Pierścień podtrzymujący

Na pierścieniu podtrzymującym ułożono i wypoziomowano 56 blach łożyskowych 360 X 100 mm o grubości 5 mm, posmarowano je wazeliną z grafitem i na nich ułożono drugą warstwę takich samych blach, a przerwy między sąsiednimi blachami zapełniono płytami izolacyjnymi (program uprawnienia budowlane na komputer). Na takim podłożu wykonano żelazobetonową obręcz wezgłowia kopuły o wymiarze poziomym 58 cm i pionowym 30 cm.

W ten sposób zapewniony został swobodny ruch obręczy, a z nią i całej kopuły przy działaniu skurczu betonu i zmian temperatury, co eliminowało dodatkowe naprężenia od tych przyczyn (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Kopuła jest czaszą kuli o promieniu 15,0 m. Rozpiętość kopuły wynosi 18,0 m, strzałka 3,0 m, stała grubość ścianki jak również i zabetonowanych w niej kształtek szklanych - 8 cm, średnica tych kształtek - 12 cm, grubość betonu konstrukcyjnego w ściance - 7 cm, grubość dolnego tynku między kształtkami pod tym betonem - 0,5 cm, grubość kitu asfaltowego wodoszczelnego na betonie (również między kształtkami) - 0,5 cm.

W szczycie kopuły znajduje się okrągły otwór wietrznika o średnicy 2.0 m, obramiony wieńcem żelbetowym o wysokości 24 cm i szerokości 14 cm. Na wieńcu tym stoi 12 żelbetowych słupków 10/i4 cm, które podtrzymują okrągłą płytę szklanożelbetową o średnicy 2,9 m i grubości 8 cm, przykrywającą wietrznik (uprawnienia budowlane).
Ciepłe powietrze dochodzące poprzez przewody przenikające pierścień podtrzymujący płynie po podniebieniu kopuły, ocieplając znacznie jej powierzchnię i wydostaje się na zewnątrz przez otwory wietrznika znajdujące się między słupkami. Dzięki ociepleniu podniebienia kopuły unika się tworzenia na nim rosy, a nawet warstewki lodu, jaka by mogła powstawać na zimnej powierzchni szkła i betonu w chłodnej porze roku.

Obręcz wezgłowiowa

Obręcz wezgłowiowa, jak i wieniec górnego otworu połączone są z właściwą ścianką kopuły za pomocą uzbrojenia południkowego i łagodnie zwężających się kołnierzy betonowych, które umożliwiają stopniową (bez skoków) zmianę naprężeń.
Kształtki szklane są ułożone w czaszy na liniach równoleżnikowych z odstępami 15 cm, a promienie tych równoleżników przyjęto w górnej płycie wietrznikowej r = 15, 30, 45, 90 cm, a w kopule r = 1,5, 1.65… 8,70 m w rzucie poziomym.
Ustalono, że na każdym równoleżniku ma być ilość kształtek proporcjonalna do długości obwodu, a więc i promienia, mianowicie n = 0,4 r, gdzie r przyjęto w cm. Jak widać z ciągów wypisanych wyżej liczb, n jest zawsze liczbą całkowitą.
Z obliczenia sumy postępu arytmetycznego wynika całkowita ilość kształtek w płycie wietrznikowej i kopule 10 122 szt + 1 sztuka na osi pionowej (opinie o programie).

Powierzchnia szkła w stosunku do rzutu poziomego wynosi 45°/o, a w stosunku do powierzchni kopuły 40,5%. Dopiero co wytworzone kształtki szklane podlegają chłodzeniu w piecach. Na skutek niedoskonałego chłodzenia mogą w nich powstawać szkodliwe wewnętrzne, tzw. wstępne naprężenia, które w połączeniu z powstającymi później naprężeniami przy zmianach temperatury, zwłaszcza szybkich, powodują pęknięcia w wyrobach. Wytwórnie badają kształtki w świetle spolaryzowanym, przy którym istniejące naprężenia wstępne ujawniają się przez zabarwienie (segregator aktów prawnych).

Nie chcąc polegać wyłącznie na zapewnieniu wytwórni, postanowiono sprawdzić na budowie dostarczone kształtki przy pomocy próby wodnej.

Przy pierwszej zaproponowanej odmianie próby wkładano kształtki do wanny z wodą o temperaturze +60° C na 15 minut, po czym wyjmowano je i umieszczano pod natryskiem wody o temperaturze +20° C. Otrzymano 50% braków. Uznano tę próbę za zbyt surową i zastosowano drugą odmianę próby: wkładano kształtki do wody o temperaturze +40° C na 15 minut, a następnie umieszczano je pod natryskiem wody o temperaturze +15° C.

Odpadło 10% braków. Tę próbę uznano za miarodajną i zastosowano ją do wszystkich kształtek. Okazała się ona wystarczająca, gdyż po upływie kilku lat nie dostrzeżono pęknięć budzących obawy (promocja 3 w 1).