Pierwsze umocnienia

Przez długie wieki, odkąd zaczęto stosować pierwsze umocnienia, inicjatywa w tym zakresie leżała niemal wyłącznie w rękach czynników lokalnych, a zagadnienie rozpatrywane było z punktu widzenia prywatnych interesów posiadaczy gruntów czy budowli nadmorskich, w najlepszym wypadku ze stanowiska jakiegoś zarządu gminnego czy zarządu portu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przy tak wąskiej perspektywie problem stworzenia jakichś ogólniejszych, skutecznych w skali całego wybrzeża zasad, podobnie jak i problem wyboru miejsca umocnienia, prawie nie istniał. Miejsce było najczęściej ściśle określone położeniem zagrożonego obiektu czy gruntu, który należało zabezpieczyć, a sprawa, czy to zabezpieczenie nie wpłynie ujemnie na stan rzeczy gdzie indziej, nikogo nie interesowała.
Szerszy aspekt zagadnienia odsłonił się, gdy sprawą umocnień brzegów morskich zaczęły zajmować się władze państwowe. Interes ogólnopań- stwowy wymagał tu rozleglejszej perspektywy, ogarniającej całe wybrzeże danego państwa, i zmuszał do zastanowienia się nad możliwością wypracowania ogólnych wytycznych, które rozwiązałyby problem umacniania brzegów dla całego wybrzeża w sposób możliwie ekonomiczny i najbardziej celowy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Badania poczynione dotychczas w tym kierunku doprowadziły przede wszystkim do zrozumienia, że zagadnienia umacniania brzegów morskich nie rozwiąże się na drodze rozważań teoretycznych i że do rozwiązania prowadzi jedynie obserwacja i to obserwacja linii brzegów całej jednostki fizjograficznej, tj. obszaru niezależnego od przebiegu zjawisk abrazyjnych na innych terenach i nie mającego równocześnie wpływu na przebieg analogicznych zjawisk tamż. Obserwacje powinny być dokonywane drogą pomiarów i sondaży, zdjęć lotniczych aerostereofotogrametrycznych itp., przy równoczesnym ścisłym prowadzeniu obserwacji meteorologicznych i hydrograficznych nad kierunkami, siłą i częstością wiatrów, nad wielkością i kierunkiem falowania i prądów, nad ruchem rumowiska itd.

Zasady umacniania brzegów morskich

Zrozumiano, że dopiero mając pełny i jasny obraz stosunków meteorologicznych, hydrologicznych i geologicznych panujących na danym wybrzeżu, można się pokusić o wypracowanie najwłaściwszego dla danego wybrzeża sposobu umacniania brzegów (uprawnienia budowlane). Sposób ten musi być sprawdzony drogą wielu prób, często nawet nieudanych. Próbom towarzyszyć musi nieustająca dalsza obserwacja spowodowanych próbnymi budowlami zmian w linii brzegowej i nieustanne dostosowywanie obmyślonego sposobu do wyników obserwacji.

Zasady umacniania brzegów morskich, z uwzględnieniem zagadnień omówionych poprzednio, streścić można w następujących punktach (opinie o programie). Najskuteczniejszym sposobem ochrony wybrzeży, wzdłuż których występuje silny ruch podłużny rumowiska (a do takich należą wybrzeża południowego Bałtyku), jest stworzenie z tegoż rumowiska możliwie nieprzerwanego walu brzegowego, odpowiednio szerokiego i płaskiego pod wodą, a nad wodą pokrytego pasmami wysokich i masywnych wydm. Wał taki stanowi zasłonę macierzystego brzegu przed bezpośrednim kontaktem z morzem. Tworzy się on, jak powiedziano poprzednio, samoczynnie, nie występuje jednak wszędzie, a tam gdzie powstaje, nie zawsze ma wystarczającą grubość i nie zawsze jest trwały. Uzupełnianie, utrzymywanie, poszerzanie i odpowiednie kształtowanie tego wału jest pierwszym zadaniem techniki umacniania brzegów (segregator aktów prawnych).

Do stosowanych w tym zakresie środków należą tzw. umocnienia czynne: nad wodą urządzenia wydmotwórcze (przede wszystkim płotki wydmotwórcze), a pod wodą ostrogi i progi podwodne.
Środki te są jednak tylko elementem pomocniczym; właściwym tworzywem wału jest rumowisko, które wymaga racjonalnej gospodarki. Zasady tej gospodarki mogą być ustalone tylko przy znajomości, choćby w najogólniejszych zarysach, bilansu materiałowo-energetycznego dla danego wybrzeża.

Bilans taki wyraża przybliżone związki pomiędzy energią fal i prądów a postępem erozji i nasileniem ruchu rumowiska, określa położenie źródeł rumowiska i kierunki jego ruchu. Znajomość bilansu uzyskuje się drogą długotrwałych i systematycznych obserwacji przebiegu procesów abrazyjnych na danym wybrzeżu (promocja 3 w 1).