Plany falowania

Wewnątrz portu fala rzadko ma wysokość większą niż 1 m, której wyznaczenie bądź na podstawie obserwacji, bądź w inny sposób, np. metodą planów falowania, wychodząc ze znanych skądinąd parametrów fali na wejściu, nie przedstawia zasadniczych trudności (program uprawnienia budowlane na komputer).
Fala o wysokości ok. 1 m może być nieszkodliwa tylko dla statków największych, o nośności ponad 100 000 t, gdyż energia jej jest niewystarczająca dla rozkołysania tak dużego kadłuba i wywołania niepożądanych przegłębień z tego powodu.

Statki średnie i małe są wrażliwe na fale i stąd potrzebna jest omawiana rezerwa, którą poszczególni badacze, czy praktycy, zalecają przyjmować równą od V3 do 2h wysokości fali, przy czym i sama wysokość fali przyjmowana bywa różnie: bądź jako wysokość bezwzględnie najwyższej fali, mogącej w danym basenie wystąpić, bądź, jak proponuje np. Szopowski, wysokość, której częstość występowania w ciągu roku wynosi „statystycznie biorąc od 1 dnia do 1 tygodnia”.
Odjęcie rezerwy nawigacyjnej w tym wypadku oznacza zaliczenie jej na rzecz zapasu głębokości na falowanie. Nie należy wartości tej odejmować, jeżeli jej kosztem zmniejszono już inne rezerwy (np. eksploatacyjną lub rezerwę na przegłębienia) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zamulanie jest zjawiskiem hydrologicznym, jako że ruchem rumowiska i zawiesin w wodzie zajmuje się hydrologia. Chodzi przy tym nie tyle o „zamulanie’’ sensu stricto, ile w ogóle o spłycanie akwenu wskutek ruchu rumowiska i zawiesin, a więc także np. zapiaszczanie (uprawnienia budowlane).
Zapas na zamulenie przyjmuje się równy możliwemu spłyceniu danego akwenu w czasie pomiędzy dwoma okresowymi konserwacyjnymi pogłębieniami dna tego akwenu. Jeżeli w danym porcie takie okresowe pogłębienie dna przewiduje się np. co 5 lat, to zapas na zamulanie przyjmuje się równy iloczynowi liczby tych lat i średniego rocznego spłycenia.

Rezerwa nawigacyjna

Wartość średniego rocznego spłycenia (nazywaną również wskaźnikiem spłycenia) wyznacza się bądź z danych statystycznych, dotyczących ilości prowadzonych w danym akwenie przez kilka lat robót pogłębiarskich, bądź na podstawie porównawczych sondażów dna akwenu. Wskaźniki spłycenia wyznaczano już kilkakrotnie dla toru wodnego Świnoujście-Szczecin oraz dla portu w Łebie (program egzamin ustny).

Na wartość zapasu na zamulanie ma wpływ także minimalna grubość warstwy urobku, którą można zebrać za pomocą sprzętu pogłębiarskiego. Według oficjalnych cenników ta minimalna grubość warstwy zdejmowanej wynosi od 30 do 50 cm i będzie to również dolna granica zapasu na zamulanie (opinie o programie).
Rezerwa nawigacyjna rn ma w zasadzie zapewniać wolną przestrzeń pod stępką wymaganą ze względu na sterowność statku. Jest to istotne przede wszystkim na takich akwenach, w których ruch statków odbywa się z własnym ich napędem. Większe statki podchodzą do nabrzeży lub pomostów zwykle podstawiane przez holowniki, dlatego też rezerwa ta nazywana bywa również „żelazną”, a zadaniem jej jest pokrywanie niedokładności ukrytych w innych rezerwach. Jak widzieliśmy, ten charakter „rezerwy dla rezerw” uwidocznił się niedwuznacznie (segregator aktów prawnych).

Rezerwę nawigacyjną określa się jako wysokość wolnej przestrzeni pod stępką, zapewniającą możliwość posuwania się statku z najmniejszą prędkością w warunkach zupełnego spokoju akwenu. Chodzi przy tym również o to, aby ruch statku nie wywoływał niepożądanych podmyć dna, dlatego też zwykle wartość rezerwy uzależnia się od rodzaju dna.

Natomiast względy nawigacyjne skłaniają do uzależniania tej rezerwy od długości największego statku, korzystającego z danego akwenu (promocja 3 w 1).
Praktycy przyjmują rezerwę nawigacyjną w granicach od 1 do 2 stóp (30-60 cm). Średnia rezerwa „żelazna” przy nabrzeżach równa 50 cm wydaje się być wystarczająca.