Piaskowce

Największy obszar zajmuje Masyw Centralny, rozciągający się do 450 km z pn. na pd. i .550 km ze wsch. na zach. w środk. części kraju. Masyw powstał w czasie orogenezy hercyńskiej przez sfałdowanie i wypiętrzenie starych utworów paleozoicznych (granitów, gnejsów, piaskowców, kwarcytów, łupków). Następujące w trzeciorzędzie ruchy wypiętrzające zaburzyły tektonikę masywu. Tak powstawały rowy tektoniczne, m.in. Rów Rodanu-Saony ograniczający masyw od wsch. W okresach pomiędzy wypiętrzeniami obszar ten ulegał intensywnym procesom denudacyjnym, w wyniku czego zaznacza się tu kilka różnych pow. zrównania: pohercyńska, eoceńska, przedmioceńska i pomioceńska. Rzeźba Masywu Centralnego nie jest jednorodna (program uprawnienia budowlane na komputer).

Największym wypiętrzeniem odznacza się jego pd.-wsch. krawędź, zwana Sewennami, zbudowana z granitów, gnejsów, łupków oraz skał wulkanicznych. Opada ona stromo uskokami ku dolinie Rodanu i wybrzeżu Langwedocji. Pasma Sewennów są zaokrąglone lub przybierają lormę płyt. Stoki pocięte są przez liczne, głębokie doliny rzeczne. Najwyższy szczyt Sewennów, Lozere, osiąga wys. 1702 m n.p.m. Pn.-wsch. kraniec Masywu Centralnego tworzy krystaliczny masyw Morvan. W jego krajobrazie dominują płaskie powierzchnie rozczłonkowane uskokami. Opada stromymi stopniami do doliny Rodanu i Saony (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wewnętrzna część masywu

Wewnętrzna część masywu, zwana Ower- nią, poprzedzielana jest licznymi uskokami. W związku z pęknięciami podłoża występowała tu silna działalność wulkaniczna, tworząca obecnie najbardziej charakterystyczne dla krajobrazu Owernii formy rzeźby (uprawnienia budowlane). Należą do nich liczne stożki wulkaniczne, tj. Puy de Dóme (1465 m n.p.m.) w łańcuchu Puy, Cantal z najwyższym szczytem Plomb du Cantal (1856 m n.p.m.), Mont-Dore ze szczytem Puy de Sancy (1885 m n.p.m.). Drugim charakterystycznym elementem rzeźby wulkanicznej są płyty lawowe, jak płyta Velay położona pomiędzy źródłami Loary i Allier (program egzamin ustny). Najhardziej jednorodne) rzeźb.) odznacza Me pn.-zac h. część Masywu Centralnego - wyże na Limousin. Jest to granitowa płyta średnio wys. od 200 do 500 m n.p.m., ponad o irg wznosz.) się zrównane powierzchnie. Płyta .imousin pochylona jest w kierunku ze wsch. a zac h., gdzie przec hodzi łagodnie w nizinny obszar Basenu Akwitańskiego.

Pd. część Masywu Centralnego kontrastuje . reszt.) obszaru. Tworzy j.) bowiem seria wapie- jurajskic b przylegająca do krystalicznego masywu, która wspólnie z nim uległa wypiętrzeni u trzeć iorzędzie. Ta wapienna płyta, zwana \żyn<) ( ,uisses, rozdzielona została pasem ‘kał krystalicznych na dwie części: wy/sz.) ło 1000 m n.p.m.) pd.-wsch., tzw. Grands Hisses, oraz niższ.) (do 500 m n.p.m.) pd.-zach. Petits Gausses. Rozwinęła się tu klasyczna zez ba krasowa (opinie o programie).

Drugim masywem hercyńskim jest Armerykański, położony wys. ok. 400 m p.m. Buduj.) go paleozoiczne skuły krystaliczne (granity, gnejsy) i osadowe, łupki). Podlegały one fałdowaniu w /asie orogenezy kaledońskiej i hercyńskiej (segregator aktów prawnych).

Powstały struktury o przebiegu a noleżnikowym. Następnie obszar podlegał i peneplenizacji. Rozwój rzeźby, na -sutek różnej odporności skał, doprowadził do wstania rzeźby pagórkowatej typu “appulluhijskiego". W górnym trzeć i rzędzie, ruchów epejrogenicznych, masyw wypiętrzony wraz z przylegając.) od wsc li. seri.) skał jurajskich i kredo a \ c h w formie dwóch antyki. Utworzone Półwysep Bretoński oraz Wyżynę Normandzką i półwysep Cotentin. Ruchy spowodowały ugięcia na srane ach masywu, w wyniku czego powstała •i.in. dolina dolnej Loary. Procesy te się do zatopienia brzegowych części co dc (prowadziło do wykształcenia się wybrzeża typu riasowego (promocja 3 w 1).