Piasek i kruszywo

Dozowanie takiej zawiesiny do betoniarek równocześnie z piaskiem i kruszywem oraz cementem jako aktywatorem umożliwia uzyskiwanie gotowej mieszanki betonowej na cemencie hutniczym. Technologia ta została zaproponowana w Belgii i do dziś jest tam w skali przemysłowej z pożytkiem stosowana (program uprawnienia budowlane na komputer). Powodzenie tej metody w znacznej mierze zależy od równomiernego dozowania składników do betoniarki, co nie jest rzeczą łatwą.

Na wytrzymałość cementów hutniczych można wpływać w znacznej mierze przez dobieranie odpowiednich proporcji klinkieru i żużla, a także przez dobór optymalnego stopnia zmielenia składników i najwłaściwszego układu mielenia. Dlatego wytrzymałości różnych odmian cementu hutniczego w zasadzie nie różnią się od wytrzymałości odpowiednich cementów portlandzkich. Jednak pod względem narastania wytrzymałości w czasie, cementy hutnicze wykazują pewne specyficzne cechy, które odróżniają je od cementów portlandzkich (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W pierwszym okresie hydratacji wytrzymałość cementu hutniczego narasta wolniej niż cementu portlandzkiego.

W późniejszych okresach szybkość narastania wytrzymałości cementów hutniczych spada tylko nieznacznie, a wytrzymałości (powyżej 1 roku) osiągają wartości większe od wytrzymałości cementów portlandzkich.
F. W. Locher i inni stwierdzili, że o dużych wczesnych wytrzymałościach cementu hutniczego decyduje stopień zmielenia klinkieru, a do podwyższenia wytrzymałości późniejszych przyczynia się drobniejsze mielenie żużla (uprawnienia budowlane). Przemawia to za rozdzielnym mieleniem klinkieru i żużla. Taki sam wniosek wynika z badań J. Bizthelmera, który stwierdził, że rozdzielnie mielone składniki można mleć nieco grubiej, a pomimo tego osiągnie się takie same wytrzymałości, jak przy wspólnym, ale znacznie drobniejszym mieleniu.

Stosunek wytrzymałości na zginanie do wytrzymałości na ściskanie cementów hutniczych jest znacznie większy niż w przypadku cementów portlandzkich i ‘zwiększa się ze wzrostem zawartości żużla w cemencie hutniczym. Świadczy to o dużej elastyczności stwardniałego zaczynu z cementów hutniczych. Poważne źródło, które przynosi tę interesującą informację, nie wyjaśnia jednak przyczyny wpływu żużla na elastyczność betonu (program egzamin ustny).

Cementy hutnicze

Następna cecha użytkowa, która korzystnie odróżnia cementy hutnicze od portlandzkich dotyczy wytrzymałości uzyskiwanych w czasie naparzania i autoklawizacji. Wyroby z cementu portlandzkiego mają po autoklawizacji wytrzymałości mniejsze od tych, jakie osiągnęłyby one po 28 dniach twardnienia w warunkach normalnych, natomiast z cementu hutniczego wytrzymałości większe (opinie o programie).

Cementy hutnicze zawierające znaczniejsze ilości żużla charakteryzują się bardzo powolnym wydzielaniem ciepła, przy czym — w odróżnieniu od cementu portlandzkiego — proces ten jest znacznie powolniejszy od zjawiska narastania wytrzymałości. Badania Alegre’a wykazały, że określony cement portlandzki wydzielał po 7 dniach twardnienia ok. 377 J/g, a sporządzony z tego samego klinkieru cement hutniczy wydzielił w tym samym czasie hydratacji niecałe 168 J/g, przy wytrzymałości tego samego rzędu.
Stwardniały zaczyn cementowy z cementu hutniczego zawiera znacznie mniej wolnego Ca(OH)2 (portlandytu) niż zaczyn z cementu portlandzkiego (segregator aktów prawnych).

Fakt ten wyjaśnia większą odporność na korozyjne działanie wód agresywnych, jaką beton na cemencie hutniczym wykazuje w porównaniu z betonem na czystym cemencie portlandzkim. Metody ilościowej oceny odporności betonu na agresję chemiczną są bardzo liczne i oparte na różnych zasadach, a ich wyniki są trudno porównywalne.
Jednak stosowanie nawet najbardziej kontrowersyjnych metod badawczych nie pozostawia żadnych wątpliwości co do przewagi cementu hutniczego nad portlandzkim pod względem odporności na niszczące działanie wód zawierających jony powodujące agresję chemiczną, a także wód miękkich (promocja 3 w 1).