Płyty pomostowe mostów kamiennych

W miejscu najbardziej zagłębionym wykonuje się w blasze otwór okrągły o średnicy ok. 70 mm. W przypadku zastosowania na moście balastu otwór pod balastem przykryty jest kołpakiem z otworami (przykrywą żeliwną z otworami, nazywaną również grzybkiem) do odprowadzania wody. Pod otworem odpływowym przyspawana jest rura z kapinosem. Spływająca tą rurą woda na mostach nad przejazdami odprowadzana jest rynną podłużną (program uprawnienia budowlane na komputer).. Przy przyczółkach rynna podłużna łączy się z rynną poprzeczną, która z kolei odprowadza wodę do rury spustowej.
Nad torami kolejowymi i nad rzekami zasadniczo rynny takie nie są konieczne.

Płyty pomostowe mostów kamiennych, betonowych lub żelbetowych izoluje się zgodnie z zasadami wykonywania izolacji wodoszczelnych przy wszelkich budowlach żelbetowych lub betonowych.
Jeżeli płyta pomostowa mostu jest żelbetowa, to izolację wykonuje się według tych samych zasad co izolację mostów żelbetowych, betonowych lub kamiennych. Również jeżeli most ma konstrukcję pomostową dolną, to płyty pomostowe powinny być tak ukształtowane, aby styki brzegów izolacji bocznej ze stalowymi belkami głównymi lub specjalnymi blachami zmniejszyć do minimum (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Jeżeli płyta pomostowa składa się z blach nieckowych, cylindrycznych lub płaskich, to należy ją tak wykonać, aby poza otworami przeznaczonymi do odpływu wody całkowicie była szczelna i aby woda przesiąkająca przez nadsypkę nie mogła przeniknąć w głąb między elementy konstrukcji stalowej.

Płyty pomostowe pospawane z blach w sposób ciągły są szczelne. Blachy powinny zachodzić na siebie lub stykać się w ten sposób, aby nie mogły się tworzyć żadne zbiorniki wody. Dlatego szczelne spawanie blach może być uważane za lepsze od nitowania.
Cała powierzchnia płyty pomostowej powinna otrzymać powłokę zabezpieczającą przed rdzewieniem, najczęściej w postaci powłoki bitumicznej (uprawnienia budowlane).

Puste przestrzenie

Jeśli blachy są nitowane, to nity powinny być przykryte warstwą masy asfaltowej lub zaprawy bitumicznej o grubości 5 mm. Należy przy tym uprzednio należycie oczyszczone i wpuszczone blachy i nity zagruntować roztworem asfaltowym, a wszystkie drobne wgłębienia pomiędzy elementami stalowymi wyszpachlować masą lub zaprawą asfaltową. Nad nitami i stykami należy ułożyć siatkę stalową z drutu o grubości ok. 1,5 mm i o prześwicie oczek 12 mm (program egzamin ustny).

Na przygotowany w ten sposób podkład nakłada się powłokę izolacyjną, przy czym masa powłokowa asfaltowa powinna być wciśnięta do oczek siatki. Siatki z blachy cięto-ciągnionej do tego celu nie nadają się, ponieważ ostrokątne oczka źle się wypełniają masą izolacyjną i mogą pozostać puste przestrzenie.
Środki, które należy zastosować do izolacji tuneli, zależą od rodzaju i warunków, w jakich znajduje się konstrukcja, od obciążenia górotworem, od ilości i chemicznego składu wody gruntowej występującej w górotworze, od stopnia agresywności gazów spalinowych oraz od innych czynników.

Tunele w górotworach stale suchych, wytrzymałych i odpornych na wpływy atmosferyczne mogą pozostawać bez obudowy (obmurowania) i bez izolacji. Jeżeli skała jest uszkodzona przez gazy spalinowe, to należy ją zabezpieczyć warstwą wyprawy.
Tunele w skale stale suchej, lecz o małej wytrzymałości wymagają zastosowania obudowy (obmurowania) bez izolacji (opinie o programie).
W tunelach, w których kamienie lub klinkier obudowy zostały uszkodzone przez gazy spalinowe lub mróz, należy kamienie w miejscach uszkodzonych wyciąć, spoiny gruntownie oczyścić i na powierzchnię nałożyć beton natryskowy (segregator aktów prawnych).

W górotworach mokrych lub pierwotnie suchych, lecz takich, które później mogą stać się mokre, należy do tuneli zastosować obudowę murowaną, kamienną, betonową lub żelbetową oraz izolację.
Przy nowych tunelach zwykle stosuje się izolację grzbietu, jeśli nawet woda gruntowa nie zawiera żadnych szkodliwych składników (promocja 3 w 1).