Plecionka sprężająca

Na tych podkładkach ułożona jest plecionka sprężająca. Jest ona zakotwiona w głowicy poprzez owinięcie w postaci pętli dokoła sworzni. Stabilizatorem napięcia tu jest śruba, służąca również bezpośrednio do naciągu uzbrojenia; aby czynność tę ułatwić, śruba jak również głowica kotwiąca od strony „ślepej” posiadają wgłębienia, w które wchodzi rdzeń (program uprawnienia budowlane na komputer).

By ułatwić obrót śruby pod naprężeniem, stosuje się łożysko w postaci kulki. Części kotwiące kabla umieszcza się poza deskowaniem, a po stwardnieniu
betonu usuwa się je po wykręceniu śruby stabilizującej, wprowadzając w ten sposób sprężenie ustroju. Rdzeń może być usunięty lub też pozostawiony w kanale.
Tutaj rdzeń znajduje się w osłonce zaopatrzonej występami pierścieniowymi, o które opiera się osłona (program uprawnienia budowlane na ANDROID). 

W tym przypadku naciąg wprowadza się za pomocą lewara hydraulicznego, o uchwycie nakręconym na „koronę” zakotwienia, do której przymocowane są druty. Przy naciągu lewar opiera się o trzpień oporowy, stabilizowany po naciągu oddzielną nakrętką, wkręconą do wewnątrz korony. Po stwardnieniu betonu sprężenie następuje przez wykręcenie tej nakrętki.
Druty są tutaj proste i wspierają się na pierścieniowych podkładkach, pomiędzy którymi ściąga się je klamrami również pierścieniowego kształtu (uprawnienia budowlane).

Należy zwrócić uwagę, że dzięki założeniu w odpowiednich odstępach przekładek zapewniających kontakt rdzenia z naciągniętymi drutami, rdzeniowi nie grozi wyboczenie, mimo obciążenia go znaczną siłą ściskającą. Zakotwienie plecionek wymaga użycia betonu drobnoziarnistego, w celu ich szczelnego otulenia; jest to pewną wadą obu opisanych systemów.
Ciekawą konstrukcję posiada kabel samosprężający J. Bakkera. Składa się on z szeregu ułożonych na sobie taśm stalowych, stanowiących na przemian elementy wstępnie rozciągnięte i elementy ściskane (tzw. rdzenie), na które przenoszą się siły z elementów rozciąganych) (program egzamin ustny).

Taśmy ściskane

Dla utrzymania naciągu, na końcach kabla założone są poprzeczne zaciski śrubowe. Te wszystkie elementy są powleczone środkiem zmniejszającym tarcie lub owinięte na przemian papierem impregnowanym; cały kabel może być również owinięty np. taśmą stalową. Ma to na celu zabezpieczenie przed związaniem z betonem.

Budowa taśm rozciąganych i ściskanych jest różna; pierwsze z nich mają na bokach występy lub wgłębienia, w których ułożone jest pierścieniowe uzbrojenie z prętów stalowych; w pierwszym przypadku kabel jest owinięty taśmą stalową ułożoną między występami. Taśmy ściskane są z boku gładkie. Kabel układa się przed betonowaniem w ten sposób, że część głowicowa (z zaciskiem kotwiącym) wystaje poza deskowanie czołowe. Po stwardnieniu betonu zacisk zluźnia się, co powoduje uwolnienie taśm ściskanych (które mogą być usunięte), podczas gdy taśmy rozciągane, dzięki występom bocznym, przekazują siły sprężające na beton (opinie o programie).

W innym wariancie autor metody proponuje zastosowanie zakotwień zabetonowanych, zaciskanych za pośrednictwem podkładki z materiału termoelektrycznego. Przepuszczając przez podkładkę prąd elektryczny, nagrzewa się ją i wywołuje jej znaczne uplastycznienie, co powoduje zwolnienie uzbrojenia sprężającego; sprężenie nie wymaga tu zatem żadnych zabiegów mechanicznych.
Przedstawimy jeszcze pokrótce interesującą, przynajmniej z teoretycznego punktu widzenia, koncepcję P. Lenka (segregator aktów prawnych).

Polega ona na zastosowaniu jednostek sprężających złożonych z dwu- lub kilkudzielnego rdzenia (ściskanego) i drutów wstępnie naciągniętych w oparciu o ten rdzeń. Taką jednostkę sprężającą zabetonowuje się (pozostawiając w betonie „okienko” manipulacyjne) i po stwardnieniu betonu usuwa się element „rozpierający” obie części rdzenia. Wskutek tego w tym przekroju działa na beton pełna siła sprężająca (promocja 3 w 1).