Przeciekanie dachów

Usterki, wady, a nawet awarie, z którymi spotykamy się w długiej historii budownictwa, są wynikiem kompleksowego działania szeregu czynników, jak: wady samych materiałów budowlanych (ich jakość lub niewłaściwe stosowanie), błędy projektowania, niewłaściwe wykonawstwo, a nawet często niedbała lub nieumiejętna eksploatacja przez użytkowników. Jest to więc problem bardzo trudny i złożony (program uprawnienia budowlane na komputer).

Nie można zatem powiedzieć, aby w budownictwie mieszkaniowym, a szczególnie realizowanym metodami uprzemysłowionymi, istniała wybrana grupa problemów jednoznacznie przypisana jednemu z wyżej wymienionych czynników. Szeregując wady wpływające na zużycie budynku i okres jego eksploatacji na pierwszym miejscu należy postawić wpływ niewłaściwych cech technicznych stosowanych materiałów bądź nieodpowiedniego ich stosowania. Prześledźmy działanie wszystkich czynników wymienionych na początku na dwóch podstawowych elementach składowych budynku, jakimi są lach i ściana zewnętrzna (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dach. Analiza wad powodujących przeciekanie dachów i stropodachów wykazała, że podstawową przyczyną tego zjawiska były nieprawidłowości w doborze materiałów do wykonywania pokryć dachowych. Podstawowym błędem jest mieszanie materiałów smołowych i asfaltowych (uprawnienia budowlane). Postanowienia normy PN-71/B-10240 Papowe pokrycia dachowe wyraźnie precyzują wymagania w zakresie wykonania poszczególnych warstw pokrycia.

Wszystkie warstwy pokrycia (spodnie i wierzchnie) mają być wykonane z tego samego materiału. Do przyklejania pap asfaltowych należy używać lepików asfaltowych, a papy smołowe lepi się lepikiem smołowym lub smołą dachową. Połączenie materiałów smołowych z asfaltowymi, wskutek zakłócenia układów koloidalnych, jakimi są smoły i asfalty, w sposób zasadniczy pogarsza walory techniczne pokrycia. Błędem jest również stosowanie pap smołowych na podłożach betonowych (program egzamin ustny).

Wady w elementach żużlobetonowych

Do konserwacji dachów stosuje się nagminnie abizol „R” środek przeznaczony do gruntowania podłoży betonowych. Stwierdzono również częste, niedopuszczalne przypadki konserwowania pokryć asfaltowych smołą, w sporadycznych przypadkach ksylamitem, oraz mieszania lepików smołowych i asfaltowych (opinie o programie).

Dla zapewnienia lokatorom komfortu użytkowania mieszkania ściany zewnętrzne muszą być zaprojektowane i wykonane z materiałów, które nie tracą dobrych właściwości cieplno-wilgotnościowych i wytrzymałościowych oraz dających się łatwo konserwować, naprawiać lub wymieniać.

Z dotychczasowych doświadczeń wynika jednak, że wymienione wymagania nie zawsze są spełniane. Przykładem tego mogą być budynki, w których ściany zewnętrzne wykonano z prefabrykatów żużlobetonowych (technologia Kleyff-Kasprzak), keramzytobetonowych (technologia UW2-J i Ż), ceramiczno-betonowych, tzw. Cerbet, z okresu 1968-1970, oraz wielowarstwowych, szczególnie z zastosowaniem szkła piankowego, polocelu lub płyt wiórowo-cementowych jako materiału izolacyjnego (charakterystyka techniczno-technologiczna tych budynków) (segregator aktów prawnych).

Wady występujące w elementach żużlobetonowych okazały się dużym problemem technicznym. Ten materiał, tak szeroko stosowany w budownictwie wielkoblokowym, okazał się zawodny. W wielu elementach stwierdzono reakcję chemiczną, którą zakwalifikowano jako rozpad krzemionowy żużlobetonu. Badania przeprowadzone w 1961 roku przez Instytut Techniki Budowlanej wykazały, że występowanie w żużlach o wysokim stopniu zasadowości kryształów B-dwukrzemianów stwarza możliwość powstawania rozpadu krzemionowego żużla. Stąd w budownictwie warszawskim obserwuje się znamienne zjawisko występowania na jednej elewacji obok siebie elementów o krańcowo zróżnicowanej wytrzymałości i dlatego wszystkie budynki o ścianach żużlowych podlegają obecnie obserwacjom, a budynki kwestionowane poddawane są dokładnym badaniom (promocja 3 w 1).