Płytki terrazzowo-mozaikowe

Płytki terrazzowo-mozaikowe (lastricowe) z powierzchnią szlifowaną i polerowaną wyrabia się formatu 15×15 do 50×50 cm, o grubości od 2 do 5 cm) (program uprawnienia budowlane na komputer).
Płytki terrazzowo-mozaikowe (lastricowe) stosuje się do licowania ścian, układania posadzek w hallach, na podestach schodowych, w łazienkach i innych pomieszczeniach. Do licowania ścian używa się płytek niewielkich rozmiarów, do układania zaś posadzek można stosować płytki większe.
Płytki terrazzowo-mozaikowe powinny odpowiadać takim samym wymaganiom jak cementowe (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Płytki gumowe stosowane są do układania posadzek, rzadziej do licotwania ścian. Posadzki z tych płytek są szczególnie rozpowszechnione w szkołach, szpitalach, teatrach, korytarzach, salach sypialnych, łazienkach itp.
Posadzki te nie są pyłochłonne, są trudno ścieralne i mało akustyczne. Na ścianach używa się ich jako izolacji dźwiękowej. Płytki gumowe jednobarwne, mozaikowe i marmurkowe wyrabiane .są o wymiarach od 10 x 10 do 45×45 cm, grubości mm dla licowania ścian i od 3 do 8 mm dla układania podłóg (w zależności od intensywności ruchu) (uprawnienia budowlane).
Zaprawa cementowa jest to mieszanina cementu z piaskiem zarobiona wodą. Zaprawa cementowa twardniejąc i upodobniając się do kamienia łączy mocno w jedną całość cegły, płytki, poszczególne ziarna rozkruszonej skały (kamiennego grysiku) i poszczególne ziarna piasku (program egzamin ustny).

Cement portlandzki używany do zaprawy cementowej otrzymuje się przez wypalanie glin marglowych mielonych następnie na bardzo miałki proszek. W zależności od użytego surowca, temperatury i stopnia wypału oraz stopnią przemiału, cementy dzielą się na znaczną ilość gatunków i marek różniących się nazwą, kolorem i wytrzymałością.

Ciężar właściwy

Wytrzymałość (marka) cementu określa się wysokością obciążenia w kilogramach na centymetr kwadratowy poprzecznego przekroju badanej próbki z zaprawy cementowej, które powoduje zgniecenie próbki. Marka cementu jest tym wyższa, im większa jest wytrzymałość cementu. Produkuje się cementy następujących marek: „200“, „250“ 300“ „400“, „500“ i „600“.
Do robót okładzinowych i terrazzowo-mozaikowych używa się cementu marek „200“ i „250“, który odpowiada wymaganiom GOST1). Oprócz cementu portlandzkiego stosuje się do zapraw cement puzzolanowy i żużlowy (opinie o programie).

Cement portlandzki jest to proszek szary lub jasnoszary tak zmielony, że sito o 900 oczkach na 1 cm2 przepuszcza go nie mniej niż 98%, a sito o 490t) oczlcach na 1 cm2 — nie mniej niż 75%. Ciężar właściwy po wypaleni u wynosi od 3,1 do 3,3, ciężar objętościowy w stanie luźnym przyjmuje się w obliczeniach równy 1,4 t/m3, chociaż w rzeczywistości może być większy. Początek wiązania następuje nie wcześniej niż 30 minut i nie później niż 12 godzin od chwili zarobu. Cement portlandzki powinien równomiernie zmieniać objętość zarówno w wodzie, jak i przy próbie na gorąco. Jeżeli wyniki po 3 dniach są niezadowalające, za decydującą uważa się próbę dniową lub 28-dniową. Jeżeli 3-dniowte’ próba daje wyniki zadowalające i cement odpowiada wszelkim innym warunkom technicznym, to może być przyjęty bez dalszych prób (segregator aktów prawnych).

Opakowanie cementu stanowi drewniana beczka wyłożona wewnątrz papierem, worek albo worek papierowy. Ciężar cementu w beczce wynosi 155 lub 170 kg netto bądź 165 lub 180 kg brutto. Cement w worku waży 80 kg, a w worku papierowym 50 kg netto. Na każdym opakowaniu powinny być wypisane następujące dane: 1. nazwa cementowni, 2. nazwa cementu, 3. numer serii, 4. rok wyprodukowania.
Zaprawy cementowej używa się^ w robotach okładzinowych i posadzkarskich do mocowania płytek na ścianie lub na podkładzie betonowym.

Jednocześnie służy ona do łączenia płytek między sobą. Przy układaniu posadzki warstwa zaprawy nazywa się wyrównawczą lub miękkim podłożem (promocja 3 w 1).
W wypadkach kiedy powierzchnie licowane mają nierówności w postaci wyrw bądź przy licowaniu konstrukcji drewnianej, zaprawy używa się do robót pomocniczych (wstępnych), które wykonują sami robotnicy zajmujący się licowaniem.