Pełność betonu

Odbijało się to szczególnie na pełności betonu. Okazało się, że bez ziarn < 1 mm w ogóle nie można wykonać dobrego betonu, jeżeli nie doda się bardzo dużo cementu. Zachowując postulat Fullera co do ciągłości uziarnienia, zaczęto szukać krzywych optymalnych, gwarantujących lepszą urabialność i pełność betonu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ustalono doświadczalnie, że dla betonów urabialnych kruszywo powinno być bardziej miałkie, tak że krzywa Fullera stanowić może tylko dolną granicę miałkości, poniżej której beton staje się zanadto ciężko urabialny. Krzywe takie opracował doświadczalnie Otzen. Są to krzywe optymalnego uziarnienia kruszywa (bez cementu i dla różnych
ilości cementu 150-450 kg/m3 betonu); połączenie wskazanych tam ilości cementu z odnośnymi kruszywami dałoby nam krzywe leżące nieco wyżej od krzywej Fullera. Krzywą Fullera dyskutowało i adaptowało również wielu innych badaczy, m. in. w Niemczech P. Hermann, w Polsce Z. T. Szopiński (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jak zaznaczono wyżej, trudno ująć korzystne uziarnienie kruszywa w betonie tylko jednym wzorem lub matematycznie ciągłą krzywą. Toteż kilku autorów francuskich, niewątpliwie pod sugestią swych poprzedników, ustaliło krzywe wzorcowe dla kruszyw zawierających dwie lub więcej kategorii frakcji. Krzywe te są w zasadzie również krzywymi ciągłego uziarnienia, do których można rzeczywiste uziarnienie więcej lub mniej dopasować. Zawsze jednak trzeba wtedy stosować kilka różnych kategorii (wielkościowych) ziarn. Zmusza to do uprzedniego rozłożenia kruszywa naturalnego na kategorie i powoduje ich nierówne ilościowe wykorzystywanie na budowie (uprawnienia budowlane).

Według autorów wskazane jest używanie uziarnień raczej nieciągłych, choć zawsze zbliżonych do uziarnienia wzorcowego. Metodom tym R. Vallette stawia zarzut w pełni uzasadniony, że są one zbyt teoretyczne i m.in. nie liczą się dostatecznie z ilością wody zarobowej, na którą w betonie musi się znaleźć miejsce. Istotnie kwestia konsystencji w przytoczonych metodach nie znajduje prawie żadnego odzwierciedlenia. Chodzi autorom raczej o betony, które mają bezwzględnie możliwie najwyższą wytrzymałość (program egzamin ustny). Przytoczone niżej teorie i metody są w praktyce chyba tylko wyjątkowo stosowane. Wskazane jest je bliżej przytoczyć, bo razem stanowią tzw. szkołę francuską, której twórcą jest A. Caquot, i przedstawiają ciekawy aspekt teoretyczny. A. Caquot w 1937 r. opublikował matematyczną teorię optymalnego uziarnienia mieszanki „cement-kruszywo-woda”. Punktem wyjścia tej teorii jest rachunkowe (z kilkoma parametrami doświadczalnymi) ustalenie procentowego składu mieszanki z dwóch grup ziarn przy różnym stosunku średnic djdn-i = « oraz ustalenie ogólnego prawa dla jamistości lub ścisłości mieszanek z 2 i więcej grup ziarn o progresji a, jw. Wyniki tego rachunku przytoczyliśmy, która dla teorii autora jest szczególnie istotna. Została ona obliczona przy stałej wartości ścisłości właściwej s’ = 0,56 (opinie o programie).

Pytania testowe na uprawnienia budowlane

Budując swą teorię, autor jako punkt wyjścia obrał założenia:
- że mamy do czynienia z nieskończonym (w górę i w dół) szereg granulometrycznym grup ziarn o jednakowej wielkości i o stałej progresji ot
- że ziarna znajdują się w nieograniczonej masie, czyli nie polegają efektowi ściany zewnętrznej,
- że jest zadana określona jamistość stosu okruchowego, k’ musi być zachowana, nawet wówczas jeśli szereg ziarn będzie skończony, ; w celu pozostawienia dostatecznego miejsca na zaczyn lub na wodę (segregator aktów prawnych),
- że dozwolone jest reprezentowanie ziarn o zbliżonej wielko przez grupę o jednakowej wielkości lub nawet zespół składający się z k: grup.

Rozpiętość możliwych odmian betonów jest wielka, a zatem konstruktor, projektujący zespól betonowy lub żelbetowy, powinien w każdym przypadku określić swe wymagania i sprecyzować:
- zawsze stopień konsystencji lub metodę produkcji,
- zawsze przy konstrukcjach nośnych - wytrzymałość na ściskanie po 28 dniach (marka betonu),
- ponadto w konstrukcjach nośnych na powietrzu - wytrzymałość na rozciąganie lub stopień mrozoodporności (nasiąkliwość) (promocja 3 w 1),
- przy zbiornikach na ciecze - wytrzymałość na rozciąganie, stopień wodoszczelności i chemoodporności, z podaniem składu środowiska agresywnego;
- przy drogach, chodnikach i podłogach - stopień ścieralności i ewentualnie nasiąkliwości itp.