Piony zabytkowe

Śmiałe dźwignięcie wieżowca PKN do wysokości 227 m nie tylko wprowadziło go w panoramy Warszawy od strony rzeki, lecz uczyniło bezsporną dominantą tych panoram mimo usytuowania go w odległości ponad 2 km od brzegu, około 1,4 km od Skarpy i około 1 km od ciągu budowli i pionów zabytkowych. Istnienie tych właśnie odstępów przestrzennych ułatwiło zharmonizowanie sylwety wieżowca i innych akcentów sylwetowych, które towarzyszyć muszą pionowi PKN, z układem przyskarpowych pionów zabytkowych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Rozpatrując sylwetę lewobrzeżnego śródmieścia Warszawy i analizując współistnienie w niej układów zabytkowych z pionem PKN należy pamiętać, że zmienia się ona w zależności od kierunku i dystansu obserwacji. Można jednak wyodrębnić dwie zasadnicze, najbardziej typowe grupy percepcji wyczerpujące większość możliwych widoków, a więc grupy, których analiza pozwala na wyciągnięcie wniosków uogólniających. Pierwsza grupa - to widoki z dalekich niezabudowanych terenów Wielkiej Warszawy, z odległości nie mniejszej niż 5-6 km od centrum śródmieścia (np. z Anina i Wawra, z Bródna, z Żerania) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Po zbliżeniu się do centrum na odległość 3-4 km wjeżdżamy w zwarcie zabudowane tereny miasta, z których panorama śródmieścia jako całości na ogół nie jest widoczna. Pojawia się ona znów w całej swej krasie po wyjściu na dolinę Wisły i rozwija się przy zbliżaniu się do Skarpy na odległość od 0,5 do 2,5 km od niej (tj. 3-1,5 km do PKN). Jest to druga, jakościowo inna grupa percepcji sylwety Warszawy (uprawnienia budowlane).

Skały historyczne

W pierwszej grupie panoram dystans obserwacji jest tak wielki, że efekt widokowy, praktycznie rzecz biorąc, pokrywa się całkowicie z ortogonalnym ujęciem sylwety miasta. Wraz z powstaniem wielokondygnacjowej zabudowy centrum, a zwłaszcza centralnego odcinka ulicy Marszałkowskiej od MDM do ulicy Królewskiej oraz placu Dzierżyńskiego i ulicy Nowotki, sylweta zabytkowa „utonie" w takiej panoramie w ogólnym podwyższonym gabarycie stolicy (program egzamin ustny). Nie będzie więc można jej zestawiać z sylwetą PKN ujawniającą w takich widokach cały swój rzeczywisty ogrom w stosunku do zabudowy szeregowej ; będą ją mogły poprzeć jedynie znaczniejsze akcenty rzędu co najmniej gmachu hotelu „Warszawa". Podobnie ułożą się widoki panoramiczne śródmieścia przy wjeździe do Warszawy z zachodniej połowy widnokręgu (opinie o programie).

W drugiej grupie widoków ujmowanych z odległości poniżej 3 km od centrum interesować nas będą przede wszystkim ujęcia perspektywiczne ze wschodniej połowy widnokręgu. W widokach z zachodu bowiem zwarta zabudowa terenów między Marszałkowską a ciągiem królewskim uniemożliwi jednoczesną percepcję PKN i zabytkowych układów przyskarpowych. Jest to okoliczność bardzo korzystna, gdyż wyłącza powstanie perspektyw, w których wieżowiec rysowałby się na pierwszym planie, a zabytki na dalszym. Natomiast sytuacja odwrotna staje się regułą dla perspektyw ze wschodniej połowy widnokręgu, z obszarów doliny Wisły, a więc dla najważniejszych, najczęściej i najpowszechniej oglądanych panoram stolicy (segregator aktów prawnych).

Należy podkreślić, że w’ konkretnych warunkach urbanistycznych Warszawy powstają w ten sposób jak najpomyślniejsze warunki współistnienia przyskarpowej kulisy sylwetowej z sylwetą PKN. Ich jednoczesna obserwacja możliwa jest prawdę wyłącznie z punktów’, z których układ zabytkowy rysuje się na planie pierwszym, podczas gdy pion PKN i ewentualne piony towarzyszące schodzą na plan drugi. Podobnie jak w Moskwie, sytuacja taka sprzyja harmonijnemu zestawieniu dwu skał historycznych (promocja 3 w 1). W warunkach topograficznych Warszawy efekt ten uzyskany zostaje odmiennymi środkami niż w Moskwie (tam - poprzez wytworzenie dokoła trójkąta kremlowskiego obszernych wolnych przestrzeni i rozrzucenie wieżowców szerokim wieńcem o dużym promieniu; tu - przez usytuowanie wieżowej dominanty miasta za kulisą pionów zabytkowych).