Plan ogólny zbiornika

Podobny cel mają wykonywane również zbiorniki, o komorach pionowych, lecz posiadające w stosownych wysokościach dna ukośne z przerwami, dzielące komory na części, o wysokościach mniejszych, a pozwalające na łatwe zesuwanie się węgla (program uprawnienia budowlane na komputer). Według zapatrywań nowszych, popartych doświadczeniami, wpływ ciśnień warstw na samozapalanie się węgla jest znikomy, a głównym powodem samozapalania się są gniazda miału i drobnego węgla, zwłaszcza gdy materiał pozostaje dłuższy czas w komorze. Zatem jedynie skutecznym środkiem, mającym zapobiec samozapalaniu się, jest częściowe opróżnianie komór, wskutek czego, z powodu przesunięć materiału, szkodliwe gniazda miału i drobnego węgla zmniejszają się i ciepłota ich się obniża. Osobny typ stanowią zbiorniki na węgiel w kotłowniach, doprowadzające, przy pomocy urządzenia mechanicznego (conveyor), węgiel wprost do paleniska. Pojemność komór takich zbiorników jest przeważnie nieznaczna, a materjał mieszczący się w komorach, wystarcza najczęściej na niewielką ilość dni (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wysokości komórek są małe, a lejki bywają wykształcone jako wiszące lub przy pomocy stosownego belkowania.

Plan ogólny zbiornika na węgiel w kotłowni „Polminu“ w Drohobyczu, wykonanej podług planów i pod kierownictwem biura inżyniersko-architektonicznego „Tres“ we Lwowie. Widok wnętrza kotłowni z wylotami lejków komór, o znacznych pojemnościach (uprawnienia budowlane).

Odmienny typ zbiornika na węgiel lub rudę, o komorach niskich. Zdjęcie przedstawia szczegół budowli (konstrukcji mostowej), założonej dla przeprowadzenia górą, niezależnie od ulic i dróg, kolejki, dowożącej węgiel lub rudę do szeregu hut w Katowicach. Szybkie wyładowywanie wagonów możliwe jest przy pomocy kompleksów komórek otwartych z lejkami, do których zsypuje się materiał wprost z wagonów; w miarę zapotrzebowania wypróżnia się komórki przez otwarcie lejków u spodu (program egzamin ustny).

Komory cylindryczne

Ze względu na silne uderzenia, jakich doznają ściany i dno takich zbiorników przy wyładowywaniu zwłaszcza rudy, wskazany jest zwykle ustrój, o znaczniejszych masach, któryby uderzenia i wstrząśnienia przenosił bez szkody; poza tern wszelkie naroża należy chronić kątówkami przed obiciem, a płaszczyzny ścian i dno za pomocą odpowiednio silnej wyprawy przed ścieraniem (opinie o programie). Poza opisanymi typami zbiorników, o konstrukcji niejednokrotnie zawiłej, bywają w użyciu ustroje prostsze, mające zastosowanie np. w gospodarce rolnej, jako zbiorniki na paszę lub w gospodarce fabryk chemicznych. Zbiorniki takie są zwykle wykonane w postaci pojedynczych komór cylindrycznych, niekiedy o znacznej średnicy. Wykonanie odbywa się szczególnie szybko wtedy, gdy zestawia się je z klińców Monnoyer’a, zakończonych hakami, w wydrążeniu których mogą być umieszczane wkładki podłużne. Budowę i gotową wieżę o takim ustroju, wykonaną przez firmę Inż. L. Scherlag we Lwowie (segregator aktów prawnych).

Mogą się jednak zdarzyć przypadki, w których niektóre ściany komór, o przekroju kwadratowym lub prostokątnym, narażone są wyłącznie na ciągnienie lub na ciągnienie i zginanie. Największe ciągnienia nie występują przy tym równocześnie z największymi momentami zginającymi.

Obliczenie dna zbiornika zależy od ustroju. Gdy dno jest płaskie, poziome albo pochyłe na belkowaniu, to obliczenie przeprowadza się podobnie jak przy stropie żebrowanym. Dno w postaci lejka dzielimy na strefy południkowe i równoleżnikowe. Rozłożywszy składowe: normalną i styczną do przekroju pionowego dna lejka, otrzymujemy obciążenie poszczególnych stref. Strefy równoleżnikowe, obciążone składowymi normalnymi, obliczać można podobnie jak ściany komórek. Strefy południkowe narażone są na ciągnienie, przy czym ciągnienie w punkcie najwyższym ustala przekrój wkładek, służących do zawieszenia lejka. Wkładki te muszą podchodzić dostatecznie wysoko, względnie powinny być należycie zakotwione w osobnej belce, skonstruowanej w dolnej części ściany (promocja 3 w 1).