najczęściej są stosowane anody magnezowe, ze stopów z dodatkiem aluminium, cynku i manganu, charakteryzujące się potencjałem spoczynkowym rzędu -1,6 V względem siarczano-miedziowej elektrody odniesienia oraz praktyczną wydajnością prądową 1200 Ah/kg, co stanowi 55% wartości teoretycznej (opinie o programie).

Anoda pozioma

Gęstość potrzebnego prądu ochrony dla blachy stalowej w wodzie ciepłej zależy od twardości tej wody (segregator aktów prawnych). Dla ochrony zbiornika ciepłej wody potrzeba rocznie 1 kg; masy anod magnezowych na 1 m² powierzchni zbiornika. Optymalna odległość anody od powierzchni chronionego zbiornika wynosi 10 cm dla wody o konduktancji 350-750 S/cm. Trwałość anod zależy od zawartości soli w wodzie, tj. również od konduktancji. Dla zwiększenia trwałości należy zwiększyć średnicę anod; zwykle stosuje się anody o średnicy 26 i 33 mm.

Trwałość anod magnezowych zależy od rodzaju metalu powierzchni chronionej, a zwłaszcza od stanu powłoki Wywiązywanie wodoru rośnie ze zwiększeniem gęstości prądu ochrony; ogólnie biorąc, ilość wodoru jest bardzo mała, np. w emaliowanym podgrzewaczu o pojemności 200 1 dziennie powstaje max. 0,1 1 wodoru. Jest więc bardzo mało prawdopodobne powstanie eksplozywnej mieszanki gazowej. Rozmieszczenie anod dla ochrony stalowych zasobników ciepłej wody użytkowej.

Najczęściej anody (produkowane o długości do 3,5 m) są umieszczane w odległości 10 cm wzdłuż ścianki zbiornika i są przyspawane lub przyśrubowane do czołowej ścianki zbiornika. Domowy podgrzewacz wody, chroniony pojedynczą anodą umieszczoną pionowo w środku. Anoda pozioma, ma mniej korzystny rozpływ prądu ochronnego niż w przypadkach, ale anoda taka ma większą masę od prętowej, a wobec tego i większą trwałość, ponadto konstrukcja ta umożliwia zastosowanie ochrony katodowej prądem z zewnętrznego źródła, przez co można uzyskać znacznie większe prądy ochrony (promocja 3 w 1).

Anody pracują z samoregulacją prąd jest określany przez polaryzację i powstawanie ochronnych warstw węglanowych na powierzchni metalu. Zwykle wartość prądu ochrony zmniejsza się powoli z początkowej wartości 300H-500 mA^m² do wartości 70-1-100 mA/m².