Płytki cementowe

Wymiary ich bywają różne. Najbardziej rozpowszechnione są płytki kwadratowe 15X15 cm, grubości 2 cm (program uprawnienia budowlane na komputer). Płytki cementowe, których powierzchnia odrobiona jest „pod marmur" noszą nazwę sztucznego marmuru. Wykonuje się je na spoiwie z cementu portlandzkiego lub cementu białego z barwidłarni mineralnymi (farbami); jeżeli marmur przeznaczony jest na posadzkę, dodaje się również sztuczny karborund (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zaletą sztucznego marmuru jest bogactwo efektów barwnych. Już dawno produkuje się płytki cementowe z barwioną warstwą, lecz stosowano je tylko do układania posadzek. Obecnie organizuje się produkcję płytek i płyt tego typu do okładzin ściennych. Płytki wyrabia się z szarego, kolorowego lub barwionego cementu, pirzy czym są orne jednokolorowe lub w deseniach tworzeń za pomocą dwu lub więcej kolorów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Na grubość płytki składają się dwie warstwy: dolna o grubości 15-17 mm utworzona ze zwykłej kaprawy cementowej (1:3) oraz górna o grubości 3-4 mm, do której używa się cementów kolorowych, białych i barwionych. W ostatnich czasach fabryki wytwarzają płyty cementowe o wymiarach 0,25-1,0 m² z warstwą licową naśladującą piaskowiec, granit lub wapień, o powierzchni gładkiej lub obrobionej na wzór płyt okładzinowych z kamienia naturalnego, ciosanej, dłutowanej, groszkowanej i in. Płytki cementowe jakościowo dzielą się na trzy gatunki (uprawnienia budowlane).

Powinny one odpowiadać następującym warunkom:

• nie mogą mieć pęknięć i rozwarstwień; powierzchnia licowa płytek nie powinna być wichrowata, nie może mieć odprysków ani zawierać obcych ciał (program egzamin ustny);
• dopuszczalna graniczna falistość płytek (wklęsłość lub wypukłość mierzona wzdłuż przekątni powierzchni licowej podana jest w tablicy 4 (w mm);
• nasiąkliwość nie powinna przekraczać 10% ciężaru płytki suszonej w temperaturze 55-60″C w ciągu 4 godzin;
• zestawienie wad warstwy licowej dopuszczalnych w płytkach różnych gatunków (opinie o programie).

Płyty i płytki z kamienia naturalnego

Granit - skała krystaliczna składa się ze szpatu polnego, kwarcu i niekiedy błyszczu rogowego. Spotykany jest w różnych kolorach: szarym, czerwonym, żółtawym, różowa- wym. W praktyce nazwę granitu nadaje się często innym kamieniom skalnym różniącym się pod względom składu od granitu (patrz poniżej). Sjenit - strukturą i kolorem jest bardzo zbliżony do granitu. Różnica polega na tym, że w skład sjenitu wchodzi zawsze błyszcz rogowy (segregator aktów prawnych).

Dioryt - składa się z białego szpatu polnego i błyszczu rogowego. Na skutek zawartości dużej ilości minerałów O’ ciemnym zabarwieniu dioryt jest znacznie ciemniejszy od granitu i sjenitu. Gabro - składa się ze szpatu polnego i piroksenu. Koloni jest przeważnie ciemnego. Porfir - bywa różnych kolorów: żółtawy, czerwony i czarny. Odznacza się tym, że w drobnoziarnistej masie tkwią duże kryształy jasnego szpatu polnego i kwarcu. Porfiryt i diabaz - jest skałą najczęściej szarego, czasem zielonawego koloru, z kryształami ciemnych minerałów, błyszczu rogowego lub augitu.

Bazalt - to drobnoziarnista skala koloru czarnego z ziarnami szpatu polnego, augitu i oliwinu (promocja 3 w 1). Marmur - (po grecku - błyszczący) - wapień o budowie ziarnisto-krystalicznej - wyróżnia się wyjątkowo dużą rozmaitością kolorów i deseni. Właściwie marmurem możemy nazwać każdy wapień dający się polerować. Marmur jest najlepszym kamieniem do ozdobnego licowania wnętrz. Jako okładzina zewnętrzna marmur polerowany jest mało stosowany, gdyż szybko traci blask i mętnieje oraz nie zawsze jest odporny na mróz. Nadaje się do obróbki narzędziami i daje się doskonale polerować. Zawarte w marmurze związki żelaza z biegiem czasu tworzą pod wpływem wilgoci powietrza plamy żółtawe tub rdzawe. Plamy te szpecą wygląd marmuru, zwłaszcza jasnych jego gatunków.