Płytki ceramiczne
Uszkodzenia często stosowanych wykładzin tekstylnych lub z tworzyw sztucznych nie zanotowano, mimo iż z pewnością ulegają one również uszkodzeniom. Powodem tego był na pewno m.in. takt, że wykładziny z płytek i parkiety mają większy wpływ na całą konstrukcję podłogi niż inne wykładziny. Poza tym właśnie w dziedzinie układania płytek i parkietów wprowadzono w ostatnim czasie nowe rodzaje konstrukcji i metody układania, przy których obowiązują zmodyfikowane zasady stosowania (program uprawnienia budowlane na komputer).
Poniżej omówiono wyłącznie szkody występujące w wykładzinach kamiennych i ceramicznych oraz w podłogach drewnianych w postaci parkietów. Następnie zanalizowano te szkody i na tej podstawie podano zalecenia, których stosowanie zapobiega ich występowaniu. Wykładzinę podłogi należy wybierać stosownie do przewidywanego sposobu użyłkowania powierzchni. Płytki ceramiczne powinny odpowiadać wymaganiom normy DIN 18155 Na podłogi silnie obciążone należy stosować nieszkliwione płytki kamionkowe lub rowkowane płytki „bramowe” (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Stosowane do wykładania podłóg płyty z kamienia naturalnego powinny spełniać wymagania normy. Płyty układane na zaprawie nie powinny być w zasadzie cieńsze niż 15 mm. Do układania płytek ceramicznych (terakoty) należy używać zaprawy cementowej 1 : 4 do 1 : 6 z piaskiem o uziarnieniu 0-3 mm. Pod wykładziny z kamienia naturalnego wewnątrz budynków można używać zapraw wapienno-cementowych grupy II (uprawnienia budowlane).
Płyty podłogowe
Do wypełnienia spoin (spoinowania) należy stosować zaprawę cementową 1:3 do 1:4 z kruszywem, w którym wielkość ziaren nie przekracza 1/3 szerokości spoiny. Podłoże wykładzin z płytek musi być wolne od luźnych cząstek i innych zanieczyszczeń. Dopuszczalne nierówności podłoża przy układaniu płytek na zaprawie nie mogą przekraczać 5 mm na 0,1 m, zaś przy naklejaniu ich 2 mm na 0,1 m (program egzamin ustny).
Przy układaniu płytek na zaprawie należy zwilżać suche podłoże i spodnią stronę płytek. Przed ułożeniem płytek należy, po wstępnym zagęszczeniu i obciągnięciu naniesionej na podłoże zaprawy o konsystencji wilgotnej, nanieść cienką warstwę zaprawy drobnoziarnistej (o stosunku 1:1 do 1 :2); przy plastycznej konsystencji zaprawy wystarczy jej powierzchnię posypać cementem. Grubość warstwy zaprawy po ułożeniu płytek powinna wynosić co najmniej 10 mm, lepiej zaś 15-20 mm.
Płyty podłogowe stykające się z gruntem muszą być wyposażone w izolację wodoszczelną, uniemożliwiającą także kapilarne podciąganie wilgoci. Izolacja powinna obejmować całą powierzchnię płyty łącznie z jej połączeniami z elementami sąsiednimi, np. powinna być połączona z poziomą izolacją ścian. Progi okien na cala wysokość ściany i progi drzwi prowadzących na tarasy i balkony muszą być tak skonstruowane, aby woda nie mogła przedostawać się do pomieszczenia. Podłoże pod płytki mozaikowe musi być dostatecznie suche i wytrzymałe. Lepik musi odpowiadać wymaganiom normy DIN 281 ,.Lepiki podłogowe stosowane na zimno" (opinie o programie).
Lepik powinien być nanoszony gładzakiem na zagruntowaną powierzchnię (segregator aktów prawnych). Następnie należy go rozprowadzić szpachlą grzebieniową aż do utworzenia równomiernej warstwy o grubości co najmniej 3 mm. Wielkość powierzchni powlekanej klejem (czy lepikiem) należy tak dobierać, aby parkiet mógł zostać ułożony przed związaniem warstwy klejącej. Elementy parkietu należy nasunąć na warstwę kleju i mocno je wcisnąć, dociskając je przy tym ściśle do siebie. Ok. 80% spodniej powierzchni każdego elementu parkietu powinno być zwilżone klejem (promocja 3 w 1).
