Piaskowce i miękkie wapienie

Piaskowce i miękkie wapienie nie nadają się do polerowania. Szlifowanie twardych gatunków kamieni odbywa się również przez pocieranie odpowiednimi narzędziami, jednak ze względu na mniejszą ścieralność tych kamieni, wykonywa się to przeważnie mechanicznie i przy pomocy bardziej doskonałych i twardych materiałów pomocniczych (program uprawnienia budowlane na komputer).

To samo dotyczy również i polerowania z tym, że do wywołania w kamieniu połysku dodaje się odmiennych materiałów pomocniczych, o których będzie mowa dalej, a do pocierania używa się tarcz miękkich z ołowiu lub filcu. Również jak miękkie piaskowce i wapienie nie wszystkie bez wyjątku twarde gatunki skał nadają się do polerowania Różnica pewna polega jedynie na tym, że pewien połysk zwykłe daje się uzyskać, jest on jednak w wielu wypadkach nietrwały i nieefektowny (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Specjalnie nadają się do polerowania wszystkie gatunki grubo i drobnoziarnistych skał krystalicznych, a więc: granity, sjenity, dioryty i gabro-noryty. Skały o grubym i średnim uziarnieniu dają bardziej efektowną i żywą powierzchnię, natomiast skały o bardzo drobnym ziarnie są po polerowaniu mniej efektowne, natomiast dają trwalszy i czystszy połysk. Słabo .polerują się przeważnie bazalty, których połysk jest również nietrwały. Praktycznie zaś mówiąc nie poleruje się wcale, albo bardzo słabo porfiry, melafiry, djabas i andezyt (uprawnienia budowlane).

Materiały szlifierskie

Specjalnie piękne wrażenie dają powszechnie zresztą znane marmuły, tak prawdziwe, które stanowią krystaliczne (zmetaniorfizowane) wapienie, o dużej twardości i wytrzymałości, dochodzącej nawet do 1800 kg/cm², których typowym przykładem jest biały marmur kararyjski, jak też polerujące się gatunki zwykłych lub częściowo przeobrażonych wapieni o wytrzymałości dochodzącej nieraz tylko do 400 kg/cm² (program egzamin ustny). Do kategorii marmurów zaliczane bywają również dolomit i trawertyn, dające nieco mniej efektowny i trwały połysk od marmurów, dość często jednak używane w stanie polerowanym (osobliwie trawertyn).

Do zupełnie miękkich gatunków znakomicie polerujących się. kamieni należą alabastry o pięknym połysku i nadzwyczaj bogatym użyleniu, nie nadają się jednak one zupełnie do stosowania na otwartym powietrzu dla swej wielkiej wrażliwości na wpływy atmosferyczne. Bezwzględnie trwały połysk dają jedynie twarde skały wybuchowe krystaliczne i dlatego najlepiej nadają się do wszelkich części zewnętrznych, licowań, cokołów, gzymsów, kolumn oraz dla celów pomnikowych świeckich i cmentarnych (opinie o programie).

Niektóre gatunki wapieni krystalicznych są wprawdzie wytrzymałe i na wpływy atmosferyczne używanie ich jednak w stanie polerowanym dla zewnętrznych ozdób i elementów budynków i pomników, jest w naszym surowym i wilgotnym kii macie absolutnie niewskazane, gdyż nawet najdoskonalsze gatunki kararyjskiego marmuru po pewnym czasie tracą blask i matowieją z powodu znacznej zawartości w powietrzu siarkowodoru ze spalin węgla kamiennego. W jeszcze większym stopniu stosuje sio to do naszych polerowanych marmurów kieleckich, których używanie na wolnym powietrza jest całkowicie niewskazane. Skutecznym środkiem ochrony od wpływów atmosferycznych i wnikania wilgoci w pory kamienia, jest pociąganie marmurów od czasu do czasu cieniutką warstwą wosku lub parafiny, bardzo mocno wtartych przy pomocy szmat lub tarcz filcowych (segregator aktów prawnych).

Do szlifowania kamieni istnieje cały szereg, materiałów pomocniczych, tak naturalnych, jak uzyskanych sztucznie, a wprowadzonych na rynek pod rozmaitymi prawnie zastrzeżonymi nazwami. To samo dotyczy i rozlicznych materiałów polerowniczych, do których wchodzi również cały szereg odczynników chemicznych. Materiałami naturalnymi używanymi do szlifowania kamieni są: piasek kwarcowy, piaskowiec, korund, szmergiel, pumeks i trypla. Z sztucznych należy wymienić: piasek stalowy (stalmasa), karborund, silicinmkarbid (węglik krzemu) i sztuczny pumeks (promocja 3 w 1).