Perły niebieskie

Tak zwane perły niebieskie zawdzięczają swą niebieskawą lub szaroniebieskawą barwę odkładaniu się konehioliny do wnętrza perły. Konchiolina tworząca skupienia rozsiane tuż pod powierzchnią powłoki perły nadaje jej plamiste, zielonawe zabarwienie, określane mianem „plamy oliwnej”, co stanowi dużą skazę. Najwyższą cenę uzyskują perły różowe, na drugim miejscu jubilerzy umieszczają perły kremowe, na trzecim białe, na czwartym czarne, na dalszych brunatne i inne. Na podstawie barwy i połysku znawca może określić pochodzenie pereł (program uprawnienia budowlane na komputer).

Warstewki znajdujące się pod powierzchnią perły różnią się często zarówno stopniem połysku, jak i odcieniem barwy. W przypadku znalezienia dużej perły o słabym połysku lub niezbyt pięknej barwie usuwa się nieraz jej warstwę zewnętrzną. Jeżeli natrafi się na warstwę wewnętrzną o piękniejszej powierzchni, perła mimo jej zmniejszenia może zyskać na wartości. Usuwanie warstwy zewnętrznej nie jest łatwe, tego podejmują się tylko doświadczeni specjaliści w tej dziedzinie. Nieraz jednak głębsze warstewki perły nie spełniają pokładanych nadziei i właściciel jej zamiast spodziewanego zysku ponosi stratę (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Konchiolina nie jest materiałem trwałym. Łatwo ulega zmianom i rozkładowi. Pod wpływem wilgoci pęcznieje, podczas większej suszy wysycha, kruszeje i rozpada się. Perły matowieją, zaczynają się łuszczyć, aż wreszcie się rozsypują. Na często i długo noszonych perłach mogą powstać pewne deformacje i odchylenia od pierwotnej, dokładnie kulistej formy. Szkodliwy wpływ na perły może wywierać niekiedy skóra noszących je osób, ze względu na swój zwykle kwaśny odczyn pochodzący od potu.

W przeciwieństwie do większości kamieni szlachetnych perły nie są trwałe (uprawnienia budowlane). Nawet przy ostrożnym obchodzeniu się z nimi wskutek rozkładu konchioliny tracą piękny połysk, jaki miały przed stu czy pięćdziesięciu laty. Usunięcie zewnętrznej warstewki nie zawsze daje pożądane rezultaty, szczególnie wówczas, gdy rozkład konchioliny objął nie tylko powierzchnię, lecz i warstewki głębiej leżące. Perły mające około 2000 lat ciemnieją, przybierając barwę stalowoczarną (program egzamin ustny).

Barwy pereł

Próby przywrócenia dawnej barwy za pomocą naświetlania promieniami ultrafioletowymi lub traktowania środkami rozpuszczającymi nie dały żadnych rezultatów. Perły znajdowane w starych grobowcach rozpadały się przy dotknięciu, nieraz pozostawał po nich tylko ślad w postaci brunatnego proszku (opinie o programie).
Barwy pereł bywają niekiedy fałszowane. Nadawanie różnych barw perłom nie jest trudne dzięki własnościom konchioliny, która łatwo wchłania różne barwniki chemiczne. Czarną barwę pereł można uzyskać przez działanie azotanem srebra (lapisem), szarą, brunatną i inne barwy środkami do farbowania ciosów, pstre barwy osiąga się przy użyciu barwników anilinowych.

Wszystkie te barwniki nie wnikają w głąb substancji rogowej, lecz zatrzymują się na jej powierzchni, toteż można je usunąć przez wymycie. W celu rozjaśnienia ciemnych pereł stosuje się niekiedy wodę utlenioną. Prymitywnym sposobem nadawania sztucznej barwy jest powlekanie perły cienką warstwą lakieru (segregator aktów prawnych).
Kształt i wielkość pereł. Perły, zależnie od warunków powstawania, przybierają różne kształty i osiągają różną wielkość. Najbardziej ceniona jest postać kulista; postać taką mają perły, które tworzą się luźno w płaszczu małża, przy czym największe powstają przy jego brzegu. Cenione są również perły kształtu gruszkowatego lub podobnego do kropli. Perły jednostronnie płaskie lub półkoliste nazywane są butonowymi, zaś nieregularne barokowymi.

Wielkość pereł może być rozmaita: od najdrobniejszych, delikatnych ziarenek do osiągających w wyjątkowych przypadkach wielkość nawet gołębiego jaja (promocja 3 w 1). Piękne perły indyjskie pochodzące z Zatoki Perskiej mają wielkość 5-6 granów na 10 000 sztuk można znaleźć zaledwie jedną perłę o wielkości 40 granów. Znane z wielkości są też perły australijskie.