Płyty marmurowe

W celu sporządzania dywanowych płyt marmurowych układa się na dnie rozbieralnej drewnianej formy pod szkłem rysunek (kalkę), na którym wykreślone jest lustrzane (odwrotne) odbicie desenia.’. Na kalkę nakłada się stroną licową kawałki marmuru grubości 20-25 mm kształtem i wymiarami odpowiadające deseniowi. Po wypełnieniu całej formy spoiny między kawałkami marmuiu zalewa się zaczynem cementowym zabarwianym w razie potrzeby farbą (grafitem dla czarnego marmuru, minią dla czerwonego itd.). Do płyt z białego marmuru używany jest biały cement (program uprawnienia budowlane na komputer).

W celu sporządzenia płyt imitujących okruchowce kawałki marmuru układa się w formie bez uprzedniej obróbki. Spoiny między kawałkami marmuru dosyć szerokie i kształtu nieregularnego wypełniane są marmurowym grysikiem przed zalaniem zaczynem cementowym. Po zalaniu spoin do formy wkłada się siatkę stalową z drutu 3 lub 4 milimetrowego i pokrywa się ją warstwą zaprawy cementowej 1 : 2 o grubości 25 mim. W ten sposób ogólna grubość płyt wynosi 50 mm. Wypełnione formy nagrzewa się w komorze parą o temperaturze 70-h80°C przez 12-15 godzin. Następnie po wyjęciu z form płyty dojrzewają w ciągu 5 godzin, po czym szlifuje się je kamieniem karborundowym i poleruje wojłokiem (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wszystkie gatunki marmuru używane do wyrobu danego rodzaju mozaikowych płyt posadzkowych powinny mieć tę samą ścieralność. W przeciwnym wypadku posadzka zużywa się nierównomiernie i tworzą się na niej nierówności.

Masa drobnoziarnista

W celu ochrony przed uszkodzeniem świeżą podłogę nakrywa się warstwą trocin grubości do 5 cm. Przed oddaniem do użytku posadzkę należy zmyć ciepłą wodą i natrzeć naturalnym woskiem (uprawnienia budowlane).
Wzorniki powinny być łatwo i prosto rozbieralne. Najpierw wypełnia się masą otwory we wzornikach, później zaś nakłada się masę terrazzową na pozostałą powierzchnię podłogi.
Przy posadzkach wzorzystych w miejscach ornamentów układa się zamiast wzornika modele z drewna, gipsu lub betonu o brzegach stażowanych, powleczone lakiem szelakowym. Następnie układa się masę terrazzową na całej powierzchni podłogi (tło), modele wyjmuje się, powstałe zaś po wyjęciu wolne przestrzenie wypełnia się odpowiednio masą kolorową, po uprzednim przygotowaniu podłoża (program egzamin ustny).
Desenie mozaikowe mają zwykle kształt czworoboków, prostokątów, kół lub komórek wosczyny.

Desenie z małych kwadracików podobne są do wzorów wyszywanych krzyżykami. Dla deseni o liniach krzywych lub skomplikowanych prostolinijnych stosowane są wzorniki z o- tworami, w których układa się barwną masę terrazzową.
Tworzące się w trakcie roboty na powierzchni terrazzo pory lub wyszczerbienia należy zaszpachlować nie później niż następnego dnia mieszaniną kolorowego cementu z drobnym piaskiem (opinie o programie).
Fryzy, ramki, naroża i wzory z niewielkich kamieni w formie sześcianów lub innego kształtu można układać podobnie jak mozaikę. Jako wzorce do takiej mozaiki mogą służyć wzory do wyszywania w kształcie figfur geometrycznych, rzadziej wzory kreskowe z barwnymi plamami, zwykle nieregularnej formy geometrycznej, jak na linoleum, chodnikach itp.

Mozaikę bezpośrednio na betonowym podłożu tworzy się według nakreślonego rysunku w naturalnej wielkości kolorową kredą lub ołówkiem na cienkim papierze. Papier z rysunkiem kładzie się na podłożu betonowym dobrze zmoczonym mlekiem cementowym; na papier nakłada się ściśle według rysunku poszczególne kamienie mozaiki na zaprawie cementowej; do prostych linii używa się linijki, do krzywych krzywika (segregator aktów prawnych).

Masę drobnoziarnistą używaną do płaskich ornamentów nakłada się wyciskając ją poprzez miękki lejek. Posadzki o prostym rysunku z kostek lub płytek można kłaść bez użycia drewnianych lub mosiężnych wzorników; kamienie mozaiki układa się odliczając je lub odmierzając odległości. Przy bardziej skomplikowanym rysunku można zastosować drewniane lub tekturowe wzorniki (promocja 3 w 1).