Piece muflowe

W konstrukcjach zagranicznych pieców tunelowych czasami nieco inaczej rozwiązuje się. zagadnienie wymiany ciepła w trakcie wypalania ceramiki sanitarnej. Na równi z piecami typu ognia otwartego czynne są piece muflowe. pokazany jest piec firmy „SITI” do wypalań szybkościowych, z bocznymi muflami 1 i 2, utworzonymi z ogólnie znanych elementów Dresslera, opatentowanych jeszcze w latach trzydziestych. Wózek ma spód zapewniający dobrą izolację cieplną i górne kanały poprzeczne do przepływu gazów spalinowych w strefie podgrzewania, tak jak w piecu półmuflowym (program uprawnienia budowlane na komputer).

Piec przeznaczony jest do jednorazowego wypalania wyrobów sanitarnych z porcelany niskotemperaturowej, a także płytek elewacyjnych i naczyń z vitreous-china, do temperatury rzędu 1280°C. Długość pieca wynosi od 63,5 do 116,5 m, wysokość kanału 0,75 m, szerokość od 0,9 do 1,4 m (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jeśli wózek pieca muflowego ma szerokość nie większą niż 1,2 m, nie należy ustawiać na nim (dla uniknięcia awarii półek) wyrobów powyżej półtora dwóch pięter. Zaleca się, aby długość pieca nie była mniejsza niż 100 m, a stosunek długości stref był 40:20:40. Wydajność takiego pieca przy jednorazoAvym wypalaniu może osiągnąć 800 szt./dobę (uprawnienia budowlane). Szybkie studzenie na odcinku pieca o temperaturze od 1200 do 900°C zapewnia doprowadzenie gorącego powietrza (800°C) do strefy podgrzewania (utwardzanie szkliwa); przy temperaturze powietrza 600°C następuje powolne studzenie. Kontrolę temperatury należy przeprowadzać za pomocą przyrządów gwarantujących dokładność regulowania ±5°C, jeżeli piec nie jest wyposażony w regulację automatyczną. Poszkliwionę niewypalone wyroby, przechowywane przez dłuższy czas w oddziale, należy przykryć folią polietylenową (program egzamin ustny).

Piece modułowe

Coraz częściej znajdują zastosowanie piece prefabrykowane o małych wymiarach, z ogrzewaniem elektrycznym i gazowym. Budowę takich pieców pod nazwą „Wiking” rozpoczęła firma „Gibbons” (Anglia). Wyroby sanitarne ustawia się na lekkich płytach przesuwanych na rolkach w sposób ciągły w strefach podgrzewania i studzenia za pomocą hydraulicznego popychacza; w strefie wypalania przemieszczają się one na podłożu z płyt ogniotrwałych. Długość pieca wynosi 35 m, szerokość - 0,92 m, wysokość - 0,72 m, wydajność - 270 szt./d, moc zainstalowana - 300 kW, czas wypalania i studzenia - 12 h (opinie o programie).

Zalety takich pieców: mała masa, możliwość niezwykle szybkiego montażu na dowolnym piętrze, ponieważ fundament nie jest potrzebny, mała zdolność inercji cieplnej, pozwalająca unieruchamiać piece w dni świąteczne bez przygotowania zapasu wyrobów na wózkach. Ponadto można stosunkowo łatwo zmieniać liczbę elementów pieca w strefach i odpowiednio do tego długość pieca i jego wydajność (segregator aktów prawnych).

Cechy wyróżniające porcelanę biały kolor, brak porowatości, trwałość, odporność na nagłe zmiany temperatury, odporność chemiczna zależą od składu surowców wyjściowych i technologii wytwarzania. Porcelana stołowa, oprócz wymienionych wyżej cech, powinna być przeświecalna.

Porcelana znana była w Chinach począwszy od okresu Hań (206 r. p.n.e. -221 r. n.e.). Wyróżnia się następujące okresy w chińskiej wytwórczości porcolany: Tang (618-907), Sung (960-1279), Ming (1367-1643), K’ang-Hsi (1662-1722), Czeng-Lung (1723-1795) i nowy od r. 1795. Szczytowy rozkwit wytwórczości i zdobienia porcelany przypada na okres K’ang-Hsi (promocja 3 w 1).

Rzadko spotykany i wyjątkowo korzystny skład „kamienia porcelanowego” (nan-kan^l)), którego znaczne zapasy znajdują się w pobliżu dawnego miejsca produkcji porcelany (w Kingteczen), bardzo upraszcza zestawienie i przygotowanie masy porcelanowej. Masa, będąca surowcem nioplastycznym, składowana w ziemi dojrzewała przez 100 lat, co umożliwiło uzyskanie z niej masy o wysokich właściwościach formierskich, pozwalających wyprodukować (już w okresie Sung) znakomitą cienką porcelanę o grubości skorupy jaja.