Plastiment

Plastiment jest szwajcarskim dodatkiem, który jako pierwszy w latach 30-tych zapoczątkował stosowanie powierzchniowo-aktywnych dodatków uplastyczniających (program uprawnienia budowlane na komputer). Przechodził od tego czasu już szereg udoskonaleń. Plastiment pozwala na redukcję ilości wody zarobowej o 15-20% i daje w efekcie znaczny przyrost wytrzymałości. Według M. Rośa przyrost ten osiąga ok. 59 i w odniesieniu do ściskania i ok. 30%, jeśli idzie o zginanie. W istotny sposób wzrasta również szczelność betonu, zwiększa się moduł sprężystości i poprawie ulega mrozoodporność.

Do domieszek uplastyczniających zaliczyć można cały szereg preparatów zagranicznych, z których najbardziej znane to francuski Lanco-Probeton, niemieckie Tricosal BV, Novoc BV, Cerinol BV, czeski plastyfikator S, amerykańskie TDA, Darex WRDA, angielski Evoplast i inne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Istota działania domieszek napowietrzających polega na wprowadzeniu przez nie dodatkowych kilku procent powietrza w postaci drobnych pęcherzyków o średnicy najczęściej 50-^100 fi. Głównym zadaniem tych kuleczek powietrza jest poprawienie urabialności świeżej mieszanki i zwiększenie mrozoodporności stwardniałego betonu. Do niedawna jeszcze powszechnie uważano, że zwiększenie procentu porów w betonie jest dla niego bardzo szkodliwe (uprawnienia budowlane).

Dopiero przypadek, który spowodował dostanie się jakichś olejów lub tłuszczów do betonowej nawierzchni (Bellenfontaine Ohio - USA) w trakcie jej wykonywania wskazał, że nawierzchnia ta, mająca ok. 6% porów podobnych jak w obecnie wykonywanych betonach napowietrzonych, zachowuje się po upływie ponad 60 lat o wiele lepiej od nawierzchni nie zawierającej tych porów. Od chwili tego odkrycia (30 lat temu) beton napowietrzony coraz bardziej wypiera beton tradycyjny. Wytworzone w betonie pęcherzyki muszą być określonej wielkości i dostatecznie odporne na zgniecenie, aby nie pękały w czasie dalszego mieszania i układania betonu. Zwykły świeży beton zawiera ok. 1-2% powietrza w postaci stosunkowo dużych, nierównomiernie rozmieszczonych próżni lub pęcherzyków (program egzamin ustny).

Beton napowietrzony

Beton napowietrzony ma tych pęcherzyków wiele więcej (ok. 4-5%) i to w postaci bardzo małych, równomiernie zdyspergowanych kuleczek, rozmieszczonych w zaczynie cementowym. Kuleczki te można traktować jako sprężyste kruszywo , pozwalające bądź to na zmniejszenie ilości miałkiego piasku, a co za tym idzie i wody (przy zachowaniu stałej konsystencji), bądź też na poprawę urabialności betonu. Praktycznie przejawia się to tym, że jeśli beton zwykły i napowietrzony mają jednakowy opad stożka, to beton napowietrzony będzie lepiej urabialny (opinie o programie).

Dalszym działaniem środków napowietrzających jest zmniejszenie ilości długich porów wodnych, prawdopodobnie na skutek podzielenia ich przez kuleczki powietrza na wiele zamkniętych w sobie próżni kulistych. Efektem tego będzie zmniejszona przepuszczalność betonu.
Jak wiadomo, beton porowaty jest szczególnie wrażliwy na nasiąkliwość mróz, a napowietrzenie stosuje się głównie dla nadania betonowi cech mrozoodporności. Wyjaśnienie tej pozornej sprzeczności leży w kształcie porów. Domieszki napowietrzające zmieniają strukturę zaczynu z mikrowłoskowatej na mikroporowatą (segregator aktów prawnych).

Przy dobrze dobranej wielkości porów powietrznych ze względu na ich kulisty kształt, nie wypełniają się one wodą przy nasiąkaniu betonu. Przy zamarzaniu wody w kapilarach zwiększa ona swą objętość, lecz nie rozsadza betonu, a jedynie wypełnia pory powietrzne. Widzimy więc, że ilość potrzebnych porów kulistych jest funkcją porów kapilarnych lub wody. która może być w nich zawarta.

Niektórzy autorzy tłumaczą to też działaniem amortyzującym porów, co jednak wydaje się niezbyt słuszne, gdyż beton jest materiałem za mało sprężystym, aby pod działaniem lodu mógł odkształcać się sprężyście zmniejszając pory, zaś po odtajaniu wracać do pierwotnej postaci (promocja 3 w 1).