Płyty stropowe

W zależności od kierunku usytuowania w stosunku do osi podłużnej budynku ścian nośnych lub podciągów, przejmujących obciążenie od stropów, rozróżnia się: układ, podłużny, w którym ściany nośne lub podciągi usytuowane są podłużnie w budynku, tj. biegną w kierunku równoległym do osi podłużnej budynku (program uprawnienia budowlane na komputer),

1. układ, krzyżowy, w którym ściany nośne lub podciągi usytuowane są w budynku zarówno poprzecznie, jak i podłużnie,
2. układ poprzeczny, w którym ściany nośne lub podciągi usytuowane są poprzecznie w budynku, tj. biegną w kierunku prostopadłym do osi podłużnej budynku (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W budynkach o układzie krzyżowym płyty stropowe oparte są z reguły na całym obwodzie (tzn. krzyżowe zbrojone). W budynkach szkieletowych o układzie krzyżowym płyty stropowe mogą być również oparte bezpośrednio na słupach, z wyeliminowaniem podciągów jako osobnych elementów konstrukcji budynku (uprawnienia budowlane).

Podłużny układ konstrukcyjny budynków z prefabrykatów wielkowymiarowych ze ścianami nośnymi nawiązuje do tradycyjnych rozwiązań konstrukcyjnych, stosowanych w budynkach murowanych. Podłużne ściany zewnętrzne, przejmujące obciążenie od stropów, charakteryzować się muszą nie tylko należytą izolacją termiczną, lecz również i odpowiednią nośnością. Wymagania konstrukcyjne wpływają odpowiednio na stosunek szerokości otworu okiennego do szerokości filaru międzyokiennego (program egzamin ustny).

W budynkach ze ścianami nośnymi w układzie krzyżowym, podłużna ściana zewnętrzna przenosi jedynie część obciążenia od stropów. W poprzecznym układzie konstrukcyjnym podłużne ściany zewnętrzne nie przejmują obciążeń od stropów. Jeżeli ściany te projektowane są jako ściany samonośne, wyraz architektoniczny budynku stosunkowo mało jeszcze różni się od wyrazu budynku o układzie podłużnym. Natomiast w przypadku niesamonośnych (z reguły niekonstrukcyjnych) ścian zewnętrznych szerokość otworów okiennych może być dowolnie duża.

W budynkach w układzie poprzecznym wyraźne zróżnicowanie funkcji konstrukcyjnych i termoizolacyjnych pozwala na pełne wykorzystanie własności wytrzymałościowych betonu zwykłego w nośnych ścianach wewnętrznych i własności betonów termoizolacyjnych w ścianach zewnętrznych (opinie o programie).

Istnieje również możliwość stosowania nowych materiałów cieplnoizolacyjnych w ścianach zewnętrznych. Z tego względu w budynkach ze ścianami nośnymi z prefabrykatów wielkowymiarowych poprzeczny układ konstrukcyjny znajduje szczególnie często zastosowanie.

Konstrukcje bezbelkowe

Dla konstrukcji szkieletowych kierunek rozpięcia stropów, a więc układ konstrukcyjny budynku, ma mniejsze znaczenie. Konstrukcje tego rodzaju dzieli się zwykle na konstrukcje z prefabrykowanych słupów i belek (segregator aktów prawnych).

Konstrukcje bezbelkowe, w których płyty stropowe opierają się bezpośrednio na słupach, konstrukcje z prefabrykatów ramowych. Ściany w budynkach o konstrukcji szkieletowej mogą być wykonane z prefabrykatów wielkowymiarowych lub mogą być murowane ręcznie z bloczków o mniejszych wymiarach. W tym drugim przypadku poziom uprzemysłowienia budownictwa jest dość niski. Bardzo korzystnym rozwiązaniem jest stosowanie w budynkach o konstrukcji szkieletowej lekkich ścian osłonowych, wykonanych z innych materiałów niż beton.

Kiedy w budynku występują obok konstrukcji szkieletowej ściany nośne z prefabrykatów wielkowymiarowych, mówimy o budynkach blokowo- lub płytowo-szkieletowych. Podłużny układ konstrukcyjny jest typowy dla pierwszych klasycznych budynków wielkoblokowych, od których rozpoczęło się w Polsce budownictwo z prefabrykatów wielkowymiarowych.

Charakterystyczny jest tu układ bloków w ścianie zewnętrznej, z wyraźnym wydzieleniem pionowego bloku (filaru) międzyokiennego, przejmującego obciążenie od nadproży i filarów wyższych kondygnacji. Blok poziomy (podokienny) jest nieobciążony. Jeżeli budynek jest montowany za pomocą żurawia o niedużym udźwigu, wówczas filar międzyokienny tworzą dwa lub trzy bloki ustawione jeden na drugim (promocja 3 w 1).

W niektórych projektach blok podokienny zastępowany jest ramką żelbetową, z osadzonym w niej oknem i wtopionymi elementami grzejnymi. W ścianie wewnętrznej stosowane są zwykle bloki na całą wysokość kondygnacji, a przy małym udźwigu żurawia również o wysokości mniejszej od wysokości kondygnacji.