Płyta dachowa

Przy większych szerokościach galerii - stosowanych w bateriach silosowych więcej niż dwurzędowych - konstrukcję jej jedno lub dwukondygnacyjną stanowi najczęściej zespół pionowych żelbetowych poprzecznych ram. Ramy te wraz z przekryciem mogą opierać się na belkach podłużnych. Należy jednak dążyć do tego, aby słupy konstrukcji ramowej galerii jak najmniej obciążały belki podłużne, a opierały się bezpośrednio na ścianach komór silosowych (w miejscach ich połączenia) (program uprawnienia budowlane na komputer).

Płyta dachowa wykonywana jest ze spadkiem 1/20, w przypadku przekrycia płytami panwiowymi. Płyta monolityczna powinna być oddzielona od ścian komór silosowych dylatacją (np. warstwa asfaltu grubości 0,5- cm).
Przy pojedynczych komorach o przekroju kołowym często stosowane są ostatnio przekrycia kopułowe lub stożkowe. W tych przypadkach galeria nadsilosowa bywa zazwyczaj usytuowana ponad kopułą przekrycia. Przekrycia monolityczne wykonuje się na deskowaniu ustawionym na pomoście deskowania ślizgowego. Konstrukcja takich przekryć nie posiada żadnych cech specjalnych poza omówionymi (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przekrycia komór wielobocznych są zupełnie analogiczne do przekryć komór okrągłych, a podane wyżej zalecenia i uwagi znajdują i tu pełne zastosowanie. Oprócz opisanych wyżej konstrukcji przekrycia spotyka się niekiedy przy pojedynczych komorach wielobocznych również przekrycia ostrosłupowe.
Baterię komór silosowych o przekroju kołowym Warszawskiej Stacji Przemiału Klinkieru na Żeraniu. Bateria składa się z 6 wolnostojących komór o zewnętrznej średnicy 15 m i wysokości 30 m (wysokość ścian pionowych liczona od rzędnej terenu) (uprawnienia budowlane).

Wobec słabego gruntu, wykazującego tendencje do nierównomiernego osiadania, posadowiono komory na palach Franki. Przejmują one obciążenia od przekrycia i ścian komór, oraz od przekazywanego przez tarcie na ściany obciążenia cementem. Środkowa płyta fundamentowa wraz z tunelem przełazowym, zawierającym dwa przenośniki ślimakowe oraz urządzenia aeracyjne, spoczywa na zagęszczonym gruncie rodzimym za pośrednictwem również zagęszczonego w sposób mechaniczny gruntu nasypowego (podniesienie dna komór ponad teren podyktowane jest tu względami technologicznymi i wysokim poziomem wód gruntowych) (opinie o programie). Środkowa płyta oddylatowana od ścian komory przekazuje na grunt obciążenie przypadające na nią od materiału sypkiego wraz z obciążeniem od urządzeń spoczywających na niej.

Płaszcz silosu

Zrealizowane rozwiązania konstrukcyjne dolnej części silosów na cement. Sprawa ta wiąże się z konstrukcją obudowy przenośnika ślimakowego podającego cement na zewnątrz. Cement dostaje się z silosu do przenośnika przez rynny aeracyjne. Sam przenośnik składa się z krótkich segmentów, opierających się na łożyskach ułożonych w kanale żelbetowym. Dla zabezpieczenia prawidłowej pracy przenośnika nie wolno dopuścić do wzajemnych przesunięć pionowych poszczególnych jego segmentów. Przesunięcia te mogą być spowodowane nierównomiernym osiadaniem płaszcza silosu oraz dna (segregator aktów prawnych).

Poszczególne rozwiązania różnią się między sobą przede wszystkim sposobem połączenia elementów składowych. Mamy tu:
- dno silosu połączone monolitycznie z płaszczem i z obudową ślimaka (Cementownia Rejowiec),
- dno i kanał połączone monolitycznie, lecz oddzielone od płaszcza silosu,
- dno, kanał i płaszcz silosu oddylatowane od siebie (Cementownia Działoszyn),
- płaszcz silosu oddzielony od dna, dno połączone z obudową kanału; wewnątrz kanału specjalna prowadnica dla ślimaka została oddzielona od reszty kanału (może być oparta na niezależnych od dna silosu palach), lecz na krawędziach połączona z płaszczem silosu; dno z chudego betonu zabetonowano w dwóch fazach (Cementownia Rudniki).

W związku z przejściem obudowy ślimaka przez płaszcz silosu powstają pewne zaburzenia układu statycznego w dolnej części ściany silosu. W starszych rozwiązaniach odcinek płaszcza do wysokości l-1,5 m ponad poziom fundamentu wykonywano o 15-20 cm grubszy, co oczywiście utrudniało wykonanie płaszcza. Na ogół wtedy część dolną betonowano w deskowaniu zwykłym, a dopiero część górną w deskowaniu ślizgowym (promocja 3 w 1)..