Płyty żebrowe

Dźwigary, przykryte górą i dołem płytami żebrowymi, tworzą w swym wnętrzu kanały klimatyzacyjne. Montaż dźwigarów powierzchniowych na rusztowaniu przesuwnym. Dźwigary łączone są przez zalanie styków i sprężenie w pasie dolnym oraz spawanie w zakrzywionym pasie górnym. Obliczeniowo potraktowano je jako kratownice łukowe sprężone kablami prostoliniowymi.

Jeden podciąg (złożony z 2 dźwigarów) zawiera łącznie 24 kable 12 - 5 mm (program uprawnienia budowlane na komputer). Przy łączeniu zastosowano sprężenie stopniowe, mianowicie część kabli naciągnięto przy składaniu elementów, pozostałe kable po zmontowaniu całego przekrycia. Prócz szedów, dość często znajdują zastosowanie powłoki walcowe. Najczęściej są one wsparte na żebrach podłużnych, wobec czego powłoka nie jest ustrojem samonośnym w kierunku tworzących walca i na ogół pracuje na ściskanie, a więc nie wymaga sprężenia, natomiast żebra podłużne są rozciągane i mogą być sprężone (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przykładem rozwiązania tego rodzaju jest hala garaży w Bournemouth, gdzie rozpiętość powłoki w kierunku podłużnym wynosi 50 m. Zastosowano tu żebra sprężone trzema kablami Magnela 7 mm.
Powłoki sprężone były licznie stosowane do przekryć peronów dworcowych (zwłaszcza w Niemczech), zarówno w postaci ustrojów monolitycznych, betonowanych na miejscu, jak i składanych z prefabrykatów. Sposób rozmieszczenia kabli w pierwszym przypadku, przedstawiającym przekrycie dworca w Giessen (uprawnienia budowlane).

Elementy ustroju żebrowego zespolonego
z prefabrykowanych słupów, żeber i nakładanych cienkich łupin. Oczywiście możliwe są tu rozwiązania bardzo różnorodne i odbiegające od wyżej przedstawionych (program egzamin ustny). Omówione typy powłok stanowią na ogół powierzchnie prostokreślne, w których możliwe jest zastosowanie kabli sprężających prostoliniowych (aczkolwiek nie są to zazwyczaj trasy najkorzystniejsze). Bardziej ekonomiczne jest stosowanie powłok o krzywiżnie podwójnej, znajdujących zastosowanie zwłaszcza przy dużych rozpiętościach. Sprężenie może tu być zastosowane - analogiczne jak wyżej - w postaci „pośredniej” lub „bezpośredniej” (opinie o programie).

Ściągi sprężone

Przykładem zastosowania sprężenia w postaci „pośredniej” może być hangar w Marignane, gdzie konstrukcja powłokowa bez podpór pośrednich przekrywa powierzchnię 2 razy po 60×100 m. W konstrukcji tej, podniesionej po wykonaniu na ziemi na wysokość 19 m, zastosowano ściągi sprężone. Coraz częściej stosuje się obecnie powłoki sprężone w konstrukcjach typu siodłowego i im pokrewnych, służących do przekrywania dużych powierzchni i rozpiętości. Przykładem takiego ustroju może być przekrycie hali sportowej w Karlsruhe, rozwiązanej jako powloką sztywna (segregator aktów prawnych).

Rzut przekrycia i rozmieszczenie kabli (górna część rysunku). Wymiary hali wynoszą 75×40 m. Również stosuje się często powłoki zawieszone (system M. Nowickiego). Charakterystycznym przykładem powłoki tego typu jest hala kongresowa w Berlinie, gdzie powłokę o grubości 7 cm zawieszono na dwóch lukach ukośnych o rozpiętości 78 m i sprężono w kierunku prostopadłym do osi podłużnej.

Bardzo interesującym ustrojem ramowo-powlokowym o wielostronnym zastosowaniu sprężenia jest bazylika podziemna w Lourdes, wykonana w myśl koncepcji konstrukcyjnej E. Freyssineta. Założeniem było niezmienianie krajobrazu i otoczenia miejsca uświęconego tradycją, co musiałoby nastąpić przy wzniesieniu olbrzymiej hali, i dlatego zdecydowano się na konstrukcję wgłębioną w teren i pokrytą gazonem. Wymiary bazyliki wynoszą 20×81 m; rzut owalny jest ograniczony dwoma lukami okręgu o promieniu 173 m i dwoma zamykającymi lukami okręgu o r = 16 m (promocja 3 w 1).

Przekrycie powłokowe spoczywa tu na dwuprzegubowych sprężonych ramach, załamanych w planie. Przekrój poprzeczny i podłużny hali z widocznym ustrojem nośnym. W osi podłużnej hali biegnie silne żebro, którego zadaniem jest przejęcie reakcji poziomych wynikających z załamania ram w planie (w kluczu).