Piony zabytkowe

W latach powojennych wobec dalszego podniesienia zabudowy do 8-10 kondygnacji problem wzbogacenia sylwety Moskwy, plastycznego zorganizowania kilkusettysięcznych kubatur nowej zabudowy stał się szczególnie ostry (program uprawnienia budowlane na komputer). W tym stanie rzeczy znaczenie sylwetowe pionów zabytkowych, jak również lokalnych akcentów powstałych w latach poprzednich uległo dalszej redukcji. W tym etapie coraz większa zwartość stolicy, jej rozrastające się terytorium, coraz bardziej wyrównana wysoka zabudowa i rosnąca skala wymagały kardynalnego rozwiązania problemu sylwety miasta, wyposażonego już w wyrazisty układ planistyczny (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jest to jednocześnie okres burzliwego rozwoju przemysłu i jego techniki budowlanej. Przygotowywane już wówczas uprzemysłowione budownictwo wielokondygnacjowych domów mieszkalnych wymagało podniesienia przemysłu budowlanego na nowy, wyższy poziom, uruchomienia potężnej bazy produkcji seryjnej elementów konstrukcyjnych i instalacyjnych o doskonałej precyzji wykonania i wysokim poziomie komfortu. budowa wysokościowców dając dzięki zastosowaniu nowych metod technicznych duży i szybki efekt budowlany miała sprzyjać tak potrzebnemu powiększeniu kubatury mieszkaniowej i użyteczności publicznej (uprawnienia budowlane). Miała spowodować powstanie i rozwój całych gałęzi przemysłu budowlanego, stworzyć bazę dla masowej wielopiętrowej zabudowy mieszkaniowej. Te dwie grupy potrzeb stały się podstawą samej koncepcji wieżowców. W lutym 1947 r. rząd radziecki powziął uchwałę „O budowie gmachów wysokościowych w Moskwie", zrealizowaną w latach 1948-1954 (program egzamin ustny).

Urbanistyczna konieczność

Jest rzeczą zrozumiałą, że w budowlach tego typu na skutek wysokiego udziału procentowego kubatury konstrukcyjnej, sanitarno-technicznej i komunikacyjnej, koszt jednostkowy metra kwadratowego powierzchni bezpośrednio użytkowej znacznie przekracza odpowiedni wskaźnik dla budynków o „normalnej" wysokości. Dlatego też wieżowiec może być traktowany jako nader unikalny typ budowli stosowany wyłącznie w najważniejszych węzłach wielkich układów stołecznych, tam, gdzie jego wysoki koszt znajduje uzasadnienie w bezspornej urbanistycznej konieczności funkcjonalnej i kompozycyjnej zlokalizowania znacznych kubatur na stosunkowo małej przestrzeni (opinie o programie).

W praktyce projektowej lat ostatnich nic zawsze liczono się z tymi względami. Wielu wybitnych architektów stołecznych - znajdując się pod urokiem niezmiernie sugestywnych efektów sylwetowych budujących się olbrzymów - projektowało niemal w każdym powierzonym sobie zespole nowe wieżowce lub co najmniej wielkie kompozycje sylwetowe. Niektórzy autorzy realizowanych wieżowców, zwłaszcza zaś budowanych w 2-gim rzucie wieżowych hoteli nic zawsze potrafili zachować umiar w kształtowaniu ich bogactwa sylwetowego, jak również w wyposażeniu architektonicznym wnętrz. W ten sposób doprowadzono do dalszego podrożenia tych budowli a zarazem do zdobniczego przeładowania ich wystroju, który w wypadku wieżowego hotelu Leningradzkiego (arch. L. Polakow) staje się wręcz eklektycznym (segregator aktów prawnych).

Nadużywanie samego motywu wieżowca w koncepcjach urbanistyczno-architektonicznych moskiewskich magistral, nadużywanie pewnej swobody ekonomicznej, którą przy projektowaniu unikalnych tych gmachów otrzymali ich autorzy, wreszcie bezmyślne naśladownictwo architektury wieżowców przenoszonych za wszelką cenę nieraz w miniaturze do budownictwa pozastołecznego - wszystko to spotkało się z czasem z ostrą krytyką społeczeństwa. Na naradzie budowlanych na Kremlu w końcu 1954. r. podkreślono szkodliwość „umasowienia“ tego typu nieekonomicznego budownictwa (promocja 3 w 1). „Budynki wysokościowe - mówił w swym referacie naczelny architekt Moskwy A. Własow - należy rozpatrywać jako jeden z możliwych, ale absolutnie nic jedyny sposób formowania zespołów. Celowość budynków wysokościowych w poszczególnych wypadkach określa się tymi samymi zasadami, co i każdego innego domu: wymaganiami zabudowy miasta, uzasadnieniem funkcjonalnym, oszczędności…“