Płyty Marunit

Płyty typu Marunit prasowane są z paździerzy lnianych. Wymiary — 115 X 115 cm, grubość od 4 do 12 mm (program uprawnienia budowlane na komputer). Stosowane są jako izolacja podpodłogowa lub do obicia ścian,
Płyty pilśniowe. Płyty te wykonuje się zasadniczo z włókien drzewnych, otrzymywanych drogą specjalnej obróbki masy drzewnej. Wyrabiane są płyty porowate, twarde, twarde specjalne i bardzo twarde.

Stopień twardości płyt zależny jest od przebiegu prasowania. Płyty wyrabia się w różnych gatunkach i grubościach (od 3,2 do 19,0 mm); szerokość wszystkich płyt wynosi 122 cm, długość od 200 do 500 cm; stanowią one bardzo dobrą izolację cieplną i dźwiękową, są łatwe do obróbki — cięcia, przybijania, klejenia itd.
Płyty pilśniowe mają ostatnio bardzo szerokie zastosowanie w budownictwie mieszkaniowym. Nadają się pod wyprawę, do wykładania ścian, podłóg, na wyroby stolarskie itd.

Filc termoakustyczny, produkowany z juty, w rolach o szerokości 1 m i długości do 50 m, grubości 3,5 i 8 mm. Jest on bardzo dobrą izolacją cieplną i dźwiękową. Stosuje się do izolacji stropów, ścian i do obić drzwiowych; można go również nasycać preparatami przeciwwilgociowymi (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Wyroby azbestowe. Oddzielną grupę stanowią wyroby azbestowe, jak:
0 płyty azbestowe (pilśń azbestowa w arkuszach i zwojach, o grub. 8 mm),
1 tektura azbestowa w arkuszach, o grub. 2 mm,
2 papier azbestowy, o grub, poniżej 1 mm (uprawnienia budowlane).

Wyroby azbestowe służą zwykle do ochrony przeciwogniowej. Włókna azbestowe są kosztowne, toteż stanowią najczęściej 15—30°/o dodatek do innych materiałów izolacyjnych. Składnikami w wyrobach azbestowych są poza tym ziemie okrzemkowe, proszek magnezjowy lub dolomitowy, cement magnezjowy itp.
Wyroby żużlowe stanowią drugą grupę materiałów izolacyjnych nieorganicznych. Są to:
a) wełna żużlowa podobna do waty zwyczajnej — używa się ją na izolację w stanie luźnym,
b) płyty z wełny żużlowej (pilśń żużlowa); przy produkcji prasuje się ze spoiwem asfaltowym lub ze szkłem wodnym; używane są na izolację stropów.

Wyroby z włókien szklanych. W budownictwie mają zastosowanie następujące materiały:
0 wata szklana, dobry materiał izolacyjny,
1 płyty z waty szklanej (pilśń szklana), które są bardzo dobrym, lecz drogim materiałem izolacyjnym.

Żelazo chemicznie czyste

Niektóre metale ze względu na swe własności znalazły szerokie zastosowanie w technice. Do tych metali w pierwszym rzędzie należy żelazo (program egzamin ustny).

Żelazo chemicznie czyste (Fe) nie ma zastosowania w technice, natomiast przez dodanie pewnej ilości węgla do żelaza nabiera ono specjalnych własności, dzięki którym staje się bardzo użyteczne. Takie żelazo nazywa się technicznie czystym. Żelazo, jak i większość metali, występuje w przyrodzie w połączeniu z innymi pierwiastkami i minerałami, tworząc niekiedy większe lub mniejsze pokłady w skorupie ziemskiej. Są to tzw. rudy żelaza. Domieszki niemetaliczne rudy — minerały — stanowią tzw. skałę płoną. Z rudy żelaza otrzymuje się żelazo technicznie czyste.

Nauka o zespole procesów mających na celu otrzymanie z rudy żelaza metalu technicznie czystego nazywa się metalurgią żelaza. Rudę żelazną po wydobyciu poddaje się wstępnemu mechanicznemu oczyszczaniu i rozdrobnieniu, po czym ładuje się ją do specjalnych pieców hutniczych, z których otrzymuje się tzw. surówkę żelazną, stanowiącą połączenie żelaza z węglem (opinie o programie). Rozróżnia się dwa typowe gatunki surówki żelaznej, a mianowicie szarą i białą.

Zasadnicza różnica polega na tym, że w surówce szarej węgiel występuje swobodnie w postaci grafitu, w surówce białej węgiel jest chemicznie związany z żelazem. Surówka szara zawiera 3-5-4% węgla, poza tym zwykle inne domieszki (jak mangan i fosfor). Surówka szara po roztopieniu daje żeliwo szare, materiał dość wytrzymały na ściskanie, a nie wytrzymały na rozciąganie i uderzenia.

Surówka biała zawiera 3—5% węgla, nieznaczne ilości manganu, służy do wyrobu stali. Stal otrzymuje się przez odwęglenie surówki białej, tj. przez zredukowanie w surowcu białym ilości węgla. Ilość węgla zostaje zredukowana do 0,05—1,7% — zależnie od gatunku stali. Odwęglenie surówki odbywa się przez wypalanie węgla za pomocą tlenu zawartego w powietrzu (segregator aktów prawnych).

Jest cały szereg metod odwęglania surówki białej; przeważnie polegają one na przedmuchiwaniu powietrzem roztopionej surówki. Bardzo rozpowszechnioną jest metoda Martina, ostatnio metoda elektryczna.
Jeżeli stal oprócz żelaza i węgla oraz małych domieszek manganu, krzemu i znikomych ilości siarki i fosforu — innych domieszek nie zawiera, wówczas stal taka nazywa się stalą węglową (promocja 3 w 1).

Jeżeli zaś stal poza wyżej wymienionymi domieszkami zawiera pewne ilości innych metali, jak niklu, chromu, wolframu itd., to taka stal nazywa się stopową. Oba te rodzaje stali możemy podzielić na stal konstrukcyjną — przeznaczoną na wyrób części maszyn, konstrukcje budowlane, okucia itp., oraz na stal narzędziową — przeznaczoną na wyrób narzędzi.