Płyty fundamentowe
W nowszych rozwiązaniach zastosowano wzmocnienie płaszcza w okolicy otworu przez dobetonowanie wokół otworu po przejściu deskowania ślizgowego ramki wzmacniacej w postaci pogrubienia płaszcza, albo w postaci odcinka obudowy kanału przenośnika. Dobetonowaną część konstrukcji połączono z wykonanym w ślizgu betonem płaszcza za pomocą wypuszczonych strzemion i płaskowników, do których przymocowuje się dodatkowe zbrojenie wzmocnienia (program uprawnienia budowlane na komputer).
W Ankarze (Turcja) w latach 1955-57 wybudowano duży zespół silosów zbożowych o łącznej pojemności 60000 ton. Zdolność załadunkowa silosu na środki transportu wynosi 300 t na godzinę, zdolność zaś wyładowcza 200 t na godzinę. Cała konstrukcja ma 3 x 26 = 78 komór cylindrycznych średnicy 6,0 m, wysokości 30 m i pojemności 625 t każda, oraz 2 x 24 = 48 komór dodatkowych (między komorami głównymi) o pojemności 160 t każda (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Całkowita długość zespołu wynosi 200 m. Jest on podzielony 4 dylatacjami na: 2 zespoły silosów o powierzchni 25x19m, 2 zespoły 31,2 x 19,0 m część środkową manipulacyjną o powierzchni 25X15m. Taki podział pozwala na nierównomierne osiadanie poszczególnych części.
Konstrukcja została posadowiona na płytach żelbetowych o grubości w części manipulacyjnej 80 cm. Podłoże gruntowe - warstwa gliny o zmiennej grubości z przewarstwieniami piasku i pospółki. Płyty fundamentowe przeliczone przewidując linie załomu po stronie dolnej płyty na linii słupów oraz współśrodkowe linie załomu na stronie górnej. Płytę, na której ustawione są ściany silosów, oparto na słupach bez głowic. Stożkowe leje poszczególnych komór zostały ukształtowane przez nadbetonowanie chudym betonem. Silos wykonano w deskowaniu ślizgowym, podnoszonym na prętach nośnych zabetonowanych w ścianach komór (uprawnienia budowlane). Przy założonej marce betonu 210 kG/cm2 uzyskano średnią wytrzymałość betonu 300 kG/cm2, przy średnim rozrzucie 60 kG/cm2.
Pierścień fundamentowy
W Zakładach Soli Potasowej w Wunsdorf koło Hann wybudowano okrągły silos przelotowy o pojemności 2000 ton (program egzamin ustny). Konstrukcja silosu, składającego się ze stożka środkowego opartego na fundamencie pierścieniowym, płaszcza walcowego opartego wspornikowo poprzez 8 słupów na tym samym fundamencie, płaskiej płyty przekrycia z otworem zasypowym i nadbudówką przekrytą dachem stożkowym. Ze względu na znaczny ruch materiału wybrano inny niż zwykle sposób opróżniania, a mianowicie na całym obwodzie. Z otworów wysypuje się sól na ławę zabetonowaną wokół silosu, z której ruchomy „pług” przerzuca ją na taśmę biegnącą wokół silosu.
Szczegół wylotu silosu i zbrojenie słupka ze wspornikiem (opinie o programie). Konstrukcja silosu w części górnej nie odbiega od ogólnie stosowanych. Stożkowy dach nadbudówki oddzielony od wieńca przerwą dylatacyjną obliczono jako powłokę w stanie błonowym, a płytę przekrycia - jako pełną płytę okrągłą bez otworu. Płaszcz silosu oparty na 8 słupach obliczono na niesymetryczne obciążenie materiałem i na zmienną temperaturę ściany. Uwzględniono także wpływ dynamicznych uderzeń materiału na ściany. Dało to poważne zakłócenie stanu błonowego, tak że praktycznie zbrojenie obliczone dla obciążenia symetrycznego powiększono trzykrotnie, a grubość ściany zwiększono z 20 na 25 cm (segregator aktów prawnych).
Podobnie obliczono stożek środkowy, którego ścianę wykonano o zmiennej grubości - górą 15 cm, a dołem 30 cm. Rozpór występujący w dolnej części stożka przejmuje pierścień fundamentowy. Cały ciężar silosu 4200 T przekazuje się na grunt przez pierścień fundamentowy o szerokości 3,5 m. Podłoże gruntowe - zwietrzały piaskowiec o naprężeniu dopuszczalnym 3.5 kG/cm2.
Ze względu na duży ruch masy soli i jej korozyjne działanie ściany wewnętrzne płaszcza oraz stożka wyłożono klinkierem, ławę płytkami z leizny bazaltowej, a wierzchołek stożka zaopatrzono w wymienny kaptur stalowy. Krawędź ławy i zamknięcia wzmocniono profilami stalowymi (promocja 3 w 1).
Dla ochrony betonu i stali od pyłu solnego zastosowano jako pokrycie grubą płytę bez żeber, a w celu uniknięcia pocenia się ścian wykonano na zewnątrz izolację termiczną z waty szklanej osłoniętą płaszczem blaszanym umocowanym na wspornikach wystających ze ściany.
