Płyty aluminiowe

Sklejkę zastosowano również do prefabrykacji płyt usztywnionych szkieletem. Metodę tę rozwinęła firma Modular Structures Inc. Tacoma, Washington. Płyty o strukturze „naprężonej skóry” wykonywano ze sklejki jodłowej o grubości 9,25 mm, którą przyklejano pod ciśnieniem dwustronnie do lekkich listew lub sworzni. Obydwie powierzchnie twardniały jednocześnie, przy czym klej ogrzewano prądem wielkiej częstotliwości. Między płytami umieszczano warstwę izolacyjną z bawełny o grubości od 25 do 50 mm (program uprawnienia budowlane na komputer).

Rozwój produkcji laminatów złożonych, składających się z płyt o dużej wytrzymałości powierzchniowej i z rdzenia (wnętrza) o strukturze przypominającej plaster miodu, sklejonych ze sobą za pomocą klejów syntetycznych, zapoczątkował produkcję płyt, w których warstwy zewnętrzne były aluminiowe, a rdzeń o strukturze plastra miodu wykonany był z pasków papieru impregnowanego żywicą. Płyty takie zastosowano w USA przy budowie budynków doświadczalnych. Znormalizowane płyty miały grubość od 50 do 75 mm, a jako rdzeń służyła kratownica z papieru nośnikowego, przyklejona do powłok aluminiowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Podłoga żelbetowa spoczywała na blokach z betonu żużlowego, płyty zaś przymocowywano do betonu za pomocą śrub. Płyty były zaopatrzone w specjalne stopki ułatwiające ich montaż. Ze względu na lekkość tego typu konstrukcji oraz na specyficzną strukturę materiału, zapewniającą zwiększenie jego wytrzymałości, dach wspierał się na płytach (uprawnienia budowlane).

Przedsiębiorstwo Building Construction Division of Air Conditioning and Engineering Ltd. w Irlandii wykonało ciekawy prefabrykowany budynek stosując płyty Dufaylite, posiadające również strukturę plastra miodu. Z materiału tego wzniesiono budynek szkolny w kształcie litery T, zbudowany na wzór budynków szkolnych wykonywanych z płyt aluminiowych. Laminaty złożone z płyt o strukturze plastra miodu zmontowano między szkieletem ze stopu aluminiowego, a dla umożliwienia zmiany wymiarów w przypadku wahań temperatury wykonano odpowiednie złącza pokrywając je specjalnymi nakładkami (program egzamin ustny).

Cienkie warstwy materiału

Cienkie warstwy materiału stanowiące zewnętrzną powłokę („skórę”) złożonych laminatów usztywnione były rdzeniem mającym strukturę plastra miodu. Warstwy służące jako „skóry” wykonano po zewnętrznej stronie z masy składającej się z żywicy, miazgi drzewnej i azbestu, po wewnętrznej zaś stronie - z płyt twardego drewna. Grubość warstw wynosiła od 3 do 6 mm. Twarde płyty pokrywano niekiedy dekoracyjną okleiną (fornirem). „Skóry” powlekano specjalnym klejem wiążącym na zimno, a po ułożeniu między nimi rdzenia układano powstałe w ten sposób płyty poziomo, czekając na utwardzenie kleju (opinie o programie).

Proces ten nie wymagał stosowania specjalnego nacisku z wyjątkiem użycia pomocniczych ciężarów nakładanych na górną płytę dla lepszego związania płyt wierzchnich z rdzeniem. Otrzymane laminaty pozostawiano w spokoju przez 12 godzin, aby klej mógł stwardnieć, a po upływie dalszych 24 godzin płyty pozostawione w temperaturze pokojowej były już całkowicie sklejone i gotowe do obcięcia i transportu. Lepszą izolację cieplną można uzyskać wypełniając oczka konstrukcji rdzenia płyt odpowiednim lekkim materiałem, jak vermikulitem^]), rozdrobnionym korkiem lub mocznikowo-formaldehydowym tworzywem piankowym; w omawianym doświadczalnym budynku szkolnym do izolacji rdzenia zastosowano vermikulit, zewnętrzną stronę płyt powlekano lakierem z żywicy syntetycznej już po zmontowaniu budynku (segregator aktów prawnych).

Prototyp takiej szkoły wybudowało Ministerstwo Oświaty w Irlandii, zlecając robotę firmie Air Conditioning and Engineering, która wykonała zamówienie w swej fabryce w Tandragee. Dalsze budynki tego typu wybudowano później i w innych miejscowościach Irlandii (promocja 3 w 1). Ten rodzaj laminatów złożonych zastosowano pierwotnie po długich i wyczerpujących badaniach jako materiał konstrukcyjny do budowy samolotów. Materiał ten wprowadzono do budownictwa z zamiarem użycia go do budowy ścian o lekkiej (jedna szesnasta ciężaru konstrukcji z cegły) i ekonomicznej konstrukcji.