Pnie drewniane

Trudniejsza jest sprawa, gdy studnia natrafi na przeszkodę w gruncie w postaci głazów lub pni drewnianych. Usunięcie małych przeszkód jest możliwe albo ręcznie przez nurka, albo za pomocą dźwignicy, przy czym pomoc nurka jest również niezbędna. Przy dużych przeszkodach czasami staje się konieczna zamiana studni na keson pneumatyczny, a dalszy postęp prac jest możliwy dopiero po wyparciu wody ze studni za pomocą sprężonego powietrza (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dość częstym zjawiskiem zachodzącym w czasie zapuszczania studni jest napływanie do jej wnętrza gruntu spod noża. Dzieje się tak przede wszystkim przy hydraulicznym wydobywaniu gruntu wskutek
intensywnego poboru wody ze studni. Powoduje to silny napływ do studni wody gruntowej, która porywa ze sobą cząstki gruntu; równocześnie następuje wyparcie gruntu zza ściany studni. Podobny skutek może mieć obniżenie poziomu wody w studni przy pompowaniu. W takich wypadkach należy poziom wody w studni podnieść ponad poziom wody w jej otoczeniu.
Studnia wymaga obliczenia statycznego także w warunkach zapuszczania w grunt (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zastosowanie kesonów w budownictwie morskim może być dwojakie:
1) są one środkiem zapuszczania w grunt przesycony wodą filarów fundamentowych budowli, pozostając przy tym trwałą częścią tych filarów, oraz
2) stanowią ruchomy sprzęt pomocniczy do wykonywania robót pod powierzchnią wody, nie wchodząc trwale w skład budowli. Kesony tej grupy noszą nazwę kesonów-dzwonów lub dzwonów nurkowych (uprawnienia budowlane).
Wyposażenie robocze stosowane do omawianego sposobu fundamentowania składa się z następującego zasadniczego sprzętu:
- szybów rurowych (w odcinkach) służących do transportu urobku i materiałów budowlanych oraz dla ruchu ludzi,
- śluz powietrznych roboczych i sanitarnych,
- sprzętu do wydobywania urobku,
- stacji sprężarek dostarczających sprężonego powietrza do komory roboczej kesonu (program egzamin ustny).

Szyby rurowe

Szyby rurowe mają zwykle przekrój kolisty lub owalny. Często podzielone są pionową przegrodą na część służącą dla ludzi i na część służącą do transportowania materiałów. Składają się z odcinków najczęściej stalowych lub żeliwnych łączonych hermetycznie za pomocą wewnętrznych kołnierzy (opinie o programie).
Śluzy robocze przy mniejszych robotach są wspólne, tj. służą zarówno przeprowadzaniu ludzi z warunków ciśnienia atmosferycznego do warunków ciśnienia panującego w komorze roboczej czy na odwrót, jak i do wyprowadzania urobku czy wprowadzania materiałów budowlanych do komory roboczej w taki sposób, aby nie powodowało to w niej spadku ciśnienia powietrza. Przy większych robotach śluzy osobowe i śluzy materiałowe montuje się oddzielnie na osobnych szybach.

Śluzy są to stalowe cylindry z blachy, zmontowane na górnych końcach szybów w pozycji pionowej lub poziomej.
Śluzy poziome mają zwykle średnicę ok. 2 m. Drzwi wykonuje się po stronie czołowej (w podstawie walca leżącego) śluzy. Mogą one otwierać się tylko do wewnątrz, tak że wyższe ciśnienie w śluzie przyciska je do przy Igi i w ten sposób uszczelnia, a otworzyć je można dopiero wtedy, gdy ciśnienie z obu ich stron się wyrówna. Dla zapewnienia szczelności przy małych ciśnieniach drzwi opatruje się jeszcze dodatkowymi urządzeniami przyciskającymi, złożonymi z przyśrubowanych strzemion. Uszczelnieniem właściwym są wkładki z gumy (segregator aktów prawnych).

Śluzy osobowe stosowane są tylko wtedy, gdy konieczne jest śluzowanie wielu osób na raz. Na jedną osobę korzystającą ze śluzy powinno wypadać ok. 0,75 m3 przestrzeni. Wewnątrz śluzy powinna być ławka (ponieważ śluzowanie przy dużym ciśnieniu w komorze trwa długo), telefon, zegar, oświetlenie elektryczne. Śluza powinna być chroniona od promieni słonecznych, gdyż przebywanie w śluzie nasłonecznionej jest przykre i nieraz szkodliwe (promocja 3 w 1).

Przy śluzach często są montowane małe przedsionki, które służą do przepuszczania pojedynczych osób (np. kierownika budowy, kontroli itp.). Uzyskuje się przez to mniejsze zużycie powietrza przy ich śluzowaniu.