Płytki wykładzinowe

Przy zastosowaniu zaprawy cementowej kładzionej na gips mogą tworzyć się przy zawilgoceniu pęczniejące kryształy etryngitu powodujące odpadanie płytek. Kleje dyspersyjne są mniej wodoodporne niż zaprawa cementowa, jednakże na podłoża o względnie niskiej wytrzymałości (z gipsu) oraz na podłoża pokryć ścian lekkich korzystniejsze jest użycie kleju dyspersyjnego niż zaprawy cementowej, jeśli przewiduje się, że warstwa kleju nie będzie zawilgacana od strony podłoża (program uprawnienia budowlane na komputer).

Płytki wykładzinowe naklejane na cienkiej warstwie kleju są z reguły układane metodą „floatingu" (opisaną m.in. w DIN 18156, część 1), przy której klej bądź zaprawa jest nanoszona bezpośrednio na podłoże. Jeżeli pracę wykonuje się za pomocą szpachli grzebieniowej, to nie można zapewnić mocnego związania kleju z podłożem, natomiast nanoszenie kleju gładką szpachlą umożliwia mocne przyciśnięcie masy klejącej do podłoża (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Bardzo cienko nakładane warstwy kleju nie mogą wypełnić nawet niedużych nierówności i spodnia strona płytki szczególnie jeżeli jest ona żłobkowana może nie zostać wystarczająco zwilżona klejem. Dlatego niezbędna grubość warstwy kleju zależy od rodzaju wyżłobień na spodniej stronie płytki. Grubość warstwy kleju powinna wynosić co najmniej 3 mm. Przez wyczesanie nałożonego kleju szpachlą grzebieniową łatwiej można osiągnąć równomierną grubość warstwy, a więc łatwiejsze jest równe ułożenie płytek(uprawnienia budowlane).

Lekkie przyciśnięcie płytki

Gdy na powierzchni nałożonego kleju utworzy się zaschnięta cienka warstewka, oznacza to początek jego wiązania. Nie jest już wówczas możliwe trwałe przyklejenie płytki. Czas między nałożeniem kleju a rozpoczęciem zasychania powierzchni zależy od temperatury pomieszczenia, wilgotności powietrza i jego ruchu w pomieszczeniu. Przy hydraulicznie twardniejącej cienkiej warstwie zaprawy wiązanie powierzchni może następować już np. po 10 minutach po rozłożeniu zaprawy (program egzamin ustny).

Lekkie przyciśnięcie płytki do podłoża nie gwarantuje nawilżenia klejem całej jej powierzchni. Zbyt wąskie szczeliny między płytkami (mniejsze niż 2 mm) z trudem daję się wypełnić zaprawę spoinowa, natomiast przy zbyt szerokich szczelinach (większych niż 4-5 cm) mogę w spoinach powstać rysy skurczowe.

Na skutek skurczu i pęcznienia zaprawy w spoinach, odkształceń powłoki z płytek, jak i jej podłoża, występujących przy zastosowaniu zwykłych zapraw spoinowych sporządzonych na bazie gipsu i cementu, nie można mieć pewności, czy na brzegach spoin nie powstanę włoskowate rysy przepuszczające wodę. Dlatego też spoinowane okładziny z płytek nie są wodoszczelne (opinie o programie). Przez zastosowanie kitu spoinowego z żywicy epoksydowej, który może być układany w spoinach tak jak inne materiały spoinowe, można w znacznym stopniu zapobiec tworzeniu się rys i osiągnąć polepszenie szczelności okładziny z płytek.

Okładziny z płytek wolno układać tylko na starannie przygotowanym i równym podłożu. Przy układaniu płytek na tynku z zapraw grupy II i IV i na podłożu z płyt wiórowych lub gipsowo-kartonowych na ścianach suchych lub narażonych na niewielkie tylko działanie wilgoci lepiej jest przyklejać płytki na kleje dyspersyjne niż na zaprawę więżącą hydraulicznie (segregator aktów prawnych).

Klej należy za pomocą kielni mocno naciągać na podłoże i tak go wyczesać szpachlą grzebieniową, aby powstała równa warstwa o grubości co najmniej 3 mm. Należy tak wymierzyć wielkość powierzchni ściany przewidzianą do wyłożenia płytkami w jednym ciągu roboczym, aby nałożony klej nie rozpoczął wiązania przed ułożeniem wszystkich płytek.

Płytki muszą być mocno wciśnięte (ewentualnie przez opukanie) w warstwę kleju, aby co najmniej 60-80% spodniej powierzchni płytki było pokryte klejem. Należy przy tym przeprowadzić wyrywkową próbę polegającą na podnoszeniu już ułożonej płytki i skontrolowaniu, czy nawilżenie jest wystarczające (promocja 3 w 1).